ποιήματα, Χρίστος Λάσκαρης (1931 –2008)

 ποιήματα, Χρίστος Λάσκαρης (1931 –2008)

από : Constantine Saridakis
Published on March 27, 2016

ο ποιητής Χρήστος Λάσκαρης

Παρακαλώ, ένα ποίημα

Ένα ποίημα,  
δώσε μου ένα ποίημα-  
ένα ποίημα από κείνα που τσιγκουνεύεσαι 
 κι όχι απ' αυτά  
που έχεις σε πρώτη ζήτηση.

Χρήστος Λάσκαρης

.........................

Υπέροχος ο Λάσκαρης, χάρηκα που τον "βρήκα" στο ίντερνετ! 

Lamprini T. 

Ο Διογένης ο Κυνικός και ο Μέγας Αλέξανδρος.

 Ο Διογένης ο Κυνικός και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν στη Κόρινθο, ήθελε να γνωρίσει τον Διογένη και έστειλε ένα υπασπιστή του να βρει τον Διογένη που ήταν στο Κράθειο και να τον βρει, και να του τον παρουσιάσει. Αφού ο υπασπιστής τον εντόπισε, του είπε: «Σε ζητεί ο Βασιλεύς Αλέξανδρος να σε δει».

Ο Διογένης απάντησε «Εγώ δεν θέλω να τον δω. Εάν θέλει αυτός ας έρθει να με δει». Και πράγματι, ο βασιλεύς Αλέξανδρος πήγε να δει τον Διογένη. Τον πλησιάζει ο Αλέξανδρος και του λέει «Είμαι ο Βασιλεύς Αλέξανδρος». Ο Διογένης ατάραχος απαντά «Και εγώ είμαι ο Διογένης ο Κύων». Ο Μέγας Αλέξανδρος απορεί και του λέγει «Δεν με φοβάσαι;». Ο Διογένης απαντάει «Και τι είσαι; Καλό ή κακό;».

Ο Αλέξανδρος μένει σκεπτικός. Δεν μπορεί ένας βασιλεύς να πει ότι είναι κακό, και άμα είναι καλό, γιατί κάποιος να φοβάται το καλό; Αντί να απαντήσει ο Αλέξανδρος τον ρωτά εκ νέου «Τι χάρη θες να σου κάνω;» και ο Διογένης ξανά με λογοπαίγνιο απαντά «Αποσκότησων με». Βγάλε με δηλαδή από το σκότος, την λήθη, και δείξε μου την αλήθεια.

Με το έξυπνο λογοπαίγνιο του Διογένη, η απάντηση του μπορεί και να εννοηθεί έως «Σταμάτα να μου κρύβεις τον ήλιο», καθώς οι κυνικοί πίστευαν πώς η ευτυχία του ανθρώπου βρίσκετε στη λιτότητα, στη ζεστασιά του ήλιου και δεν ζητεί τίποτα από τα υλικά πλούτη. Μόλις το άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος είπε το περίφημο: «Εάν δεν ήμουν Αλέξανδρος, θα ήθελα να ήμουν Διογένης».

Αlexander the Great and the Greek philosopher Diogenes of Sinope.

Sculptor: Achilles Vasileiou

Ο Διογένης ο Κυνικός και ο Μέγας Αλέξανδρος.

Κόρινθος, από τον Αχιλλέας Βασιλείου

Lamprini T.

Τάσος Λειβαδίτης,Σαν τον τρελλό

 

σαν τον τρελλό που, κλειδωμένος στο κελί του, 

ζωγράφισε στον τοίχο μια πόρτα κι έφυγε......

...............

Έτσι ακριβώς.... φύγαμε!!!

Lamprini T. 

Στρατής Μυριβήλης, Ευχαριστώ τον Θεό

 

Σ. Μυριβήλης

Ευχαριστώ το Θεό
που με γέννησε Έλληνα
Δέχομαι χωρίς βαρυγκώμια
τη βαριά και μοναδική
κλήρα της φυλής μου.
Παίρνω στη φούχτα
μια χεριά βρεγμένα φύκια
και τη φιλώ.
Στα χείλη μου καίει
το αρμυρό σου φιλί, 

Μάννα Ελλάδα

(«Μάνα Ελλάδα» Σ. Μυριβήλης )

ΠΗΓΗ: https://www.dimokratis.gr/index.php?id=10060&view_option=subject&year=14

Lamprini T. 

Έφυγε ο ένας , Λαμπρινή Τζούρκα

 

Έφυγε ο ένας

Έφυγε ο ένας

Έφυγε η άλλη

Κι εγώ...τι κάνω;...

Πού πήγε η νειότη

Και τα κάλλη;

Όνειρο ήτανε, που το έζησα,

Έλεγα, δεν θα τελειώσει

Όμως... την σοφία ξέχασα

που λέει...

"Κάποια στιγμή θα...

ξημερώσει... ... "

Λαμπρινή Τζούρκα

έφυγε

Lamprini T.

ΕΡΙΧ ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΑΡΚ, Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο

ΕΡΙΧ ΜΑΡΙΑ ΡΕΜΑΡΚ (22 Ιουνίου 1898 - 25 Σεπτεμβρίου 1970)

Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο

" Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο" (απόσπασμα)

all quiet in the western front

Είμαι νέος, μόλις έκλεισα τα 20, από τη ζωή δεν ξέρω παρά μόνο την απελπισία, το θάνατο, το φόβο και μια αλυσίδα από ανόητες επιπολαιότητες, πάνω από μια άβυσσο πόνων και θλίψεων. Βλέπω τους λαούς να ορμούν σε άλλους λαούς, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, χωρίς ούτε κι εκείνοι να ξέρουν το γιατί, υπακούοντας σ΄αυτούς που τους στέλνουν, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου ή της ευθύνης τους. Βλέπω πως οι δυναμικότεροι εγκέφαλοι του κόσμου εφευρίσκουν όπλα για να γίνονται όλ' αυτά μ' έναν τρόπο ακόμα πιο ραφιναρισμένο και να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο. Κι όλοι οι συνομήλικοί μου εδώ, στην αντικρυνή παράταξη, σ' ολόκληρο τον κόσμο το βλέπουν όπως εγώ. Αυτή είναι η ζωή της γενιάς μου και η δική μας. Τι θα κάνουν άραγε οι πατεράδες μας αν μια μέρα σηκωθούμε και παρουσιαστούν μπροστά τους για να τους ζητήσουμε λογαριασμό; Τι περιμένουν από μας όταν μια μέρα τελειώσει ο πόλεμος; Τι περιμένουν από μας όταν μια μέρα τελειώσει ο πόλεμος; Χρόνια ολόκληρα σκοτώναμε μόνο. Αυτό ήταν το πρώτο μας επάγγελμα στη ζωή. Για μας η επιστήμη της ζωής περιορίζεται στο θάνατο. Τι θα συμβεί ύστερα; Και τι θ' απογίνουμε εμείς; [...]

Έχουμε χάσει κάθε αίσθημα ανθρωπισμού και αλληλεγγύης. Μόλις κατορθώνουμε να αναγνωρίσει ο ένας τον άλλο, όταν η εικόνα του ενός πέσει μπροστά στα μάτια μας, που είναι μάτια κυνηγημένου ζώου. Είμαστε αναίσθητοι νεκροί, οι οποίοι με ένα στρατήγημα ή κάποια επικίνδυνη μαγεία γινήκαμε και πάλι ικανοί να τρέχουμε και να σκοτώνουμε […]

Έχουμε γίνει επικίνδυνα ζώα, δεν πολεμούμε αμυνόμαστε εναντίον της καταστροφής. Δε ρίχνουμε τις χειροβομβίδες μας πάνω σε ανθρώπινα πλάσματα, γιατί τη στιγμή εκείνη δε νιώθουμε παρά ένα πράγμα: ότι ο θάνατος βρίσκεται εκεί σ' αυτούς να μας αρπάξει κάτω από αυτά τα χέρια και κάτω απ' αυτά τα κράνη. Είναι η πρώτη φορά έπειτα από τρεις μέρες που μπορούμε ν' αμυνθούμε εναντίον του. Η αγριότητας και το πάθος που μας εμψυχώνει μοιάζουν με τρέλα. Μπορούμε να καταστρέψουμε και να σκοτώσουμε για να σωθούμε… για να σωθούμε και να εκδικηθούμε

[πηγή: Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο, μετάφραση Στέλλα Βουρδουμπά, εκδ. Δωρικός, Αθήνα 1990]

η ψυχή, Λαμπρινή Τζούρκα

 

η ψυχή αγαπά αιωνίως

Λαμπρινή Τζούρκα

Lamprini T. 

Λαμπρινή Τζούρκα, Μία φωνή,

Μία φωνή 

Μία φωνή στο τηλέφωνο
Έφθασε για να σ αγαπήσω
Μια φωνή βαρειά, χαρούμενη
Έφθασε για να σ αναζητήσω....

Λυπάμαι που δεν θα
Με καλέσεις...πια...

Λαμπρινή Τζούρκα

Lamprini T. 

Γράμμα του Αλμπέρ Καμύ στον Δάσκαλό του

 

Γράμμα του Αλμπέρ Καμύ στο Δάσκαλό του, λίγες μέρες μετά τη βράβευσή του.

Αλμπέρ Καμύ

"19 Νοεμβρίου 1957 Αγαπητέ Κύριε Germain, Άφησα το θόρυβο γύρω μου να καταλαγιάσει λίγο, πριν σας απευθυνθώ από τα βάθη της καρδιάς μου. Mόλις μου δόθηκε μια πολύ μεγάλη τιμή που ούτε περίμενα και ούτε επεδίωξα. Όταν άκουσα την είδηση, η πρώτη μου σκέψη μετά τη μητέρα μου ήσασταν εσείς. Χωρίς εσάς, χωρίς το χέρι που στοργικά απλώσατε στο φτωχό παιδί που ήμουν τότε, χωρίς τη διδασκαλία και το παράδειγμά σας, τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί. Δεν πρόκειται να κερδίσω πολλά από αυτή την τιμή. Μου δίνει όμως τουλάχιστον την ευκαιρία να σας πω τι υπήρξατε και εξακολουθείτε να είστε για μένα και να σας διαβεβαιώσω ότι οι προσπάθειές σας, το έργο σας, και η γενναιόδωρη καρδιά σας εξακολουθούν να ζουν σε έναν από τα μικρά σχολιαρόπαιδά σας που παρά τα χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να είναι ευγνώμων μαθητής σας. Θα σας εναγκαλίζομαι με όλη μου την καρδιά."

Αλμπέρ Καμύ

Lamprini T.

Μίμης Φωτόπουλος , Δεν γράφω για να με πούνε λογοτέχνη.

 Δεν γράφω για να με πούνε λογοτέχνη.

Μίμης Φωτόπουλος

Γράφω, γιατί μόνο η δημιουργία μου γεμίζει τη ζωή μου. Εγώ, αντί να πηγαίνω στα καζίνα και στις κοσμικές συγκεντρώσεις, προτιμώ να γράφω και να ζωγραφίζω…”

Μίμης Φωτόπουλος

Ένα επίκαιρο ποιήμα απο τον αγαπημενο ΜΙΜΗ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟ για τους άνεργους ηθοποιούς που το επάγγελμα τους πλήττεται φοβερά τους τελευταίους μήνες. Ανήκει στην ποιοτική του συλλογή ''Μπουλούκια'' που δεν είχε απήχηση επειδή συνέπεσε η κυκλοφορία της με την 28η Οκτωβρίου 1940!

Περιγράφει τις δυσκολίες του επαγγέλματος των ηθοποιών,που χωρίς δεκάρα θεωρούνταν άνθρωποι του περιθωρίου, και ολοένα περίμεναν κάποιο θιασάρχη να τους προσφέρει δουλειά.

Στέκι τους το παλιό καφενείο στην Ομόνοια με το όνομα ''Στέμμα''.Εκεί ακριβώς ο Αλέκος Σακελλάριος ''ανακάλυψε'' τη Γεωργία Βασιλειάδου που για χρόνια ήταν παροπλισμένη και σκεφτόταν ν ' αποσυρθεί...

ΟΙ ΧΩΡΙΣ ΦΙΡΜΑ

Μήνες τώρα κάθονται στο “Στέμμα”

και ζούνε με μια χίμαιρα

και κάποιο ψέμα.

Προσμένουν ένα θιασάρχη

να τους αγκαζάρει

για κάποια μακρινή επαρχία

και να συνεχιστεί η θλιβερή τους ιστορία.

Τα δυο, που οικονομήσανε για σήμερα

τσιγάρα, τάχουν καπνίσει,

κι έχουν αρχίσει

τα νεύρα τους να σπάνε.

Το γκαρσόνι τους κοιτάζει αυστηρά

– τους ρώτησε όλους στη σειρά –

δεν πήρε κανένας τους πιοτό.

Κι είναι σωστό

να πιάνουν αδίκως το τραπέζι;

Μια γριά θεατρίνα

– είχε παίξει κάποτε και στην Αθήνα –

με παράπονο κοιτάζει

τις καινούριες. Τα μάτια της σκεπάζει,

κι ονειροπολεί περασμένες ιστορίες

που όλες έχουν γραφτεί στις επαρχίες.

Κι είν’ όλοι τους σα να μη ζούνε

τους κυκλώνουν τόσοι πόνοι!

Κι όλο προσμένουν κάποιο θεατρώνη.

Lamprini T. 

Il est bel et bon - Pierre Passereau, Είναι ωραίος και καλός, Πιέρρ Πασσερώ

 Il est bel et bon, bon, bon, commère, mon mari.  

Il était deux femmes toutes d’un pays, 

disant l’une à l’autre: “Avez bon mari?”

  Il ne me courroucé ne me bat aussi.

Il fait le ménage, il donne aux poulailles,

 et je prends mes plaisirs. 

 Commère ç’est pour rire quand les poulailles crient: 

“Co co dae” Petite coquette, qu’est ceci? 

 Translation 

He is handsome and good, friend*, my husband.

  There were two women of the country, saying to one another:

 “Do you have a good husband?”

  He doesn’t get angry at me or beat me either.

 He does the chores, he feeds the chickens, and I take my pleasure. 

 Friend, it is funny when the chickens call out:

 “Co co dae” Little chick, what is this?

  *literally: “gossiper”

Il est bel et bon - Pierre Passereau

Είναι καλός και καλός, καλός, καλός, κουτσομπολιά, ο σύζυγός μου. 

 Υπήρχαν δύο γυναίκες από μια χώρα,  λέγοντας ο ένας στον άλλο, 

"Έχετε έναν καλό σύζυγο;"    

Δεν με θυμώνει επίσης.

  Κάνει τις δουλειές του σπιτιού, δίνει στα κοτόπουλα, 

  και παίρνω τις απολαύσεις μου.   

Κουτσομπολιά είναι για γέλια όταν τα κοτόπουλα κλαίνε: 

 «Co co dae» Μικρή κοκέτα, τι είναι αυτό;

Shelley, ROSE leaves

Απο ΙΝΣΤΑΓΚΡΑΜ
ROSE leaves, when the rose is dead,
Are heaped for beloved's bed ;
And so thy thoughts,
when thou art gone.
Love itself shall slumber on.
Shelley