Το παρακάτω, όμως, ποίημα, «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα», γράφτηκε το 1910, από τον Άγγλο κληρικό Henry Scott Holland,
και διαδόθηκε από τους Καρμελίτες μοναχούς του Tallow, μιας μικρής πόλης της νοτιοανατολικής Ιρλανδίας.
Henry Scott Holland
και διαδόθηκε από τους Καρμελίτες μοναχούς του Tallow, μιας μικρής πόλης της νοτιοανατολικής Ιρλανδίας.
Πρόκειται για ένα μοναδικό ήρεμο ποίημα που αναφέρεται στον θάνατο, ενώ πολλοί στίχοι του αποτελούν συχνά αποφθέγματα:
«Ο θάνατος δεν είναι ουσιαστικά τίποτα/ Απλώς γλιστράς στον επόμενο χώρο/ Εγώ είμαι εγώ και εσείς είστε εσείς/ Όποιοι και αν ήμασταν/ Αυτό, είμαστε ακόμα.
»Κάλεσέ με το παλιό γνωστό μου όνομα/ Μίλα μου με τον εύκολο τρόπο/ το οποίο χρησιμοποιούσες πάντα/ Χωρίς καμία διαφορά στη χροιά/ Δίχως υποχρεωτικά αέρα επισημότητας ή θλίψης.
»Γέλα όπως γελούσαμε πάντα/ στα μικρά αστεία που χαιρόμαστε μαζί/ Παίξτε, γέλα, σκέψου με. Προσευχήσου για μένα/ Ας το όνομά μου να είναι πάντα η γνωστή λέξη/ που ήταν πάντα/ Αφήστε το να ειπωθεί, χωρίς σκοπό/ Χωρίς ίχνος σκιάς σε αυτό.
»Ζωή σημαίνει αυτό που σήμαινε πάντα/ Είναι η ίδια που ήταν πάντα/ Υπάρχει μια απόλυτη αδιάσπαστη συνέχεια/ Γιατί θα πρέπει να είμαι έξω από τη σκέψη/ επειδή είμαι έξω από τη θέα;
»Όμως σε περιμένω./ Για ένα διάστημα/ Κάπου. Πολύ κοντά/ Ακριβώς γύρω από τη γωνία.
»Όλα καλά.
»Τίποτα δεν είναι παρελθόν, τίποτα δεν έχει χαθεί. Μια σύντομη στιγμή και όλα θα είναι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, απείρως πιο ευτυχισμένοι και πάντα θα είμαστε όλοι ένα, μαζί με τον Χριστό».
και το Αγγλικό..
Death Is Nothing At All
By Henry Scott-Holland
Death is nothing at all.
It does not count.
I have only slipped away into the next room.
Nothing has happened.
Everything remains exactly as it was.
I am I, and you are you,
and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged.
Whatever we were to each other, that we are still.
Call me by the old familiar name.
Speak of me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone.
Wear no forced air of solemnity or sorrow.
Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it.
Life means all that it ever meant.
It is the same as it ever was.
There is absolute and unbroken continuity.
What is this death but a negligible accident?
Why should I be out of mind because I am out of sight?
I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near,
just round the corner.
All is well.
Nothing is hurt; nothing is lost.
One brief moment and all will be as it was before.
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!
It does not count.
I have only slipped away into the next room.
Nothing has happened.
Everything remains exactly as it was.
I am I, and you are you,
and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged.
Whatever we were to each other, that we are still.
Call me by the old familiar name.
Speak of me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone.
Wear no forced air of solemnity or sorrow.
Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it.
Life means all that it ever meant.
It is the same as it ever was.
There is absolute and unbroken continuity.
What is this death but a negligible accident?
Why should I be out of mind because I am out of sight?
I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near,
just round the corner.
All is well.
Nothing is hurt; nothing is lost.
One brief moment and all will be as it was before.
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου