λοιπόν...
Η γιαγιά...
Περπατάς ήσυχα στην πόλη. Κάποια στιγμή, κοιτάς κάτω, και βλέπεις στο πεζοδρόμιο κάτι κλαδιά.
Σηκώνεις το βλέμμα σου, και τι βλέπεις απάνω στην εληά;
Την γιαγιά με το πριόνι στο χέρι, με τόνα της πόδι στο κλαδί της εληάς και τάλλο στην κορφή της σκάλας...
– Θέλετε βοήθεια; Καταφέρνεις να πεις, αντί να ουρλιάξεις: «Βοήθεια!!»
– Αχ, παιδάκι μου, ένα κλαρί,
ένα κλαρί θέλω να κόψω με το πριόνι, και δεν μπορώ.
– Θέλει προσοχή, εκεί που ανεβήκατε, έλεος!
– Αχ! «Νάταν τα νειάτα δύο φορές!» λέει με παράπονο, η γιαγιά.
Και έτσι, όπως το πάτε, σκέφτομαι και εγώ, «τα γερατειά καμμία», κυρία μου, μα καμμία!…
Λαμπρινή Χ. Τζούρκα
Οι ιστορίες τους...
η γιαγιά...
Lamprini T.
2 σχόλια:
«τα γερατειά καμμία», κυρία μου, μα καμμία!…L.Tz.
Δίκιο, Λαμπρίτσα μου, μα ποιος ακούει!
Καλόδεκτο να είναι, όπως και όλα σου.
Αστοριανή,
ΝΥ.
είναι και οι ζωηροί άνθρωποι, Γιώτα μου, τι να κάνουμε
ευχαριστώ για όλα
σού εύχομαι καλές επιτυχίες και κάθε ευτυχία...
φιλιά
Δημοσίευση σχολίου