Θυμούμαι,
κάθουμουν συχνά στο κατώφλι του σπιτιού μας, έλαμπε ο ήλιος, καίγουνταν
ο αγέρας, σ’ ένα μεγάλο σπίτι στη γειτονιά πατούσαν σταφύλια, μύριζε ο
κόσμος μούστο, κι εγώ σφαλνούσα τα μάτια ευτυχισμένος, άπλωνα τις φούχτες και περίμενα.
Kι έρχουνταν ο Θεός, όσο ήμουν παιδί ποτέ δε με γέλασε, έρχουνταν,
παιδί κι Αυτός σαν και μένα, και μου ’βαζε στα χέρια τα παιχνιδάκια Του —
τον ήλιο, το φεγγάρι, τον άνεμο.
«Χάρισμά σου, μου ’λεγε, χάρισμά σου, παίξε μαζί τους· εγώ έχω κι άλλα.»
Άνοιγα τα μάτια, ο Θεός εξαφανίζουνταν, μα απόμεναν στα χέρια μου τα παιχνιδάκια Του.
Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ
..................................................
Αυτή η άπλα στην έκφραση... το ταλέντο στο γράψιμο!!!
Lamprini T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου