19 του μηνός... (του Σεπτεμβρίου)... σάς περιμένουμε στις "ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ" !!

 19 του μηνός... (του Σεπτεμβρίου)... σάς περιμένουμε στις "ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ" !! Μία κωμωδία που ετοιμάσαμε για σάς...

ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ του Καρλ Βάλεντιν (και άλλων συγγραφέων)

Η πρεμιέρα μας είναι στο Θανάσης Βέγγος (Κορυδαλλού), στις 8μιση το βράδυ...

Όμως... αν δεν μπορέσουμε να τα πούμε... η παράσταση θα επαναληφθεί... και στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού (θα σάς ενημερώσω σχετικώς... )...

(Στην φώτο ο Καρλ Βάλεντιν)

Lamprini T.

Υ.Γ. Κυκλοφορούν στο ίντερνετ κείμενα του Καρλ Βάλεντιν... τόσο όμορφα και πρωτοποριακά!!

p> Αδελφική αγάπη... όπως την βλέπουμε στην  Αντιγόνη του Σοφοκλή 

"Η Αντιγόνη, κόρη του Οιδίποδα, έρχεται σε σύγκρουση με τον βασιλιά της Θήβας, Κρέοντα, όταν αποφασίζει να θάψει τον αδελφό της, Πολυνείκη, παρά την απαγόρευση του ηγεμόνα.  

Πιστή στους άγραφους νόμους των θεών, αψηφά τη θνητή εξουσία και τιμωρείται (η Αντιγόνη) με θάνατο."

Αντιγόνη 

Lamprini T. 

Αυτός ο ΠΑΡΑΤΟΝΙΣΜΟΣ

 Αυτός ο ΠΑΡΑΤΟΝΙΣΜΟΣ των λέξεων, χρειάζεται προσοχή...  🙂

Μεγαλώνω, λέμε, κι όχι...  μεγάλωνω...   🙂🙂
(Στα τραγούδια, ακούγεται...  χειρότερα... όταν γίνεται)
(Παρίσι)

Παρίσι κι όχι...  Παρισί

Lamprini T. 

Υ.Γ.  προσοχή.   Χαλάει η γλώσσα μας

<

το μικρό μου, το μωρό , ποίηση, μουσική και τραγούδι: Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

 

Το μικρό μου το μωρό, 8.8.25, by lamprini

το μικρό μου το μωρό το μικρό μου το #μωρό που αρχίζει και μιλάει και θα πει και αγκού και θα πει και μαμά και μπαμπά και παππού και... γιαγιά... στίχοι, μουσική: #bylamprini

..............

πανευτυχής...

Lamprini T.

το μωρό πήγε βόλτα, ποίηση, μουσική και τραγούδι: Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

 

το μωρό πήγε βόλτα

μωρό με κορδέλλα... (φώτο απ' το ίντερνετ, βεβαίως)

το μωρό πήγε βόλτα,

το μωρό πήγε βόλτα

μωρό με κορδέλλα... (φώτο απ' το ίντερνετ, βεβαίως)

το μωρό πήγε βόλτα, ποίηση, μουσική και τραγούδι: Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

το μικρό κορίτσι μας, 

που το πήγαν βόλτα, 

και την κορδελίτσα του, 

να φορά σαν πρώτα! 

Lamprini T. 

το μικρό κορίτσι μας, 

που το πήγαν βόλτα, 

και την κορδελίτσα του, 

να φορά σαν πρώτα! 

Lamprini T. 

The Brothers Four - Seven Daffodils

 

The Brothers Four - Seven Daffodils

τότε... που παντρευόντουσαν... μόνον με ένα κατσαρολάκι...

https://www.youtube.com/watch?v=D4on_VSh1Rs&list=RDD4on_VSh1Rs&start_radio=1

Στίχοι

I may not have mansion, I haven't any land
Not even a paper dollar to crinkle in my hands
But I can show you morning on a thousand hills
And kiss you and give you seven daffodils

I do not have a fortune to buy you pretty things
But I can weave you moonbeams for necklaces and rings
And I can show you morning on a thousand hills
And kiss you and give you seven daffodils

Oh, seven golden daffodils all shining in the sun
To light our way to evening when our day is done
And I will give music and a crust of bread
And a pillow of piny boughs to rest your head
A pillow of piny boughs to rest your head

.......................

Μπορεί να μην έχω έπαυλη, να μην έχω γη
I may not have mansion, I haven't any land

Ούτε ένα χάρτινο δολάριο να τσακίσω στα χέρια μου
Not even a paper dollar to crinkle in my hands

Αλλά μπορώ να σου δείξω το πρωινό σε χίλιους λόφους
But I can show you morning on a thousand hills

Και να σε φιλήσω και να σου δώσω εφτά νάρκισσους
And kiss you and give you seven daffodils

Δεν έχω μια περιουσία για να σου αγοράσω όμορφα πράγματα
I do not have a fortune to buy you pretty things

Αλλά μπορώ να σου υφάνω φεγγαριού ακτίνες για κολιέδες και δαχτυλίδια
But I can weave you moonbeams for necklaces and rings

Και μπορώ να σου δείξω το πρωινό σε χίλιους λόφους
But I can show you morning on a thousand hills

Και να σε φιλήσω και να σου δώσω εφτά νάρκισσους
And kiss you and give you seven daffodils

Ω, επτά χρυσοί νάρκισσοι που λάμπουν όλοι στον ήλιο
Oh, seven golden daffodils all shining in the sun

Για να φωτίσουμε το δρόμο μας προς το βράδυ, όταν τελειώσει η μέρα μας
To light our way to evening when our day is done

Και θα δώσω μουσική και μια κόρα ψωμί
And I will give music and a crust of bread

Και ένα μαξιλάρι από κλαδιά πεύκου για να ξεκουράζεις το κεφάλι σου
And a pillow of piny boughs to rest your head

Και ένα μαξιλάρι από κλαδιά πεύκου για να ξεκουράζεις το κεφάλι σου
And a pillow of piny boughs to rest your head

,,,,,,,,,,

για άλλη μια φορά, ένα ωραίο τραγούδι στου 1966, μάς δείχνει τον δρόμο για όμορφη ποίηση... και... ομορφιά λόγου... 

μπράβο!!!!!!!!

Lamprini T. 

Γιώργος Ιωάννου - στου Κεμάλ το Σπίτι...

 

Γιώργος Ιωάννου - Περισκόπιο (ΕΡΤ 1986)

https://www.youtube.com/watch?v=XdRxATcgXtk

τον Γιώργο Ιωνάννου δεν τον γνώριζα... Τον είχα δει στην Τιβι... δεν είχα δώσει σημασία... 

όταν όμως έδινα... Πανελλήνιες... είχαμε στην ύλη... ένα έργο του... ΣΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΤΟ ΣΠΊΤΙ... 

ήταν τόσο σπαραξικάρδιο... (απ' αυτά που έχουν σχέση με τον ξεριζωμό)... που δεν νομίζω να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... 

δυστυχώς... 

εν τούτοις... είναι εκπληκτικός... και αυτό φαίνεται από το πόσο τον εκτιμούνε οι άλλοι... 

κι εγώ τον εκτιμώ... πολύ... αλλά... δεν νομίζω να τον ξαναδιαβάσω... με πονάει αυτός ο ξεριζωμός... (και ο κάθε ξεριζωμός... )

  ΠΗΓΗ:   http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2712/Neoelliniki-Logotechnia_G-Lykeiou-AnthrSp_html-empl/index_2_09.html

Lamprini T. 

Υ.Γ. το κείμενο: 

Στοῦ Κεμάλ τό Σπίτι

Δέν ξαναφάνηκε ἡ μαυροφορεμένη ἐκείνη γυναίκα, πού ἐρχόταν στό 

κατώφλι μας κάθε χρονιά, τήν ἐποχή πού γίνονται τά μοῦρα, ζητώντας

 μέ εὐγένεια νά τῆς δώσουμε λίγο νερό ἀπ' τό πηγάδι τῆς αὐλῆς. Ἔμοιαζε 

πολύ κουρασμένη, διατηροῦσε ὅμως πάνω της ἴχνη μιᾶς μεγάλης 

ἀρχοντικῆς ὀμορφιᾶς. Καί μόνο ὁ τρόπος πού ἔπιανε τό ποτήρι, ἔφτανε 

γιά νά σχηματίσει κανείς τήν ἐντύπωση πώς ἡ γυναίκα αὐτή στά σίγουρα 

ἦταν μιά ἀρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω τό ποτήρι, ποτέ δέν παρέλειπε 

νά μᾶς πεῖ στά τούρκικα τήν καθιερωμένη εὐχή, πού μπορεῖ νά 

μήν καταλαβαίναμε ἀκριβῶς τά λόγια της, πιάναμε ὅμως καλά τό νόημά 

της: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀνταποδώσει τό μεγάλο καλό». Ποιό μεγάλο καλό;

 Ἰδέα δέν εἴχαμε.
Καθόταν ἥσυχα γιά ὥρα πολλή στό κατώφλι τῆς αὐλῆς, κι ἀντί νά κοιτάζει

κατά τό δρόμο ἤ τουλάχιστο κατά τό πλαϊνό σπίτι τοῦ Κεμάλ,1 αὐτή 

στραμμένη ἔριχνε κλεφτές ματιές πρός τό δικό μας σπίτι,

 παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε ἔκλεινε τά μάτια καί τό πρόσωπό

 της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ὀνόματα παράξενα. Ἐμεῖς, πάντως,

 δέν παραλείπαμε νά τῆς δίνουμε μοῦρα ἀπ' τήν ντουτιά,2 ὅπως

 ἄλλωστε δίναμε σ' ὅλη τή γειτονιά καί σ' ὅποιον περαστικό μᾶς ζητοῦσε. 

Ἡ ξένη τά ἔτρωγε σιγανά, ἀλλά μέ ζωηρή εὐχαρίστηση. Δέ μᾶς 

φαινόταν παράξενο πού τῆς ἄρεζαν τά μοῦρα μας τόσο πολύ. Τό δέντρο

 μας δέν ἦταν ἀπό τίς συνηθισμένες μουριές, ἀπ' αὐτές πού κάνουν ἐκεῖνα

 τά ἄνοστα νερουλιάρικα μοῦρα. Τό δικό μας ἔκαμνε κάτι μεγάλα,

 ξινά σά βύσσινα, καί πολύ κόκκινα στό χρῶμα. Ἦταν δέντρο παλιό 

καί τεράστιο, τά κλαδιά του ξεπερνοῦσαν τό δίπατο σπίτι μας. Μοναχά

 ἕνα κακό εἶχε· τά φύλλα του ἦταν σκληρά καί οἱ μεταξοσκώληκές

 μου δέν μποροῦσαν νά τά φᾶνε. Ἦταν, πάντως, δέντρο φημισμένο 

σ' ὅλο τό Ἰσλαχανέ3 κι ἀκόμα πιό πέρα.
Τήν πρώτη φορά πού εἶχε καθίσει ἡ ἄγνωστη γυναίκα στό κατώφλι μας,

 δέ σκεφτήκαμε νά τῆς προσφέρουμε μοῦρα, ὅμως σέ λίγο μᾶς ζήτησε

 ἡ ἴδια λέγοντας πώς ἤθελε νά φυτέψει τό σπόρο τους στόν μπαχτσέ4 

της. Ἔφαγε μερικά καί τά ὑπόλοιπα τά ἔβαλε σ' ἕνα χαρτί καί 

ἔφυγε καταχαρούμενη.
Τή δεύτερη φορά, θά ἦταν κατά τό τριάντα ὀχτώ, δυό χρόνια, πάντως, 

μετά τήν πρώτη, δέν ἔβαλε μοῦρα στό χαρτί. Κάθισε καί τά ἔφαγε ἕνα ἕνα 

στό κατώφλι. Φαίνεται πώς ὁ σπόρος ἀπ' τά προηγούμενα εἶχε ἀποδώσει, 

ἀλλά γιά νά δώσει καί μοῦρα ἔπρεπε, βέβαια, νά περάσουν χρόνια. Τό 

δέντρο αὐτό, ὅπως ὅλα τά δέντρα πού μεγαλώνουν σιγά, ζεῖ πολλά χρόνια

 καί ἀργεῖ νά καρπίσει.
Ἡ γυναίκα ξαναφάνηκε καί τόν ἑπόμενο χρόνο, λίγο πρίν ἀπ' τόν

 πόλεμο. Ὅμως τή φορά αὐτή τῆς προσφέραμε νερό ἀπ' τή βρύση. 

Ἀρνήθηκε νά πιεῖ τό νερό. Μόλις τό ἔφερε στό στόμα, μᾶς κοίταξε στά 

μάτια καί μᾶς ἔδωσε πίσω τό γεμάτο ποτήρι. Ἐπειδή τήν εἴδαμε 

πολύ ταραγμένη, θελήσαμε νά τῆς ἐξηγήσουμε. Ὁ σιχαμένος 

σπιτονοικοκύρης μας εἶχε διοχετεύσει τό βόθρο τοῦ σπιτιοῦ στό

 βαθύ πηγάδι. «Τώρα πού σᾶς ἔφερα τό νερό στίς κουζίνες σας, 

δέ σᾶς χρειάζεται τό πηγάδι», μᾶς εἶχε πεῖ. Ἡ γυναίκα βούρκωσε, δέ μᾶς

 ἔδωσε ὅμως καμιά ἐξήγηση γιά τήν τόση λύπη της. Γιά νά τήν 

παρηγορήσουμε τῆς δώσαμε περισσότερα μοῦρα κι ἡ γιαγιά μου τῆς εἶπε 

κάτι πού τήν ἔκανε νά τιναχτεῖ: «Θά σοῦ τά ἔβαζα σ' ἕνα κουτί, 

ἀλλά δέ βαστᾶνε γιά μακριά». Καί πράγματι εἴχαμε ἀρχίσει κάτι 

νά ὑποπτευόμαστε. Τήν ἄλλη φορά εἴδαμε, πώς μόλις ἔφυγε ἀπό μᾶς,

 πῆγε δίπλα στοῦ Κεμάλ τό σπίτι, ὅπου τήν περίμενε μιά ὁμάδα ἀπό

 τούρκους προσκυνητές, πού κοντοστέκονταν στό πεζοδρόμιο. Ἐμεῖς 

ὥς τότε θαρρούσαμε πώς εἶναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, 

ἀπ' τίς πάμπολλες ἐκεῖνες, πού δέν ἤξεραν λέξη ἑλληνικά, μιά καί ἡ 

ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν5 εἶχε γίνει μέ βάση τή θρησκεία καί ὄχι τή 

γλώσσα. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή στήν ἀρχή μᾶς τάραξε. Δέ μᾶς ἔφτανε πού 

εἴχαμε δίπλα μας τοῦ Κεμάλ τό σπίτι, σά μιά διαρκῆ ὑπενθύμιση

 τῆς καταστροφῆς, θά εἴχαμε τώρα καί τούς τούρκους νά 

μπερδουκλώνονται πάλι στά πόδια μας; Καί τί ἀκριβῶς ἤθελε ἀπό 

μᾶς αὐτή ἡ γυναίκα; Πάνω σ' αὐτό δέν ἀπαντήσαμε, κοιταχτήκαμε

ὅμως βαθιά ὑποψιασμένοι. Καί τά ἑπόμενα λόγια μας ἔδειχναν πώς 

ἡ καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως ἀπό συμπάθεια κι ἐλπίδα. Εἴχαμε 

κι ἐμεῖς ἀφήσει σπίτια κι ἀμπελοχώραφα ἐκεῖ κάτω.
Ἡ τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τόν πόλεμο. Ἐμεῖς καθόμασταν 

πιά σέ ἄλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, ὅμως τήν εἴδαμε μιά μέρα νά 

κάθεται κατατσακισμένη στό κατώφλι τοῦ παλιοῦ σπιτιοῦ μας. 

Ὁ πρῶτος πού τήν εἶδε, ἦρθε μέσα καί φώναξε: «ἡ τουρκάλα!»

Βγήκαμε στά παράθυρα καί τήν κοιτάζαμε μέ συγκίνηση. Παραλίγο 

νά τήν καλέσουμε ἀπάνω στό σπίτι —τόσο μᾶς εἶχε μαλακώσει τήν 

καρδιά ἡ ἐπίμονη νοσταλγία της. Ὅμως αὐτή κοίταζε ἀκίνητη τήν 

κατάγυμνη αὐλή καί τό ἔρημο σπίτι. Μιά ἰταλιάνικη μπόμπα6 εἶχε 

σαρώσει τήν ντουτιά κι εἶχε ρημάξει τό καλοκαμωμένο ξυλόδετο 

σπίτι, χωρίς νά καταφέρει νά τό γκρεμίσει.
Δέν τήν ξανάδαμε ἀπό τότε. Ἦρθε - δέν ἦρθε, ἄγνωστο. 

Ἄλλωστε καί νά 'ρχότανε δέ θά 'βρισκε πιά τό κατώφλι μέ τό ἀφράτο 

μάρμαρο γιά νά ξαποστάσει. Τό σπίτι εἶχε ἀπό καιρό παραδοθεῖ 

σέ μιά συμμορία ἐργολάβων καί στή θέση του ὑψώθηκε μιά πολυκατοικία 

ἀπ' τίς πιό φρικαλέες. Τώρα ἑτοιμάζονται νά τήν γκρεμίσουν οἱ γελοῖοι. 

Ποιός ξέρει τί μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι τό πονηρό μυαλό τους.
Ἄν γίνει αὐτό, θά παραφυλάγω νύχτα μέρα, ἰδίως ὅταν τό σκάψιμο 

θά ἔχει φτάσει στά θεμέλια, κι ἴσως μπορέσω νά ἐμποδίσω ἤ τουλάχιστο

 νά καθυστερήσω τό χτίσιμο τοῦ νέου ἐξαμβλώματος.7 Τήν προηγούμενη 

φορά εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ στά βάθη ἕνα θαυμάσιο ψηφιδωτό, πού ἄρχιζε 

ἀπ' τό οἰκόπεδο τοῦ δικοῦ μας σπιτιοῦ καί συνεχιζόταν πρός τό σπίτι 

τοῦ Κεμάλ. Τό ψηφιδωτό αὐτό οἱ δασκαλεμένοι ἐργάτες τό 

σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα γιά νά μήν τούς σταματήσουν οἱ 

ἁρμόδιοι. Πάντως, τίς ὧρες πού τό ἔβλεπε τό φῶς τοῦ ἥλιου, γίνονταν 

διάφορα σχόλια ἀπ' τήν ἔκθαμβη γειτονιά. Ὅλοι μιλούσανε γιά τήν

 ὀμορφιά καί τήν παλιά δόξα, μά ἀνάμεσα στά δυνατά λόγια καί τίς 

φωνές, ἄκουσα μιά γριά νά σιγολέει: «Στό σπίτι αὐτό καθόταν ἕνας μπέης,

 πού εἶχε μιά κόρη σάν τά κρύα τά νερά. Κυλιόταν κάτω, ὅταν

φεύγανε, φιλοῦσε τό κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δέν ματαεῖδα».

(Ἡ μόνη κληρονομιά, 1974)

Το αύριο, και το αύριο και το αύριο

 

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, “Μάκβεθ”, 

“Μάκβεθ”, του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

(απόσπασμα) μετφρ. K. Θεοτόκη, Ελευθερουδάκης 1923, Εν Αθήναις.

ΣΚΗΝΗ Ε’

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

ΜΑΚΒΕΘ

Έχω ξεχάσει

ολότελα την αίσθηση του φόβου,

Επέρασε ο καιρός που όταν γροικούσα

σκουσμό τη νύχτα μ΄έπιανε το ρίγος,

και παραμύθι αν άκουα θλιβερό

εσηκώνονταν του κορμιού μου οι τρίχες

ορθές, σα ναχαν μέσα τους ζωή.

Μ’ έχει χορτάσει η φρίκη! Ο στοχασμός μου

ο φονικός συνειθισμένος είναι

στο φοβερό, και πια δεν μπορεί

να μ’ αλάλιαζε.

(Ξανάρχεται ο Σεύτον)

Τι ήταν οι φωνές;

ΣΕΥΤΟΝ

Απέθανε η βασίλισσα, κύριέ μου!

ΜΑΚΒΕΘ

Έπρεπε να πεθάνει πιο στερνά!

Θαχα καιρό ν’ ακούσω λόγια τέτοια!

Το αύριο, και το αύριο και το αύριο

με το μικρό το βήμα τους μας σέρνουν

από μέρα σε μέρα, ως στη στερνή

τη συλλαβή των χρόνων το βιβλίο,

κι όλα τα εχτές μας φώτισαν τρελλούς

στο δρόμο προς τη σκόνη του θανάτου-

Σβήσου, μικρό κερί! Η ζωή δεν είναι

παρά ήσκιος διαβατάρικος, φτωχός

θεατρίνος, που κορδώνεται κι αφρίζει

στη σκηνή για τη λίγη του την ώρα,

κ’ έπειτα κανείς δεν τον ακούει,

είναι το παραμύθι που ένας βλάκας

το λέει, γεμάτο λύσσα και φωνές,

δίχως κανένα νόημα.

ΠΗΓΗ:  https://www.poiein.gr/2010/09/19/iosseeai-oassidhcn-iueaae-iaoon-k-eaiouec-aeaoeanioaueco-1923-ai-aethiaeo/

................

να μαθαίνουμε... 

Lamprini T. 

She should have died hereafter; 

There would have been a time for such a word.

 Tomorrow, and tomorrow, and tomorrow 

Creeps in this petty pace from day to day To the last syllable of recorded time;

 And all our yesterdays have lighted fools 

The way to dusty death. 

Out, out, brief candle, 

Life’s but a walking shadow, a poor player 

That struts and frets his hour upon the stage 

And then is heard no more. 

It is a tale Told by an idiot, full of sound and fury Signifying nothing.

ΠΗΓΗ:  https://en.wikipedia.org/wiki/Tomorrow_and_tomorrow_and_tomorrow

το λουλούδι του Επιταφίου της Λαμπρινής Χ. Τζούρκα, απ' το βιβλίο της... ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ... και το βίντεο

 

το λουλούδι του Επιταφίου της Λαμπρινής Χ. Τζούρκα

Δεν χρειάστηκε πολύ για να απλώσω ρίζες

Λουλούδι Επιταφίου

Με τις βροχές του Χειμώνα και της Άνοιξης μεγάλωσα ανάμεσα στα άλλα ανθάκια, Τ' αδελφάκια μου...
Τα λευκά μου πέταλα γινόντουσαν διάφανα στον ήλιο και σκεφτόμουν ότι αυτό θάτανε η... Ευτυχία... που λένε οι άνθρωποι
Ώσπου ήρθε ένα χέρι και μ' έκοψε... Ένα απαλό, γυναικείο χέρι... με ξερίζωσε... Και είπα αυτό είναι το τέλος...
Ώσπου βρέθηκα εδώ
Ανάμεσα στ' άλλα ανθάκια, τ' αδελφάκια μου... στην κορφή του επιταφίου... Στην κορφή του κόσμου... Και τότε είπα... ΑΥΤΟ είναι... η Ε Υ Τ Υ Χ Ι Ά κι έσβησα απαλά... κοντά Του...

.........

το λουλούδι του Επιταφίου της Λαμπρινής Χ. Τζούρκα, απ' το βιβλίο της... ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥΣ... 

Lamprini T. 

Υ.Γ. Οι φώτο και το βίντεο: https://youtu.be/u6DeXsdPraA