W.B. Yeats Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, Sailing to Byzantium

Sailing to Byzantium

That is no country for old men. The young
In one another’s arms, birds in the trees
—Those dying generations—at their song,
The salmon-falls, the mackerel-crowded seas,
Fish, flesh, or fowl, commend all summer long
Whatever is begotten, born, and dies.
Caught in that sensual music all neglect
Monuments of unageing intellect.

An aged man is but a paltry thing,
A tattered coat upon a stick, unless
Soul clap its hands and sing, and louder sing
For every tatter in its mortal dress,
Nor is there singing school but studying
Monuments of its own magnificence;
And therefore I have sailed the seas and come
To the holy city of Byzantium.
O sages standing in God’s holy fire
As in the gold mosaic of a wall,
Come from the holy fire, perne in a gyre,
And be the singing-masters of my soul.
Consume my heart away; sick with desire
And fastened to a dying animal
It knows not what it is; and gather me
Into the artifice of eternity.
Once out of nature I shall never take
My bodily form from any natural thing,
But such a form as Grecian goldsmiths make
Of hammered gold and gold enamelling
To keep a drowsy Emperor awake;
Or set upon a golden bough to sing
To lords and ladies of Byzantium
Of what is past, or passing, or to come.
W.B. Yeats

μετάφραση γκουγκλ...

Ιστιοπλοΐα στο Βυζάντιο

Δεν πρόκειται για γη για τους ηλικιωμένους. Οι νέοι
Σε αγκαλιά του άλλου, πουλιά στα δέντρα
-Οι γενιές που πεθαίνουν - στο τραγούδι τους,
Οι πτώσεις σολομού, οι σφοδρές θάλασσες,
Τα ψάρια, η σάρκα ή τα πτηνά, επαινούν όλο το καλοκαίρι
Ό, τι γεννιέται, γεννιέται και πεθαίνει.
Πιάστηκε σε αυτή την αισθησιακή μουσική κάθε παραμέληση
Μνημεία ανούσιας διάνοιας.

Ένας ηλικιωμένος άνδρας δεν είναι παρά ένα κακό,
Ένα πανωφόρι σε ένα ραβδί, εκτός αν
Η ψυχή χτυπά τα χέρια της και τραγουδάει και τραγουδάει πιο δυνατά
Για κάθε τράτα στο θνητό φόρεμά της,
Ούτε υπάρχει σχολείο τραγουδιού αλλά σπουδές
Μνημεία της δικής του μεγαλοπρέπειας.
Και ως εκ τούτου έχω πετάξει τις θάλασσες και έρχομαι
Στην ιερή πόλη του Βυζαντίου.

O σοφοί που στέκονται στην ιερή φωτιά του Θεού
Όπως και στο χρυσό μωσαϊκό ενός τείχους,
Ελάτε από την αγία φωτιά, περάστε σε ένα γύρο,
Και να είναι οι τραγουδιστές της ψυχής μου.
Καταναλώστε την καρδιά μου μακριά. άρρωστος με επιθυμία
Και να στερεωθεί σε ένα ζώο που πεθαίνει
Δεν ξέρει τι είναι. και μαζέψτε
Μέσα στην τεχνική της αιωνιότητας.

Μόλις βγαίνω από τη φύση δεν θα πάρω ποτέ
Η σωματική μου μορφή από οποιοδήποτε φυσικό πράγμα,
Αλλά μια τέτοια μορφή που κάνουν οι χρυσοχόες της Ελλάδας
Από σφυρήλατο χρυσό και χρυσό σμάλτο
Να κρατήσει ξύπνιο αυτοκράτορα ξύπνιο.
Ή θέστε σε ένα χρυσό κλαδί για να τραγουδήσει
Για τους κυρίους και τις κυρίες του Βυζαντίου
Από το παρελθόν, το πέρασμα, ή να έρθει.

W.B. Yeats



Και λίγο Γέϊτς... μια χαρά...

Lamprini T.