Οικογενειακή επέτειος
Η μαμά δεν κάνει πια παρατηρήσεις «μην πάρεις αυτή τη σκληρή φέτα ούτε την άλλη που είναι αλμυρή» , «μην πάρεις αυτό το γιαούρτι, είναι ξινό, πάρε το άλλο», δεν ζητάει Tide σε σκόνη για να πλένει στο χέρι τα ευαίσθητα, με αφήνει να αγοράζω ότι θέλω ακολουθώντας ήσυχα ένα-δυο βήματα πίσω μου.
Βγαίνοντας από τον Βασιλόπουλο βαδίζει σιωπηλή λίγο πιο κάτω από το ύψος του αριστερού μου ώμου διατηρώντας σταθερά την ίδια απόσταση. Το ίδιο σιωπηλή προπορεύομαι κι εγώ κρατώντας ζυγισμένες στα δυο μου χέρια τις βαριές σακκούλες με τα ψώνια.
Μυρίζει όμορφα, μοσχοσάπουνο και chanel No 5, δεν σέρνει τα πόδια της στην άσφαλτο, δεν παραπονιέται για τα ψηλά πεζοδρόμια, δεν μου ζητά να περάσουμε από το φαρμακείο για να πάρει εκείνη τη μεγάλη σακκούλα με φάρμακα που την ανανανεώνουμε σχεδόν κάθε μήνα.
Όταν φτάνουμε στο σπίτι κάθεται στον καναπέ, ανοίγει την τηλεόραση και κάνει πως παρακολουθεί ενώ στην πραγματικότητα δεν με αφήνει λεπτό από το βλέμμα της όσο αδειάζω και τακτοποιώ τα πράγματα ή φτιάχνω εσπρέσσο ή ανάβω το τρίτο κατά σειρά τσιγάρο. Δεν λέει πια το συνηθισμένο «μην καπνίζεις τόσο πολύ, βρε κοριτσάκι μου...» αλλά το έχει επαναλάβει τόσες φορές ως τώρα που είναι σα να το ακούω. Μάλλον κουράστηκε.
Η μαμά θα μας κάνει παρέα στο τραπέζι το μεσημέρι και θα είναι απ΄όλους η πιο περήφανη που η μικρή της εγγονή πήρε 20 στο διαγώνισμα Χημείας. Δεν θα ρίξει κάτω το ποτήρι της, δεν θα γεμίσει το πάτωμα με ψίχουλα, δεν θα λερώσει την μπλούζα της με σάλτσα. Έχει γίνει πολύ προσεκτική τελευταία.
Όταν τελειώσουμε το μεσημεριανό θα βγάλει το ταγέρ και τα παπούτσια της, θα ξαπλώσει μια-δυο ωρίτσες και θα σηκωθεί από το κρεβάτι χωρίς να ζητήσει την βοήθεια κανενός.
Το απόγευμα που θα περάσουμε από το ζαχαροπλαστείο δεν θα επιμείνει να παραγγείλουμε πάστες αμυγδάλου αν και ξέρω πως τις προτιμά, στο ανθοπωλείο θα με αφήσει να αγοράσω λίλιουμ και τριαντάφυλλα αντί για τις αγαπημένες της γλαδιόλες.
Την Κυριακή έχουμε οικογενειακή επέτειο και θα πάμε όλοι μαζί στην εκκλησία.
Θα σταθεί δίπλα μας ντυμένη, χτενισμένη και αθόρυβη όπως συνηθίζει αυτό τον καιρό. Δεν θα χαιρετήσει κανέναν και κανείς δεν θα την χαιρετήσει.
Κάποια στιγμή μόνο θα μου πιάσει απαλά το χέρι, θα μου το σφίξει για να της δώσω προσοχή και γυρνώντας λοξά τα μάτια προς το τραπέζι με τα κόλλυβα θα σπάσει επιτέλους την σιωπή της και θα ρωτήσει σιγανά:
Τίνος είναι αυτό το μνημόσυνο, παιδί μου;
Η φωτογραφία απέναντι δημοπρατήθηκε στο «κάποτε» προτού ξεχάσω ή πριν να θυμηθώ; Φθινόπωρο αμετάκλητο και Κυριακή, μητέρα, θα βρέχει ασταμάτητα στη κούπα με το γάλα, στον τρύπιο μου αφαλό και στο κουτσό μου πόδι.....................Φοβερό!!!Lamprini T.O Θεός να την αναπαύσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου