Mεγάλη Πέμπτη της Λαμπρινής Χ. Τζούρκα... με βίντεο

 

 

 Mεγάλη Πέμπτη πρωΐ θα πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο

Άγιος Νικόλαος

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).
Σηκωνόμασταν πολύ πρωΐ, γιατί η θεία Κοινωνία προσφερότανε νωρίς για τους εργαζομένους, και κατόπιν πηγαίναμε στον παππού τον Νίκο, για να πάρουμε την ευχή του.
Έξω απ' την Εκκλησία ήταν πολύς ο κόσμος που περίμενε, παίρναμε κι εμείς την σειρά μας... και κοινωνούσαμε.
Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν σπουδαία μέρα για μάς.
Μετά την Εκκλησία, πηγαίναμε στον φούρνο για να αγοράσουμε το κουλούρι μας... Η νηστεία δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Φέτος... μπορεί να μην έχουμε τον παππού τον Νίκο μαζύ μας, αλλά έχουμε τον αδελφό μου... τον Νίκο, που έγινε ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ... <3 <3
(φώτο: ο Μυστικός Δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι)

................................................................

Mεγάλη Πέμπτη της Λαμπρινής Χ. Τζούρκα

........................................

 Mεγάλη Πέμπτη πρωΐ θα πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο

Άγιος Νικόλαος

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).

ο Μυστικός Δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).

Φορούσαμε τα καλά μας. Εγώ φορούσα το Πασχαλιάτικο φόρεμά μου,

Πασχαλιάτικο φόρεμά

άφηνα μακρυά τα μαλλιά μου (που συνήθως τα έκανα κοτσίδες) και φορούσα τα καινούργια πέδιλά μου.

καινούργια πέδιλα

Σηκωνόμασταν πολύ πρωΐ, γιατί η θεία Κοινωνία

θεία Κοινωνία

προσφερότανε νωρίς για τους εργαζομένους, και κατόπιν πηγαίναμε στον παππού τον Νίκο, για να πάρουμε την ευχή του.

Ο παππούς

o παππούς 

τότε έμενε στην θεία μου, ακριβώς στο διπλανό μας σπίτι. Χτυπούσαμε το κουδούνι, ανεβαίναμε τα σκαλιά ως τον τελευταίο όροφο, και βρίσκαμε τον παππού να μάς περιμένει, για να μάς δώσει την ευχή του. Πώς αλλιώς θα κοινωνούσαμε;

Έξω απ' την Εκκλησία ήταν πολύς ο κόσμος που περίμενε,

πολύς ο κόσμος

παίρναμε κι εμείς την σειρά μας... και κοινωνούσαμε.

Μπορεί να φθάναμε και κατά τις 8 το πρωΐ, κι ακόμα ο κόσμος να είναι απ' έξω, μιας που η Εκκλησία είχε προνοήσει για να μπορούν οι εργαζόμενοι να κοινωνήσουν, χρονιάρα μέρα, και κατόπιν να μπορούν να πάνε στις εργασίες τους.

στις εργασίες τους

Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν σπουδαία μέρα για μάς.

Μετά την Εκκλησία, πηγαίναμε στον φούρνο για να αγοράσουμε το κουλούρι μας...

κουλούρι

Δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποια τυρόπηττα ή κάτι άλλο αρτύσιμο.

Η νηστεία δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Φέτος... μπορεί να μην έχουμε τον παππού τον Νίκο μαζύ μας (έχει σχωρεθεί εδώ και πολλά χρόνια... ) αλλά έχουμε τον αδελφό μου... τον Νίκο. Ο αδελφός μου ο Νίκος τώρα, έγινε ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ... <3 <3

ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ

Η οικογένειά μας... αυξήθηκε!!!...

Η οικογένειά μας...

Lamprini T. 

νανουρίζοντας την μαμά, Λαμπρινή Χ. Τζούρκα, 2025

 https://youtu.be/ug0VkjV69jI

η εγγραφή είναι πιο παληά... ίσως του '24

νανουρίζοντας την μαμά, Λαμπρινή Χ. Τζούρκα, 2025 στίχοι , μουσική: Λαμπρινή Χ. Τζούρκα by lamprini

Ιτιές σε συνδυασμό με την τέχνη του Alexander Bugaev

 

 Вербы

Alexander Bugaev, арт. /Απ' τον Αλέξανδρο Μπουγκάεφ ο πίνακας...

Вербы овеяны

Ветром нагретым,

Нежно взлелеяны

Утренним светом.

Ветви пасхальные,

Нежно-печальные,

Смотрят веселыми,

Шепчутся с пчелами.

Кладбище мирное

Млеет цветами,

Пение клирное

Льется волнами.

Светло-печальные

Песни пасхальные,

Сердцем взлелеяны,

Вечным овеяны.

Константин Бальмонт

..................

Ιτιές

Ιτιές βρώμης

Ζέσταμα με τον άνεμο,

Μαλακά ξετρελαμένος

Με το πρωινό φως.

Οι κλάδοι του Πάσχα,

Τρυφερός και λυπημένος,

Βλέπουν τη διασκέδαση,

Ψιθυρίζοντας με τις μέλισσες.

Το νεκροταφείο είναι γαλήνιο

Αλέσου με τα λουλούδια,

Το τραγούδι είναι ξεκάθαρο

Ρίχνει στα κύματα.

Τα ελαφριά και τα λυπημένα

Τραγούδια για το Πάσχα,

Η καρδιά μου έχει συγκλονιστεί,

Η αιώνια βρώμη.

Κωνσταντίνος Μπάλμοντ

μετάφραση... απ' το φέις...

Lamprini T.

 

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός

Ψαλμός 116

ὁ ζωηφόρος Σταυρός

ήχος πλ. α' 

Αἰνεῖτε τόν Κύριον, πάντα τα ἔθνη, ἐπαινέσατε αὐτόν, πάντες οἱ λαοί

Χαίροις ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τὸ ἀήττητον τρόπαιον, ἡ θύρα τοῦ Παραδείσου, ὁ τῶν πιστῶν στηριγμός, τὸ τῆς Ἐκκλησίας περιτείχισμα· δι᾿ οὗ ἐξηφάνισται, ἡ φθορὰ καὶ κατήργηται, καὶ κατεπόθη, τοῦ θανάτου ἡ δύναμις, καὶ ὑψώθημεν, ἀπὸ γῆς πρὸς οὐράνια. Ὅπλον ἀκαταμάχητον, δαιμόνων ἀντίπαλε, δόξα Μαρτύρων Ὁσίων, ὡς ἀληθῶς ἐγκαλλώπισμα, λιμὴν σωτηρίας, ὁ δωρούμενος τῷ κόσμῳ τὸ μέγα ἔλεος.

Lamprini T. 

o Πέτρος και ο Λύκος... από τον Ζαν Ρενό!!! Αυτά είναι!!

 

o Πέτρος και ο Λύκος... από τον Ζαν Ρενό!!! Αυτά είναι!! 

"Pierre et le loup" - Jean Reno, Renaud Capuçon, Orchestre de Chambre de Lausanne - ARTE Concert

Lamprini T. 

Y.Γ.  Συνθέτης :  Σεργκέι Προκόφιεφ

.....................

Ο Πέτρος και ο λύκος είναι ένα «συμφωνικό παραμύθι για παιδιά», ένα μουσικό έργο για ορχήστρα και αφηγητή, που συντέθηκε από τον Σεργκέι Προκόφιεφ το 1936. ΠΗΓΗ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

..................

ΠΗΓΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ:   https://www.arte.tv/fr/videos/123990-001-A/jean-reno-dans-pierre-et-le-loup/

.............

Η ιστορία

Ο Πέτρος, ένας ανήλικος πρόσκοπος, ζει στο σπίτι του παππού του, σε ένα ξέφωτο του δάσους. Μια μέρα ο Πέτρος βγαίνει στο ξέφωτο, αφήνοντας την πόρτα του κήπου ανοικτή, οπότε μια πάπια που ζούσε στην αυλή βρίσκει την ευκαιρία να κολυμπήσει σε μια κοντινή λιμνούλα. Η πάπια και ένα πουλάκι φιλονικούν ως προς το αν ένα πτηνό θα έπρεπε να μπορεί να κολυμπά. Μια τοπική γάτα τα πλησιάζει αθόρυβα, και το πουλί (προειδοποιημένο από τον Πέτρο) πετά στην ασφάλεια ενός ψηλού δέντρου, ενώ η πάπια κολυμπά μέχρι το κέντρο της λιμνούλας.

Ο παππούς του Πέτρου τον μαλώνει επειδή έμεινε έξω και έπαιζε στο λιβάδι μόνος του, καθώς θα ήταν πιθανό να του επιτεθεί κάποιος λύκος. Επειδή ο Πέτρος τον αψηφά, μη πιστεύοντας στον κίνδυνο αυτόν, ο παππούς τον παίρνει πίσω στο σπίτι και κλειδώνει την αυλόπορτα. Λίγο αργότερα, ένας θηριώδης γκρίζος λύκος βγαίνει από το δάσος. Η γάτα σκαρφαλώνει γρήγορα στο δέντρο με το πουλί, αλλά η πάπια, που είχε στο μεταξύ βγει έξω από τη λιμνούλα, καταδιώκεται, προφθαίνεται και καταβροχθίζεται από τον λύκο.

Βλέποντας όλα αυτά από το σπίτι, ο Πέτρος αρπάζει ένα σκοινί και σκαρφαλώνει στο τοιχογύρι της αυλής και από εκεί πάνω στο δέντρο. Ζητάει από το πουλάκι να πετάξει γύρω από το κεφάλι του λύκου προκειμένου να του αποσπάσει την προσοχή και εκείνος φτιάχνει μια θηλιά στο σκοινί, τη χαμηλώνει και πιάνει τον λύκο από την ουρά του. Το θηρίο παλεύει να ελευθερωθεί, αλλά ο Πέτρος δένει το σκοινί στο δέντρο και η θηλιά σφίγγει.

Κάποιοι κυνηγοί που ιχνηλατούσαν τον λύκο βγαίνουν από το δάσος με τα τουφέκια τους οπλισμένα, αλλά ο Πέτρος τους πείθει να τον βοηθήσουν να μεταφέρει το θηρίο σε έναν ζωολογικό κήπο. Σχηματίζεται έτσι μια θριαμβευτική παρέλαση από τον Πέτρο, το πουλάκι, τους κυνηγούς που οδηγούν τον λύκο, τη γάτα και τελευταίο τον παππού, ο οποίος μουρμουρίζει, δυσαρεστημένος ακόμα που ο Πέτρος αγνόησε τις προειδοποιήσεις του, αλλά και περήφανος που ο εγγονός του έπιασε το θηρίο. Στο τέλος ο αφηγητής δηλώνει ότι οι προσεκτικοί ακροατές θα μπορούσαν να ακούσουν και την πάπια να φωνάζει από το εσωτερικό της κοιλιάς του λύκου, επειδή την είχε καταπιεί ολόκληρη.

ΠΗΓΗ:  https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F_%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%B1%CE%B9_%CE%BF_%CE%BB%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%82

............................

  Σήμερα θα σας πούμε την ιστορία του Πέτρου και του Λύκου, μια ιστορία διαφορετική, που δεν μοιάζει με καμιά. Την ιστορία αυτή βλέπετε δεν θα την ακούσουμε από τις φωνές των ηρώων, αλλά θα μας τη διηγηθεί η ίδια η μουσική. Κάθε χαρακτήρας της ιστορίας μας έχει τον δικό του μοναδικό ήχο που θα ακούγεται από ένα διαφορετικό όργανο της ορχήστρας. Το έξυπνο Πουλί από το φλάουτο, η απερίσκεπτη Πάπια από το όμποε, η πονηρή Γάτα από το κλαρινέτο, ο αυστηρός Παππούς από το φαγκότο, ο κακός Λύκος όχι από ένα, ούτε από δύο, αλλά από τρία κόρνα, ενώ ο γενναίος Πέτρος που είναι ο πιο σημαντικός στην ιστορία μας, από όλα τα έγχορδα μαζί. Τέλος οι κυνηγοί και οι τουφεκιές τους από τα πνευστά, τα τύμπανα και την γκραν κάσα. Αρχίζουμε λοιπόν!

Ο μικρός Πέτρος ζούσε στο σπίτι του παππού του στην εξοχή. Το σπίτι είχε αυλή με έναν ψηλό πέτρινο τοίχο γύρω της. Έξω από την αυλή υπήρχε ένα μεγάλο δέντρο και τριγύρω απλώνονταν το απέραντο λιβάδι με τη λιμνούλα του. Στο βάθος φαινόταν το φοβερό σκοτεινό δάσος. Ένα όμορφο καλοκαιρινό πρωινό, ο Πέτρος σηκώθηκε νωρίς από το κρεβάτι του, για να προλάβει να χαρεί όσο πιο πολύ γινόταν μία ηλιόλουστη μέρα στη φύση. Άνοιξε την πόρτα της αυλής και βγήκε στο καταπράσινο λιβάδι που αγκάλιαζε το σπίτι. 

Πάνω στο κλαδί του μεγάλου δέντρου, έξω από την αυλή, καθόταν ο καλός φίλος του Πέτρου, το μικρό Πουλί. 'Όλα είναι τόσο ήσυχα', τιτίβισε ευχαριστημένο. Τότε εμφανίστηκε και η Πάπια, που έκανε χαρούμενη τη βόλτα της στο λιβάδι, αφού ο Πέτρος είχε ξεχάσει, στη βιασύνη του, ανοιχτή την πόρτα της αυλής και έτσι αυτή βρήκε την ευκαιρία να βγει έξω και να κάνει ένα ωραίο πρωινό μπάνιο στα δροσερά νερά της λίμνης. Βλέποντας την Πάπια, το μικρό Πουλί πέταξε από το κλαδί κάτω στο γρασίδι και στάθηκε δίπλα της σηκώνοντας τους ώμους του με απορία: 'Μα τι σόι πουλί είσαι εσύ, που δεν μπορείς να πετάξεις'; της είπε και η Πάπια αποκρίθηκε: 'Εσύ τι σόι πουλί είσαι, που δεν μπορείς να κολυμπήσεις'; και βούτηξε γελώντας στη λιμνούλα. Και έτσι συνέχισαν να μαλώνουν για αρκετή ώρα, η Πάπια κολυμπώντας στη λιμνούλα και το Πουλί χοροπηδώντας στην όχθη. 

Ξαφνικά κάτι τράβηξε την προσοχή του Πέτρου. Παρατήρησε μία Γάτα να σέρνεται μέσα στο πυκνό χορτάρι. Η Γάτα σκεφτόταν: 'Το Πουλί είναι απασχολημένο με τη λογομαχία του, μπορώ εύκολα να το αρπάξω με τα νύχια μου πριν με καταλάβει'. Όσο πιο αθόρυβα γινόταν πλησίαζε με τα βελούδινα πέλματά της κοντά του. 'Πρόσεξε'! φώναξε ο Πέτρος και το Πουλί αμέσως πέταξε πάνω στο δέντρο. Η Πάπια μάλωσε τη Γάτα με τα πιο θυμωμένα της 'κουάκ κουάκ'… από το κέντρο της λίμνης όμως για καλό και για κακό. Χωρίς να δώσει σημασία, η Γάτα σκεφτόταν το δικό της πρόβλημα: 'Αξίζει άραγε να σκαρφαλώσω τόσο ψηλά; Μέχρι να φτάσω εκεί πάνω το Πουλί θα έχει πετάξει μακριά'.

 Μα να που φτάνει και ο Παππούς θυμωμένος, γιατί ο Πέτρος βγήκε έξω στο λιβάδι. 'Είναι επικίνδυνο το μέρος αυτό. Αν βγει ο Λύκος από το δάσος και έρθει προς τα εδώ τι θα κάνεις τότε'; Ο Πέτρος δεν έδωσε καμία σημασία στα λόγια του Παππού του. Αγόρια σαν αυτόν δεν φοβούνται τους λύκους. Ο Παππούς όμως άρπαξε τον Πέτρο από το χέρι, τον πήγε στο σπίτι και κλείδωσε καλά την πόρτα. Δεν είχε περάσει λίγη ώρα από τότε και πράγματι εμφανίστηκε ένας μεγάλος γκρίζος λύκος, βγαίνοντας από το δάσος. Ώσπου να πεις 'κύμινο' η Γάτα σκαρφάλωσε ψηλά στο δέντρο. Η Πάπια άρχισε να φωνάζει δυνατά και μέσα στην ταραχή της πήδηξε έξω από τη λίμνη. Όμως, όσο και να προσπαθούσε να τρέξει μακριά η καημένη, δεν μπορούσε να ξεφύγει από το Λύκο. Ο Λύκος πλησίαζε όλο και πιο κοντά... πιο κοντά... Ώσπου την πρόφτασε... Και αφού την τσάκωσε, την κάνει μια χαψιά και την καταπίνει

 Τώρα λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα: η Γάτα κάθεται πάνω σε ένα κλαδί του δέντρου... το Πουλί σε ένα άλλο κλαδί... όχι πολύ κοντά όμως στη Γάτα... και ο Λύκος γυρίζει γύρω από το δέντρο κοιτάζοντάς τους με τα άπληστα μάτια του.

 Ο Πέτρος εν τω μεταξύ, χωρίς να νιώθει τον παραμικρό φόβο, στέκεται πίσω από την κλειστή πόρτα και βλέπει όλα όσα γίνονται έξω. Ξαφνικά, έχει μια ιδέα! Τρέχει στο σπίτι, παίρνει το γερό σκοινί του Παππού και σκαρφαλώνει στον ψηλό πέτρινο τοίχο. Ένα από τα κλαδιά του μεγάλου δέντρου, που περιτριγυρίζει ο Λύκος, απλώνεται ακριβώς πάνω από τον τοίχο της αυλής. Ο Πέτρος άρπαξε την άκρη του κλαδιού και κρατήθηκε γερά. Σκαρφάλωσε έτσι όσο πιο ήσυχα μπορούσε πάνω στο δέντρο. Ύστερα είπε στο Πουλί: 'Πέτα κάτω και κάνε κύκλους γύρω από το κεφάλι του Λύκου, ώστε να αποσπάσεις την προσοχή του. Πρόσεξε μόνο να μη σε γραπώσει'. Το ηρωικό Πουλί σχεδόν ακούμπησε το κεφάλι του Λύκου με τα φτερά του, όσο αυτός το κυνηγούσε οργισμένος γυρνώντας απότομα από τη μία μεριά στην άλλη για να το αρπάξει. Ω, πόσο πολύ είχε θυμώσει ο Λύκος με αυτό το Πουλί. Πόσο πολύ ήθελε να το πιάσει στο στόμα του! Όμως το Πουλί ήταν πιο έξυπνο από αυτόν και πολύ απλά ο Λύκος δεν μπορούσε να κάνει τίποτα γι' αυτό. 

Στο μεταξύ ο Πέτρος είχε κάνει μια θηλιά στο σχοινί και με προσοχή την άφηνε σιγά-σιγά να πέφτει προς τα κάτω. Πιάστηκε έτσι η ουρά του Λύκου στη θηλιά και ο Πέτρος τράβηξε το σχοινί με όλη του τη δύναμη. Νιώθοντας παγιδευμένος ο Λύκος, άρχισε να πηδά άγρια προσπαθώντας να λυθεί. Ο Πέτρος όμως έδεσε την άλλη άκρη του σχοινιού στο δέντρο. Όσο πιο πολύ πηδούσε ο Λύκος, τόσο πιο πολύ σφιγγόταν η θηλιά στην ουρά του.

 Και τότε... Φάνηκαν Κυνηγοί από το δάσος... Ακολουθούσαν τα ίχνη του Λύκου και πυροβολούσαν γύρω τους όσο προχωρούσαν. Ο Πέτρος φώναξε πάνω από το δέντρο: 'Μην πυροβολείτε! Το πουλάκι κι εγώ τον πιάσαμε το Λύκο. Βοηθήστε μας τώρα να τον πάμε στο ζωολογικό κήπο'.

 Φανταστείτε τώρα τη θριαμβευτική πομπή που ακολούθησε: Ο Πέτρος προχωρούσε μπροστά... από πίσω του οι Κυνηγοί τραβώντας το Λύκο... και στο τέλος ο Παππούς και η Γάτα. Ο Παππούς ωστόσο κουνούσε το κεφάλι του με δυσαρέσκεια: 'Και αν ο Πέτρος δεν έπιανε το Λύκο; Τι θα γινόταν τότε, μου λέτε'; Από πάνω τους πετούσε το Πουλί κελαηδώντας εύθυμα: 'Βρε τι γενναίοι τύποι που είμαστε ο Πέτρος κι εγώ! Κοιτάξτε τι έχουμε πιάσει'! Και αν κανείς ακούσει πολύ προσεχτικά, θα μπορέσει να ακούσει και τη φωνή της Πάπιας μέσα από την κοιλιά του Λύκου, γιατί μέσα στη βιασύνη από τη λαιμαργία του, την κατάπιε ζωντανή. 

Μετάφραση: Νίκος Κυριακού

ΠΗΓΗ:  https://www.tsso.gr/inst/tsso_6/gallery/%CE%88%CE%BD%CF%84%CF%85%CF%80%CE%BF%2019%CE%BC%CE%B1%CF%8117_%CE%9F%20%CE%A0%CE%AD%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%82%20%CE%BA%CE%B1%CE%B9%20%CE%BF%20%CE%9B%CF%8D%CE%BA%CE%BF%CF%82.pdf

..................

Ελάτε να ταξειδέψουμε σε ποιητικά μονοπάτια...

 

Ελάτε να ταξειδέψουμε σε ποιητικά μονοπάτια...
Αύριο Τετάρτη... σάς προσκαλούμε σε μία βραδυά ποίησης... Θαυμάσια ποιήματα ή και αποσπάσματα από ποιήματα θα ακουστούν με την συνοδεία τραγουδιών από δύο ταλαντούχους μουσικούς μας...
Προσωπικά, θα διαβάσω ένα απόσπασμα απ' τον αγαπημένο μου ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ (θεατρικό έργο) του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκκα.
Τετάρτη, στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού επί της Γρηγ. Λαμπράκη, στις 8μιση... μμ...

ποίηση μετά μουσικής στον Κορυδαλλό... 

Lamprini T. 

Η ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ μίλησε...Lamprini T.

  Η ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ μίλησε... η Ελλάδα σιώπησε... 

ΔΙΚΑΙΟΣΎΝΗ 

Lamprini T. 

Καρλ Βάλεντιν, μία ανακάλυψη

 

με την βοήθεια της γκουγκλ έγινε η μετάφραση του γράμματος... 

ελπίζω να σάς αρέσει... 

Karl Valentin

Το ερωτικό γράμμα  

Αγαπητέ μου,

 

Με χέρια που κλαίνε, παίρνω το στυλό μου στα χέρια μου, και σού γράφω. Γιατί, τόσο καιρό, δεν μού έγραφες, όταν πρόσφατα μού έγραψες, ότι θα μού έγραφες, αν εγώ δεν έγραφα.

 

Χθες μού έγραψε και ο πατέρας μου.  Γράφει ότι θα σού έγραφε. Αλλά δεν μού έγραψες, για να μου πεις, ότι σού έγραψε.  Αν μού είχες γράψει, για να μού πεις, ότι σού έγραψε ο πατέρας μου, θα έγραφα στον πατέρα μου, ότι θα ήθελες να του γράψεις, αλλά ότι δυστυχώς δεν είχες χρόνο να του γράψεις, αλλιώς θα έγραφες ότι θα του είχες ήδη γράψει.

 

Όλα αυτά τα γράμματα είναι λυπηρά, γιατί ως απάντηση σε κανένα από τα γράμματα που σου έγραψα, εσύ δεν μού έγραψες.  Αν δεν ήξερες να γράφεις, θα ήταν διαφορετικά, δεν θα σού έγραφα καθόλου, αλλά ξέρεις να γράφεις, κι όμως δεν γράφεις, όταν σού γράφω.

 

Τελειώνω να γράφω αυτό το γράμμα, ελπίζοντας ότι θα μού γράψεις επιτέλους, διαφορετικά αυτό είναι το τελευταίο πού σού γράφω.  Αλλά αν, αυτή τη φορά, δεν γράψεις, τουλάχιστον γράψε μου, ότι δεν θέλεις να μού γράψεις καθόλου, θα ξέρω τουλάχιστον, γιατί δεν μού έγραψες ποτέ.

 

Συγχώρεσέ μου το κακό γράψιμο, πάντα με πιάνει ή κράμπα του συγγραφέα όταν γράφω, αλλά εσύ, φυσικά, ποτέ δεν παθαίνεις την κράμπα του συγγραφέα, γιατί ποτέ δεν γράφεις.

 

Εγκάρδια φιλιά 

...............

το βρήκα υπέροχο... 

Lamprini T. 

Σού ανοίγω δρόμο... Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

  Σού ανοίγω δρόμο... (Ποίηση, απαγγελία... από Λαμπρινή Χ. Τζούρκα)

Σύνδεσμος βίντεο

https://youtu.be/8w_OvvyKmMI

 Σού ανοίγω δρόμο...

..........
Έξω από τον Γρηγόρη, παρκάρεις στην στιγμή.

Έξω από τον Γρηγόρη

Ο τύπος πίσω σου, όμως, θέλει να βγει.
Κορνάρει εντόνως και με πυγμή.

Κορνάρει εντόνως και με πυγμή

Του λες... "Χωράς να βγεις, πώς και αδημονείς!"
"Θέλω να φύγω, να φύγω στην στιγμή", σού λέει με τόλμη και απορείς!
"Α, μάλιστα", λες αδιάφορα εσύ,
"δεν μπορείς να βγεις, και να φύγεις απ' εκεί!
Καλώς, παλληκάρι μου...", συνεχίζεις με υπομονή,
"σού ανοίγω δρόμο στην στιγμή."

Και μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου... και το πας πιο κει...

στο αυτοκίνητό σου...

Τι να πεις!
Δεν έχει νόημα... να τα βάλεις... με τον αδύναμο, πολύ,
λες κι εσύ δεν βιάζεσαι... να κάνεις την δουλειά σου... στην στιγμή...

Παρασκευή 17/1/25
Από Λαμπρινή!!...

Λαμπρινή

Lamprini T.

ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ και ένα μικρό αφιέρωμα στον γυιο της Μυρτιώτισσας... Γιώργο Παππά... ηθοποιό

 ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Ω! γιε μου εσύ, μοναχογιέ, που ίσαμε χτες ακόμα

μού εζέσταινες τα γόνατα με το μικρό σου σώμα!

Τώρα μού ανοίγεις τα φτερά και φεύγεις μακρυά μου

κι αφήνεις το σπιτάκι μας, κι αφήνεις τα φιλιά μου.

Τι γρήγορα μεγάλωσες! και πώς να το πιστέψω,

πώς ήρθε κιόλας ο καιρός για να σε ξενητέψω,

εσέ, που λίγο να στραφεί στα πίσω ο λογισμός μου

σε βρίσκω να γοργοπερνάς αδιάκοπα από μπρος μου,

με το αναμμένο, απ’ το τρεχιό, γλυκό σου προσωπάκ

και το κοντούλι, ναυτικό, λινό φορεματάκι!

Και τώρ’ ακόμα ψάχνοντας με δακρυσμένα μάτια

της παιδικής ζωούλας σου ξεθάβω τα κομμάτια.

Και βρίσκω βόλους με χαρτιά μαζύ και τα βιβλία,

και βρίσκω από το χέρι σου ζωγραφισμένα πλοία,

τα πλοία που ελαχτάριζες μακρυά για να σε φέρουν

στις χώρες που είναι όνειρο, στις χώρες που μαγεύουν

κάθε παιδιού τη νέα καρδιά, που όλο ποθεί και θέλει

να ιδεί, να εγγίξει, να γευτεί, της γης όλο το μέλι!

Την άγια θύρα της ζωής τρεμάμενη σού ανοίγω

και κρύβω τη λαχτάρα μου, και τον καημό μου πνίγω.

Μα είναι μεγάλος μου ο καημός, κ’ είναι πικρή η ψυχή μου…

ω! διάφανο αγριολούλουδο βγαλμένο απ’ την πνοή μου,

μονάχα εσύ, φωτίζοντας βαθειά τη σκοτεινιά μου

το νεκρωμένο εξύπναγες παλμό μες στην καρδιά μου!

Τώρα σε χάνω. Αμίλητη, αδάκρυτη, και μόνη

βλέπω τη νύχτα νάρχεται βαρειά και να με ζώνει…

Από τη συλλογή Κίτρινες Φλόγες, Γράμματα, Αλεξάνδρεια 1925

...........................

 O Βυσσινόκηπος του Γιώργου Παππά

από Γιώργος Ζεβελάκης

Γιώργος Παππάς

Ο δημοφιλής ηθοποιός που ήταν και γεωπόνος

Κατέχει περίοπτη θέση στον κατάλογο των γεωπόνων που διακρίθηκαν στα γράμματα και τις τέχνες. Η λάμψη του ως ηθοποιού, κορυφαίου ζεν πρεμιέ για σαράντα χρόνια, επισκίασε την άλλη του δραστηριότητα: τις γεωπονικές του σπουδές και την εργασία του στη Γεωργική Υπηρεσία τη δεκαετία του 1920. Για μένα ο Γιώργος Παππάς που, όταν σπούδαζα, με είχε συγκινήσει στους πρωταγωνιστικούς ρόλους του στον κινηματογράφο, ήταν ο πρώτος άνθρωπος της τέχνης που έμαθα ότι είχε γεωπονική προέλευση, γι’ αυτό και αισθάνθηκα κάποια συγγένεια ενδιαφερόντων.

Οι ακριβείς πληροφορίες του περάσματός του από το γεωπονικό επάγγελμα καταγράφηκαν σε νεκρολογία του Πασχάλη Τσαμπούση στην Ελευθερία (6/5/1958). Το δημοσίευμα εκείνο δεν φωτίζει μόνο το ξεκίνημά του αλλά αποτελεί και ένα ιστορικό τεκμήριο τού πώς λειτουργούσε η Γεωπονική Σχολή τα πρώτα χρόνια της ίδρυσής της και πώς γίνονταν οι προσλήψεις γεωπόνων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία από το «Αρχείο Προσωπικού» του υπουργείου Γεωργίας, ο Γιώργος Παππάς, γεννηθείς εν Αθήναις την 6ην Ιανουαρίου 1903, ήταν διπλωματούχος γεωπόνος, απόφοιτος της Ελβετικής Γεωργικής Σχολής του Φράιμπουργκ και της Γαλλικής Γαλακτοκομικής Σχολής Μάμιλλ. Προσλήφθηκε στο Δημόσιο κατόπιν διαγωνισμού εξετασθείς επί των θεμάτων: «Παράγοντες επιδρώντες επί της παραγωγής γάλακτος, κατά ποσόν και ποιόν» και «Ποίος ο τρόπος παρασκευής τυρού κασέρι». Τα μέλη της επιτροπής ήταν οι: Παλιατσέας, Κουτσομητόπουλος, Πασιόκας, Παπανδρέου και Δημακόπουλος, καθηγητές της Γεωπονικής με σημαντικό εκπαιδευτικό έργο και μεγάλη συμβολή στη γεωργική ανάπτυξη της χώρας, πριν και μετά τον Πόλεμο.

Ως δόκιμος νομογεωπόνος υπηρέτησε στη Βυτίνα (1924) και δίδαξε γαλακτοκομία στην Αβερώφειο Γεωργική Σχολή Λαρίσης (1925). Στην Αβερώφειο γνώρισε και συνδέθηκε με τον συνταγματάρχη του Κοζάκικου Ιππικού, Νταβίντωφ, κεντρικό ήρωα του μυθιστορήματος Συνταγματάρχης Λιάπκιν του Μ. Καραγάτση.

Ο Γιώργος Παππάς «είχε όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί», έγραψε ο Άλκης Θρύλος, «την ικανότητα να ζωντανεύει τα ποικίλα πρόσωπα που παραλάμβανε από τους συγγραφείς ολοκληρώνοντας και στρογγυλαίνοντας με τον δικό του τρόπο, προσθέτοντας και χαρίζοντας σ’ αυτά μόρια από τη δική του ιδιοσυγκρασία». Εκτός από τους ρόλους που ενσάρκωσε στο θέατρο, εξέφρασε πολλές φορές τις απόψεις του για την υποκριτική τέχνη με επάρκεια και βάθος και προπαντός μέσα από την προσωπική του ματιά. Ξεχωρίζει η διάλεξη που έδωσε τον Απρίλιο 1944 με θέμα «Είναι καλλιτέχνης ο ηθοποιός;» και δημοσιεύτηκε σε συνέχειες στη θεατρική επιθεώρηση Το Θέατρο. Αποσπώ την αναφορά του στο θεατή: «Ο θεατής, ο καλός θεατής, ενοχλείται από τα υπερβολικά εφέ. Δεν του αρέσει να μπερδεύει όλες τις αισθήσεις του μαζί. Έρχεται ν’ ακούσει. Πιστεύει στο λόγο κι όχι στο σκηνικό. Πιστεύει πως οι μεγάλες ψυχικές διαμάχες δεν κανονίζονται με φωτοσκιάσεις αλλά με διάλογο. Η ψυχή ανοίγεται όπως το χρηματοκιβώτιο με μυστική λέξη. Δεν μπορείς να της κάνεις διάρρηξη με οξυγόνο» (Το Θέατρο, αρ. 2, 2 Μαΐου 1944).

Δεν εγκατέλειψε εντελώς την πρώτη του αγάπη. Eίχε την επιθυμία να αγοράσει ένα κτήμα μακριά από την Αθήνα και να το καλλιεργεί. Ήθελε να αποκτήσει τον δικό του Βυσσινόκηπο, αλλά δεν πρόλαβε. Πέθανε πρόωρα στα πενήντα πέντε του χρόνια.

***

Παραθέτω το ποίημα της Μυρτιώτισσας, μητέρας του ηθοποιού, που το έγραψε με αφορμή τον «ξενιτεμό» του στην Ελβετία. Μυρτιώτισσα

ΣΤΟ ΓΙΟ ΜΟΥ

Ω! γιε μου εσύ, μοναχογιέ, που ίσαμε χτες ακόμα

μού εζέσταινες τα γόνατα με το μικρό σου σώμα!

Τώρα μού ανοίγεις τα φτερά και φεύγεις μακρυά μου

κι αφήνεις το σπιτάκι μας, κι αφήνεις τα φιλιά μου.

Τι γρήγορα μεγάλωσες! και πώς να το πιστέψω,

πώς ήρθε κιόλας ο καιρός για να σε ξενητέψω,

εσέ, που λίγο να στραφεί στα πίσω ο λογισμός μου

σε βρίσκω να γοργοπερνάς αδιάκοπα από μπρος μου,

με το αναμμένο, απ’ το τρεχιό, γλυκό σου προσωπάκι

και το κοντούλι, ναυτικό, λινό φορεματάκι!

Και τώρ’ ακόμα ψάχνοντας με δακρυσμένα μάτια

της παιδικής ζωούλας σου ξεθάβω τα κομμάτια.

Και βρίσκω βόλους με χαρτιά μαζύ και τα βιβλία,

και βρίσκω από το χέρι σου ζωγραφισμένα πλοία,

τα πλοία που ελαχτάριζες μακρυά για να σε φέρουν

στις χώρες που είναι όνειρο, στις χώρες που μαγεύουν

κάθε παιδιού τη νέα καρδιά, που όλο ποθεί και θέλει

να ιδεί, να εγγίξει, να γευτεί, της γης όλο το μέλι!

Την άγια θύρα της ζωής τρεμάμενη σού ανοίγω

και κρύβω τη λαχτάρα μου, και τον καημό μου πνίγω.

Μα είναι μεγάλος μου ο καημός, κ’ είναι πικρή η ψυχή μου…

ω! διάφανο αγριολούλουδο βγαλμένο απ’ την πνοή μου,

μονάχα εσύ, φωτίζοντας βαθειά τη σκοτεινιά μου

το νεκρωμένο εξύπναγες παλμό μες στην καρδιά μου!

Τώρα σε χάνω. Αμίλητη, αδάκρυτη, και μόνη

βλέπω τη νύχτα νάρχεται βαρειά και να με ζώνει…

Από τη συλλογή Κίτρινες Φλόγες, Γράμματα, Αλεξάνδρεια 1925

...........................

Γιώργος Ζεβελάκης Ερευνητής της λογοτεχνίας. Μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων, διατηρεί σημαντικό αρχείο το οποίο έχει χρησιμοποιηθεί στην έρευνα πολλών εργασιών στο χώρο της νεοελληνικής φιλολογίας.

ΠΗΓΗ:   https://booksjournal.gr/stiles/symptoseis/4543-o-vyssinokipos-tou-giorgou-pappa?fbclid=IwZXh0bgNhZW0CMTAAAR1rVhbs_8YHodhCE80eunggEzHfdM1j-cfr44NeGoAlj0xpEixtBZUsoCE_aem_gULWilP_RhaA0t_v5Pk_sQ

Lamprini T.