Αναμνήσεις
Σαν περπατώ γέρνω περίεργα,ανεπαίσθητα προς τη μια μεριά
σαν να μου λείπει όπως τότε,το ένα παπούτσι
εκείνο που έμεινε μέσα στα συντρίμμια
Πέρασαν τριάντα χρόνια ακριβώς
κι΄ακόμα περιμένω...
κι'ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη
Μασώ τις λέξεις και μου κόβουν το λαιμό
βήχω και πέφτουν στίχοι...λένε
Μόνο εγώ ξέρω...
Μόνο εγώ ξέρω την αλήθεια
Πως το λέει ο στίχος;
"Αν η μισή μου καρδιά είναι εδώ η άλλη μισή στην Κίνα είναι"
Εμένα η δική μου ζωή δεν έχει καμιά σχέση με επανάσταση ή έχει με έναν τρόπο,αν η επανάσταση συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε προδοσία
Δεν έχει τίποτα ποιητικό η ζωή μου
-η μισή εδώ και η άλλη μισή αλλού-
Όλη η παιδική μου ηλικία μια μαύρη γόβα εκσφενδονισμένη στη μέση της Εθνικής οδού
Αλήθεια ποια μάνα θα φορούσε σε ένα κοριτσάκι μαύρες κλειστές γόβες και μάλιστα Αύγουστο μήνα;Σκέφτομαι αυτή τη λεπτομέρεια και φρίττω
Ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη...
Πατώ με το γυμνό μου πόδι
Όσα παπούτσια κι'αν έχω φορέσει από τότε, γυμνό παραμένει ,ανυπεράσπιστο...
Πατώ πάνω στο θυμό μου και τρίζει σαν θρυμματισμένο γυαλί
σαν χώμα
σαν θάνατος
Πέρασαν τριάντα χρόνια ακριβώς
κι' ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη
δεν το ήθελα
Συγγνώμη
Αυτό...
Τίποτ' άλλο
............................................................
Εκπληκτικές αναμνήσεις...
Lamprini T.
Υ.Γ. Η φώτο είναι δικής μου επιλογής
Σαν περπατώ γέρνω περίεργα,ανεπαίσθητα προς τη μια μεριά
σαν να μου λείπει όπως τότε,το ένα παπούτσι
εκείνο που έμεινε μέσα στα συντρίμμια
Πέρασαν τριάντα χρόνια ακριβώς
κι΄ακόμα περιμένω...
κι'ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη
Μασώ τις λέξεις και μου κόβουν το λαιμό
βήχω και πέφτουν στίχοι...λένε
Μόνο εγώ ξέρω...
Μόνο εγώ ξέρω την αλήθεια
Πως το λέει ο στίχος;
"Αν η μισή μου καρδιά είναι εδώ η άλλη μισή στην Κίνα είναι"
Εμένα η δική μου ζωή δεν έχει καμιά σχέση με επανάσταση ή έχει με έναν τρόπο,αν η επανάσταση συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε προδοσία
Δεν έχει τίποτα ποιητικό η ζωή μου
-η μισή εδώ και η άλλη μισή αλλού-
Όλη η παιδική μου ηλικία μια μαύρη γόβα εκσφενδονισμένη στη μέση της Εθνικής οδού
Αλήθεια ποια μάνα θα φορούσε σε ένα κοριτσάκι μαύρες κλειστές γόβες και μάλιστα Αύγουστο μήνα;Σκέφτομαι αυτή τη λεπτομέρεια και φρίττω
Ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη...
Πατώ με το γυμνό μου πόδι
Όσα παπούτσια κι'αν έχω φορέσει από τότε, γυμνό παραμένει ,ανυπεράσπιστο...
Πατώ πάνω στο θυμό μου και τρίζει σαν θρυμματισμένο γυαλί
σαν χώμα
σαν θάνατος
Πέρασαν τριάντα χρόνια ακριβώς
κι' ακόμα περιμένω να μου πεις συγγνώμη
δεν το ήθελα
Συγγνώμη
Αυτό...
Τίποτ' άλλο
............................................................
Εκπληκτικές αναμνήσεις...
Lamprini T.
Υ.Γ. Η φώτο είναι δικής μου επιλογής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου