A Prayer for my Daughter //W. B. Yeats 1865 – 1939
Once more the storm is howling, and half hid
Under this cradle-hood and coverlid
My child sleeps on. There is no obstacle
But Gregory's wood and one bare hill
Whereby the haystack- and roof-levelling wind,
Bred on the Atlantic, can be stayed;
Για άλλη μια φορά η καταιγίδα ουρλιάζει και μισο-κρύφτηκε
Κάτω από αυτή την κουκούλα και το κάλυμμα
Το παιδί μου κοιμάται.
Δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο
Αλλά το ξύλο του Γρηγόρη και ένας γυμνός λόφος
Όπου ο άνεμος που ισοπεδώνει τα άχυρα και την οροφή,
Εκτρέφεται στον Ατλαντικό, μπορεί να μείνει.
Because of the great gloom that is in my mind.
Και για μια ώρα περπάτησα και προσευχήθηκα
Λόγω της μεγάλης κατήφειας που υπάρχει στο μυαλό μου.
I have walked and prayed for this young child an hour
And heard the sea-wind scream upon the tower,
And under the arches of the bridge, and scream
In the elms above the flooded stream;
Imagining in excited reverie
That the future years had come,
Dancing to a frenzied drum,
Out of the murderous innocence of the sea.
Περπάτησα και προσευχήθηκα για αυτό το μικρό παιδί μια ώρα
Και άκουσε τον άνεμο της θάλασσας να κραυγάζει στον πύργο,
Και κάτω από τις καμάρες της γέφυρας, και ουρλιάξτε
Στις φτελιές πάνω από το πλημμυρισμένο ρέμα.
Φαντάζομαι σε ενθουσιασμένη ονειροπόληση
Ότι είχαν έρθει τα επόμενα χρόνια,
Χορεύοντας σε ένα ξέφρενο τύμπανο
, Από τη δολοφονική αθωότητα της θάλασσας.
May she be granted beauty and yet not
Beauty to make a stranger's eye distraught,
Or hers before a looking-glass, for such,
Being made beautiful overmuch,
Consider beauty a sufficient end,
Lose natural kindness and maybe
The heart-revealing intimacy
That chooses right, and never find a friend.
Μακάρι να της χαριστεί ομορφιά και όμως όχι
Ομορφιά να ταράζει το μάτι ενός ξένου,
Ή το δικό της μπροστά σε έναν υαλοπίνακα, για τέτοια,
Το να είσαι όμορφος πάρα πολύ,
Θεωρήστε την ομορφιά επαρκές τέλος,
Χάστε τη φυσική καλοσύνη και ίσως
Η αποκαλυπτική οικειότητα
Αυτό επιλέγει σωστά και δεν βρίσκει ποτέ φίλο.
Helen being chosen found life flat and dull
And later had much trouble from a fool,
While that great Queen, that rose out of the spray,
Being fatherless could have her way
Yet chose a bandy-leggèd smith for man.
It's certain that fine women eat
A crazy salad with their meat
Whereby the Horn of Plenty is undone.
Η επιλογή της Ελένης βρήκε τη ζωή επίπεδη και βαρετή
Και αργότερα είχε πολλά προβλήματα από έναν ανόητο,
Ενώ αυτή η μεγάλη Βασίλισσα, που αναδύθηκε από το σπρέι,
Το να είναι χωρίς πατέρα θα μπορούσε να έχει τον τρόπο
Ωστόσο, διάλεξε έναν σιδηρουργό με τα πόδια.
Είναι σίγουρο ότι οι καλές γυναίκες τρώνε
Μια τρελή σαλάτα με το κρέας τους
Με τον οποίο το Κέρας της Αφθονίας αναιρείται.
In courtesy I'd have her chiefly learned;
Hearts are not had as a gift but hearts are earned
By those that are not entirely beautiful;
Yet many, that have played the fool
For beauty's very self, has charm made wise,
And many a poor man that has roved,
Loved and thought himself beloved,
From a glad kindness cannot take his eyes.
Από ευγένεια θα είχα μάθει κυρίως εδώ.
Οι καρδιές δεν δίνονται ως δώρο, αλλά οι καρδιές κερδίζονται
Από εκείνους που δεν είναι εντελώς όμορφοι.
Ωστόσο, πολλοί, που έπαιξαν τον ανόητο
Για τον εαυτό της ομορφιάς, έχει γίνει σοφή η γοητεία,
Και πολλοί φτωχοί που έχουν περιπλανηθεί,
Αγάπησε και θεωρούσε τον εαυτό του αγαπημένο,
Από μια χαρούμενη καλοσύνη δεν μπορεί να πάρει τα μάτια του.
May she become a flourishing hidden tree
That all her thoughts may like the linnet be,
And have no business but dispensing round
Their magnanimities of sound,
Nor but in merriment begin a chase,
Nor but in merriment a quarrel.
O may she live like some green laurel
Rooted in one dear perpetual place.
Το μυαλό μου, γιατί τα μυαλά που έχω αγαπήσει,
Το είδος της ομορφιάς που έχω εγκρίνει,
Ευημερεί αλλά λίγο, έχει στερέψει αργά,
Ωστόσο, ξέρει ότι πρέπει να πνιγεί από μίσος
Μπορεί να είναι όλων των κακών πιθανοτήτων αρχηγός.
Αν δεν υπάρχει μίσος στο μυαλό
Επίθεση και μπαταρία του ανέμου
Ποτέ δεν μπορεί να σκίσει το λινό από το φύλλο.
Μακάρι να γίνει ένα ανθισμένο κρυφό δέντρο
Για να είναι όλες οι σκέψεις της σαν τα λινά,
Και δεν έχουν δουλειά παρά μόνο να δίνουν γύρους
Η μεγαλοψυχία τους στον ήχο,
Ούτε α
My mind, because the minds that I have loved,
The sort of beauty that I have approved,
Prosper but little, has dried up of late,
Yet knows that to be choked with hate
May well be of all evil chances chief.
If there's no hatred in a mind
Assault and battery of the wind
Can never tear the linnet from the leaf.
Το μυαλό μου, γιατί τα μυαλά που έχω αγαπήσει,
Το είδος της ομορφιάς που έχω εγκρίνει,
Ευημερεί αλλά λίγο, έχει στερέψει αργά,
Ωστόσο, ξέρει ότι πρέπει να πνιγεί από μίσος
Μπορεί να είναι όλων των κακών πιθανοτήτων αρχηγός.
Αν δεν υπάρχει μίσος στο μυαλό Επίθεση και μπαταρία του ανέμου
Ποτέ δεν μπορεί να σκίσει το λινό από το φύλλο.
An intellectual hatred is the worst,
So let her think opinions are accursed.
Have I not seen the loveliest woman born
Out of the mouth of Plenty's horn,
Because of her opinionated mind
Barter that horn and every good
By quiet natures understood
For an old bellows full of angry wind?
Το διανοητικό μίσος είναι το χειρότερο,
Ας σκεφτούμε λοιπόν ότι οι απόψεις είναι καταραμένες.
Δεν έχω δει την πιο όμορφη γυναίκα να γεννιέται
Από το στόμιο του κέρατου του Plenty,
Λόγω της γνώμης της Ανταλλάξτε αυτό το κέρατο και κάθε καλό
Από ήσυχη φύση κατανοητή
Για μια παλιά φυσούνα γεμάτη θυμωμένο αέρα;
Considering that, all hatred driven hence,
The soul recovers radical innocence
And learns at last that it is self-delighting,
Self-appeasing, self-affrighting,
And that its own sweet will is Heaven's will;
She can, though every face should scowl
And every windy quarter howl
Or every bellows burst, be happy still.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι, όλο το μίσος οδηγείται από αυτό
Η ψυχή ανακτά τη ριζική αθωότητα
Και μαθαίνει επιτέλους ότι απολαμβάνει τον εαυτό του,
Αυτοκαταπραϋντικό, αυτοκαταφρονητικό,
Και ότι η δική του γλυκιά θέληση είναι θέλημα του Ουρανού.
Μπορεί, αν και κάθε πρόσωπο πρέπει να σκυθρωπεί
Και κάθε θυελλώδη ουρλιαχτό
Ή κάθε φυσούνα σκάει, να είσαι χαρούμενος ακόμα.
And may her bridegroom bring her to a house
Where all's accustomed, ceremonious;
For arrogance and hatred are the wares
Peddled in the thoroughfares.
How but in custom and in ceremony
Are innocence and beauty born?
Ceremony's a name for the rich horn,
And custom for the spreading laurel tree.
Και να τη φέρει ο γαμπρός της σε ένα σπίτι
Όπου όλοι είναι συνηθισμένοι, τελετουργικό.
Γιατί η αλαζονεία και το μίσος είναι τα εμπορεύματα
Πεταγμένο στους δρόμους.
Πώς αλλά κατά έθιμο και σε τελετή
Γεννιούνται η αθωότητα και η ομορφιά;
Η τελετή είναι ένα όνομα για το πλούσιο κέρατο,
Και έθιμο για τη δάφνη που απλώνει.
From Michael Robartes and the Dancer (Cuala Press, 1921)
Από τον Michael Robartes and the Dancer (Cuala Press, 1921)
..................
Γνωριμία με τον Γέϊτς...
ΠΗΓΗ: https://poets.org/poem/prayer-my-daughter
και μετάφραση γκουγκλ..
////////////////////////////////////////////
ψάχνοντας ιδού και μετάφραση Γιώργου Σεφέρη...
ΠΗΓΗ: https://logotexniaskepsi.wordpress.com/2020/12/26/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%B2%CE%B4%CE%BF%CE%BC%CE%AC%CE%B4%CE%B1%CF%82-the-second-coming-%CE%B4%CE%B5%CF%85%CF%84%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%80/
Το Ποίημα της Εβδομάδας |
The Second Coming / Η Δευτέρα Παρουσία του William Butler Yeats,
μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης
The Second Coming Turning and turning in the widening gyre
The falcon cannot hear the falconer;
Things fall apart; the centre cannot hold;
Mere anarchy is loosed upon the world,
The blood-dimmed tide is loosed, and everywhere
The ceremony of innocence is drowned;
The best lack all conviction, while the worst
Are full of passionate intensity.
Surely some revelation is at hand;
Surely the Second Coming is at hand.
The Second Coming! Hardly are those words out
When a vast image out of Spiritus Mundi
Troubles my sight: somewhere in sands of the desert
A shape with lion body and the head of a man,
A gaze blank and pitiless as the sun,
Is moving its slow thighs, while all about it
Reel shadows of the indignant desert birds.
The darkness drops again; but now I know
That twenty centuries of stony sleep
Were vexed to nightmare by a rocking cradle,
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
~ Η Δευτέρα Παρουσία
Γυρίζοντας ολοένα σε κύκλους που πλαταίνουν
Το γεράκι δεν μπορεί ν’ ακούσει πια το γερακάρη•
Τα πάντα γίνουνται κομμάτια• το κέντρο δεν αντέχει.
Ωμή αναρχία λύθηκε στην οικουμένη,
Απ΄το αίμα βουρκωμένος λύθηκε ο ποταμός, και παντού
Η τελετή της αθωότητας πνίγεται•
Οι καλύτεροι χωρίς πεποίθηση, ενώ οι χειρότεροι
Είναι γεμάτοι από την ένταση του πάθους.
Σίγουρα κάποια αποκάλυψη θα είναι κοντά•
Σίγουρα η Δευτέρα Παρουσία θα είναι κοντά.
Η Δευτέρα Παρουσία! Δεν πρόφταξα να σώσω αυτό το λόγο
Και μια μεγάλη εικόνα γέννημα του Spiritus Mundi
Θολώνει τη ματιά μου: κάπου στην άμμο της ερήμου
Μορφή με σώμα λιονταριού και το κεφάλι ανθρώπου,
Ένα άδειο βλέμμα κι αλύπητο σαν ήλιος,
Κινείται με μηρούς αργούς, καθώς τριγύρω
Στροβιλίζουνται ίσκιοι αγανακτισμένων πουλιών.
Το σκοτάδι ξαναπέφτει• τώρα όμως ξέρω
Πώς είκοσι βασανισμένοι αιώνες πετρωμένου ύπνου
Κεντρίστηκαν από ένα λίκνο λικνισμένο κατά το βραχνά,
Και ποιο ανήμερο θεριό, μια που ήρθε τέλος η ώρα του,
Μουντά βαδίζει για να γεννηθεί προς τη Βηθλεέμ.
Ουίλιαμ Γιέιτς (W.B.Yeats, 1865)
Μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης, ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ, 1965, Εκδ. ΙΚΑΡΟΣ
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
W.B Yeats' best poems
την ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ την ακούμε ως 2ο ποίημα στο βίντεο...
Lamprini T.
