Μαρία Λεμεσού
Kλικ στο όνομα...και θα βρεθείτε στο φεις μπουκ της φίλης...
H μάνα του Κονγκό
(δική μου επιλογή από το γκουγκλ)
7 ώρες
H Παναγία του Κονγκό
Να με σταυρώσετε μαζί με το παιδί μου
Παρακαλούσε με λυγμούς η Μαριάμ κατά την αγιότητα Παναγία
Μα δεν της έγινε η χάρη
Αιώνες πολλούς ανήσυχη περιφερόταν
Στο μεσοδιάστημα γης και ουρανού
Μέχρι που μια χρονολογία τη ρούφηξε
Και την απίθωσε σε ένα δάσος με καουτσουκόδεντρα
Γιατί ο χρόνος τα πληρώνει τα χρωστούμενα
Και έπρεπε λέει να της εκπληρωθεί η επιθυμία
Ξύπνησε απ’ τον αιώνιο ύπνο της μασώντας φύλλα και χώμα
Και ήταν νύχτα και σκοτάδι και αυτή πιο νύχτα απ’ το σκοτάδι μαύρη κατάμαυρη και φοβόταν
Στην αγκαλιά της ένα παιδί μαύρο κι αυτό μαύρο σαν σύννεφο νύχτα χειμώνα
Πρωί την σήκωναν με βία και ένα καλάθι ψάθινο για το μάζεμα
Τύλιγε το παιδί στο λαιμό της και δούλευε αγόγγυστα
Αυτό πεινούσε και έκλαιγε
Σφιχτά την κράταγε από το λαιμό
Και αυτή σκεφτόταν αχ να μ’ έπνιγε
Μα πάντα κάποιος το ξεσκάλωνε με βία την τελευταία στιγμή
Πριν της στραγγίξει όλη τη ζωή
Τους έδινε μερικές ξυλιές
Πονούσε αφόρητα και ήξερε πως ζούσε
Μάζευε το παιδί απ το χώμα προσεκτικά σαν το καουτσούκ
Και συνέχιζε
Χειρότερο βρήκα τον κόσμο σκεφτόταν στον ύπνο της
Αχ γιέ μου άδικα σταυρώθηκες
Κι’ έκλαιγε πάνω στο παιδί της μην πάνε άδικα τα δάκρυα
Μιας και γάλα να του δώσει δεν είχε
Ας ήτανε λίγο νερό έστω αλμυρό
Στέγνωνε λίγο- λίγο κάθε μέρα κι αυτή και το παιδί της
Σαν δέντρα απότιστα
Πιανόταν από τους κορμούς των δέντρων να πάρει δύναμη
Μα έπεφτε καταγής σαν φύλλο
Το παιδί της δεν έκλαιγε πια
Αν δεν το ένιωθε στο λαιμό της ζεστό θα έλεγε πως πέθανε
Εκτός αν σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο οι άνθρωποι δεν παγώνουν όταν πεθάνουν Ποιος ξέρει
Τους είδε να έρχονται με τους σταυρούς
Έναν στα ρούχα κεντημένο και έναν στα χέρια τους φτιαγμένο από κορμούς
Με το παιδί μου να με σταυρώσετε πρόλαβε και είπε,μόνο αυτό
Και της εγίνη η χάρη
Όλα κι όλα
Η ανθρωπότης δεν αφήνει χρωστούμενα
..............................................
Συγκλονιστικό!!!
Lamprini T.
Να με σταυρώσετε μαζί με το παιδί μου
Παρακαλούσε με λυγμούς η Μαριάμ κατά την αγιότητα Παναγία
Μα δεν της έγινε η χάρη
Αιώνες πολλούς ανήσυχη περιφερόταν
Στο μεσοδιάστημα γης και ουρανού
Μέχρι που μια χρονολογία τη ρούφηξε
Και την απίθωσε σε ένα δάσος με καουτσουκόδεντρα
Γιατί ο χρόνος τα πληρώνει τα χρωστούμενα
Και έπρεπε λέει να της εκπληρωθεί η επιθυμία
Ξύπνησε απ’ τον αιώνιο ύπνο της μασώντας φύλλα και χώμα
Και ήταν νύχτα και σκοτάδι και αυτή πιο νύχτα απ’ το σκοτάδι μαύρη κατάμαυρη και φοβόταν
Στην αγκαλιά της ένα παιδί μαύρο κι αυτό μαύρο σαν σύννεφο νύχτα χειμώνα
Πρωί την σήκωναν με βία και ένα καλάθι ψάθινο για το μάζεμα
Τύλιγε το παιδί στο λαιμό της και δούλευε αγόγγυστα
Αυτό πεινούσε και έκλαιγε
Σφιχτά την κράταγε από το λαιμό
Και αυτή σκεφτόταν αχ να μ’ έπνιγε
Μα πάντα κάποιος το ξεσκάλωνε με βία την τελευταία στιγμή
Πριν της στραγγίξει όλη τη ζωή
Τους έδινε μερικές ξυλιές
Πονούσε αφόρητα και ήξερε πως ζούσε
Μάζευε το παιδί απ το χώμα προσεκτικά σαν το καουτσούκ
Και συνέχιζε
Χειρότερο βρήκα τον κόσμο σκεφτόταν στον ύπνο της
Αχ γιέ μου άδικα σταυρώθηκες
Κι’ έκλαιγε πάνω στο παιδί της μην πάνε άδικα τα δάκρυα
Μιας και γάλα να του δώσει δεν είχε
Ας ήτανε λίγο νερό έστω αλμυρό
Στέγνωνε λίγο- λίγο κάθε μέρα κι αυτή και το παιδί της
Σαν δέντρα απότιστα
Πιανόταν από τους κορμούς των δέντρων να πάρει δύναμη
Μα έπεφτε καταγής σαν φύλλο
Το παιδί της δεν έκλαιγε πια
Αν δεν το ένιωθε στο λαιμό της ζεστό θα έλεγε πως πέθανε
Εκτός αν σε αυτόν τον καινούργιο κόσμο οι άνθρωποι δεν παγώνουν όταν πεθάνουν Ποιος ξέρει
Τους είδε να έρχονται με τους σταυρούς
Έναν στα ρούχα κεντημένο και έναν στα χέρια τους φτιαγμένο από κορμούς
Με το παιδί μου να με σταυρώσετε πρόλαβε και είπε,μόνο αυτό
Και της εγίνη η χάρη
Όλα κι όλα
Η ανθρωπότης δεν αφήνει χρωστούμενα
..............................................
Συγκλονιστικό!!!
Lamprini T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου