Ψηφιακή βιβλιοθήκη, στα Ρωσσικά...

https://rusneb.ru/

για να δείτε την ψηφιακή βιβλιοθήκη...

αυτά είναι και στα Ρωσσικά, βεβαίως...

αυτά είναι...

Lamprini T.

Γιούρι Λεβιτάνσκυ, Η ανάμνηση του κόκκινου χιονιού

 Γιούρι Λεβιτάνσκι, Η ανάμνηση του κόκκινου χιονιού

"Βάζω σε αυτό το χιόνι

χιόνι

και δεν ήξερα
Ξεπαγιάζω
και σκι περνάει
τσαλακωμένος
σχεδόν στο πρόσωπό μου.
Το χωριό έκαιγε κοντά
ο ουρανός ήταν κόκκινος από αυτό
και χιόνι κάτω από μένα
ήταν κόκκινο
σαν ένα πεδίο παπαρούνας ... "

(«Η ανάμνηση του κόκκινου χιονιού», 1970)
 Γιούρι Λεβιτάνσκυ

Ю́рий Дави́дович Левита́нский

Yury Davidovich Levitansky

Γιούρι Νταβίντοβιτς Λεβιτάνσκυ

.................

από το φέις...  η αφορμή...
η μετάφραση είναι γκουγκλ... αλλά... ευκαιρία να τον γνωρίσουμε... τον Γιούρι...

«Я лежал на этом снегу
и не знал,
что я замерзаю,
и лыжи идущих мимо
поскрипывали
почти что у моего лица.
Близко горела деревня,
небо было от этого красным,
и снег подо мною
был красным,
как поле маков…»

(«Воспоминание о красном снеге», 1970)


ΠΗΓΗ : https://levitansky.ru/?r=6&m=12&s=596

Lamprini T.

Χαλάλι, τόσοι παιδεμοί για μιά τέτοια γυναίκα,

(ο Όμηρος βάζει στο στόμα του Πριάμου για την Ελένη, τους ακόλουθους στίχους Γ, 156 - 8 ) .

Όμηρος 

Ου νέμεσις τοιήδ' αμφί γυναικί Τρώας και εϋκνήμιδας Αχαιούς χρόνον πολύν άλγεα πάσχειν: αινώς αθανάτησι θεής εις ώπα έοικεν

Χαλάλι, τόσοι παιδεμοί για μιά τέτοια γυναίκα, στους Τρώες και στους Αχαιούς με τις καλές κνημίδες. Με τις αθάνατες θεές φρικτά μοιάζει στην όψη.


.... .....
για άλλην μια φορά... η Ελένη... μοιάζει στην όψη με τις θεές... και τα παλληκάρια σφάζονται για χάρη της...

Κάτι μού θυμίζει αυτό...

Lamprini T.

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΕΚΡΟΔΕΙΠΝΟΣ -Άγγελος Σικελιανός

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΝΕΚΡΟΔΕΙΠΝΟΣ - Άγγελος Σικελιανός
απόσπασμα... 

Άγγελος Σικελιανός

Εισάκουσέ μας!

Ω Διόνυσε - Άδη,θείε μας παραστάτη

συγκράτα τίς καρδιές μας μέ τό μαύρο

τού πόνου σου κρασί 'δυνάμωνέ τις'

προφύλαξέ τις άγγιχτες ,γιά κείνη
τήν ώρα, π'ανεπάντεχα ή κραυγή σου,
πιό από σεισμού βοή,θά μάς σηκώσει ,
μέ τούς νεκρούς μαζί στό θείο γιουρούσι !>>

.....

Σικελιανός υπέροχος όπως κι αν έχει... 

Lamprini T. 

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο

Νίκος Καζαντζάκης, Αναφορά στον Γκρέκο, απόσπασμα...

Τη Μεγάλη Παρασκευή, ο δάσκαλος, μας πήγε

στην εκκλησία να προσκυνήσουμε το Σταυρωμένο.

Μας γύρισε ύστερα στο σχολειό

να μας ξηγήσει τι είδαμε, ποιον προσκυνήσαμε

και τι θα πει Σταύρωση.

Αραδιαστήκαμε στα θρανία,

κουρασμένοι, βαριεστημένοι,

γιατί δεν είχαμε φάει παρά λεμόνι

και δεν ήπιαμε παρά ξύδι,

για να δοκιμάσουμε κι εμείς τον πόνο του Χριστού.

Άρχισε λοιπόν,

με βαριά επίσημη φωνή να μας ξηγάει

πως ο Θεός κατέβηκε στη γη και γίνηκε Χριστός,

κι έπαθε και σταυρώθηκε

για να μας σώσει από την αμαρτία.

Ποια αμαρτία;

Δεν καταλάβαμε, μα καταλάβαμε καλά

πως είχε δώδεκα μαθητές

κι ένας, τον πρόδωσε. Ο Ιούδας.

- Κι ήταν ο Ιούδας, σαν ποιον; Σαν ποιον;

Είχε απλώσει το δείχτη του χεριού του

και τον μετακινούσε από τον έναν μας στον άλλο,

ζητώντας να βρει

με ποιον από εμάς έμοιαζε ο Ιούδας.

Κι εμείς ζαρώναμε και τρέμαμε, μην μπας

και σταθεί το δάχτυλο το φοβερό πάνω μας.

Κι άξαφνα ο δάσκαλος έσυρε φωνή,

και το δάχτυλό του στάθηκε

σ' ένα χλωμό φτωχοντυμένο παιδάκι

με όμορφα ρουσόξανθα μαλλιά.

Ήταν το Νικολιό, που 'χε φωνάξει πέρυσι:

''Σώπα δάσκαλε, ν' ακούσουμε το πουλί''.

Να σαν το Νικολιό! φώναξε ο δάσκαλος.

Έτσι χλωμός, έτσι ντυμένος κι αυτός,

κι είχε κόκκινα μαλλιά,

κόκκινα σαν τις φλόγες της Κόλασης!

Το κακόμοιρο το Νικολιό, ξέσπασε σε θρήνο

κι εμείς όλοι, που είχαμε γλιτώσει από τον κίνδυνο,

τον αγριοκοιτάζαμε με μίσος,

και συμφωνήσαμε κρυφά από θρανίο σε θρανίο,

άμα βγούμε έξω να τον σπάσουμε στο ξύλο,

που πρόδωσε τον Χριστό.

Ευχαριστημένος ο δάσκαλος,

που έτσι μας έδειξε χειροπιαστά πως ήταν ο Ιούδας,

μας σχόλασε, κι εμείς, βάλαμε στη μέση το Νικολιό,

κι ως βγήκαμε στο δρόμο,

αρχίσαμε να τον φτύνουμε και να τον δέρνουμε.

Πήρε αυτός δρόμο κλαίγοντας,

μα εμείς τον κυνηγούσαμε με τις πέτρες.

Τον προγκούσαμε ''Ιούδα! Ιούδα!'',

ωσότου έφτασε στο σπίτι του και τρύπωξε μέσα.

Το Νικολιό,

δεν ξαναφάνηκε στην τάξη.

Δεν ξαναπάτησε στο σχολειό.

Ύστερα από τριάντα χρόνια,

που είχα γυρίσει από τη Γαλλία στο πατρικό σπίτι

κι ήταν Μεγάλο Σάββατο,

χτύπησε η πόρτα και φάνηκε στο κατώφλι

ένας χλωμός, αδύνατος άντρας, με κόκκινα μαλλιά.

Έφερνε τα καινούρια παπούτσια

που 'χε παραγγείλει για όλους μας ο πατέρας

για τη Λαμπρή.

Στάθηκε δειλιασμένος.

Με κοίταξε, κούνησε το κεφάλι.

- Δε με γνωρίζεις; Δε με θυμάσαι;

Κι ως να μου το πει, τον γνώρισα.

- Το Νικολιό! φώναξα.

- Ο Ιούδας...

έκαμε αυτός και χαμογέλασε με πικρία.

ΠΗΓΗ : https://www.facebook.com/SintomiSinantisi/photos/a.468040133352743/1595282447295167/

.....................

ωραίο... ... μάς μετέφερε στην εποχή... των παιδιών...

Lamprini T.

«Ο θάνατος δεν είναι τίποτα», Henry Scott Holland,

Το παρακάτω, όμως, ποίημα, «Ο θάνατος δεν είναι τίποτα», γράφτηκε το 1910, από τον Άγγλο κληρικό Henry Scott Holland,

Henry Scott Holland

 και διαδόθηκε από τους Καρμελίτες μοναχούς του Tallow, μιας μικρής πόλης της νοτιοανατολικής Ιρλανδίας.

Πρόκειται για ένα μοναδικό ήρεμο ποίημα που αναφέρεται στον θάνατο, ενώ πολλοί στίχοι του αποτελούν συχνά αποφθέγματα:

«Ο θάνατος δεν είναι ουσιαστικά τίποτα/ Απλώς γλιστράς στον επόμενο χώρο/ Εγώ είμαι εγώ και εσείς είστε εσείς/ Όποιοι και αν ήμασταν/ Αυτό, είμαστε ακόμα.

»Κάλεσέ με το παλιό γνωστό μου όνομα/ Μίλα μου με τον εύκολο τρόπο/ το οποίο χρησιμοποιούσες πάντα/ Χωρίς καμία διαφορά στη χροιά/ Δίχως υποχρεωτικά αέρα επισημότητας ή θλίψης.

»Γέλα όπως γελούσαμε πάντα/ στα μικρά αστεία που χαιρόμαστε μαζί/ Παίξτε, γέλα, σκέψου με. Προσευχήσου για μένα/ Ας το όνομά μου να είναι πάντα η γνωστή λέξη/ που ήταν πάντα/ Αφήστε το να ειπωθεί, χωρίς σκοπό/ Χωρίς ίχνος σκιάς σε αυτό.

»Ζωή σημαίνει αυτό που σήμαινε πάντα/ Είναι η ίδια που ήταν πάντα/ Υπάρχει μια απόλυτη αδιάσπαστη συνέχεια/ Γιατί θα πρέπει να είμαι έξω από τη σκέψη/ επειδή είμαι έξω από τη θέα;

»Όμως σε περιμένω./ Για ένα διάστημα/ Κάπου. Πολύ κοντά/ Ακριβώς γύρω από τη γωνία.

»Όλα καλά.

»Τίποτα δεν είναι παρελθόν, τίποτα δεν έχει χαθεί. Μια σύντομη στιγμή και όλα θα είναι όπως ήταν πριν, αλλά καλύτερα, απείρως πιο ευτυχισμένοι και πάντα θα είμαστε όλοι ένα, μαζί με τον Χριστό».

https://www.efsyn.gr/stiles/apopseis/112592_o-thanatos-den-einai-tipota

και το Αγγλικό.. 

https://www.familyfriendpoems.com/poem/death-is-nothing-at-all-by-henry-scott-holland

Death Is Nothing At All

By Henry Scott-Holland 

Death is nothing at all.
It does not count.
I have only slipped away into the next room.
Nothing has happened.

Everything remains exactly as it was.
I am I, and you are you,
and the old life that we lived so fondly together is untouched, unchanged.
Whatever we were to each other, that we are still.

Call me by the old familiar name.
Speak of me in the easy way which you always used.
Put no difference into your tone.
Wear no forced air of solemnity or sorrow.

Laugh as we always laughed at the little jokes that we enjoyed together.
Play, smile, think of me, pray for me.
Let my name be ever the household word that it always was.
Let it be spoken without an effort, without the ghost of a shadow upon it.

Life means all that it ever meant.
It is the same as it ever was.
There is absolute and unbroken continuity.
What is this death but a negligible accident?

Why should I be out of mind because I am out of sight?
I am but waiting for you, for an interval,
somewhere very near,
just round the corner.

All is well.
Nothing is hurt; nothing is lost.
One brief moment and all will be as it was before.
How we shall laugh at the trouble of parting when we meet again!

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Έμαθα

Έμαθα:

Πως να μεγαλώνεις

δεν σημαίνει μονάχα να «κλείνεις» χρόνια.

Πως η σιωπή

είναι η καλύτερη απάντηση όταν ακούς ανοησίες.

Πως να δουλεύεις

δεν σημαίνει μονάχα να κερδίζεις χρήματα.

Πως οι φίλοι

«αποκτούνται» δείχνοντας το πραγματικό μας πρόσωπο.

Πως οι αληθινοί και πραγματικοί φίλοι

βρίσκονται πάντα κοντά μας.

Πως τα χειρότερα πράγματα

«κρύβονται» μέσα σε μια καλή εμφάνιση.

Πως η φύση

είναι το πιο όμορφο δημιούργημα σε αυτή την ζωή.

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

................

μαθαίνουμε κι εμείς...

Nα και το Αγγλικό... με

ΠΗΓΗ: http://fernandoamaciel75.blogspot.com/2013/07/william-shakespeare-i-learned.html

I learned ...

"I learned that I can not demand love from anyone.

I can only give good reasons for them

to like me and Patience, for life to do the rest.

I learned that no matter how certain things are important to me, some people do not give a damn and I will never be able to convince them.

I learned that I can spend years building a truth and destroy it in seconds. I can use my charm for only 15 minutes, after that, I need to know what I'm talking about.

I've learned ... That I can do something in a minute and have to answer for it the rest of my life. That is cut by more than one sliced ​​bread, this bread still has two faces, and the same goes for everything we cut our way.

I learned ... It will take much to make me the person I want to be, and I must have patience. But I also learned that I can go beyond the limits that I put myself.

I learned that I need to choose between control my thoughts or be controlled by them. That heroes are people who do what they think they should do at that time regardless of the fear he feels.

I learned that forgiveness requires much practice. What a lot of people like me, but can not express it.

I learned ... That in difficult times, the help came just that person that I thought I would try to make things worse.

I learned that I can be angry, I have the right to annoy me, but I have the right to be cruel. I would never tell a child their dreams are impossible, because it would be a tragedy for the world if I could convince her that.

I learned that my best friend will get hurt from time to time, and I have to get used to it. That is not enough to be forgiven by others, I need to forgive myself first.

I learned that no matter how much my heart is suffering, the world will not stop because of that. I learned ... That the circumstances of my childhood are responsible for who I am, but not for the choices I make as an adult;

I learned that a fight must choose which side I am, even when I do not want to get involved. That when two people argue, does not mean they hate each other, and when two people argue does not mean they love each other.

I learned that as much as I want to protect my children, they will get hurt and I do too. That's part of life.

I learned that my life can change forever in a few hours, because of people I've never seen before. I also learned that diplomas on the wall do not make me more respectable or wiser.

I learned that love words lose their meaning when used without discretion. And that friends are not only to keep the bottom of the chest, but to show that they are friends.

I learned that some people leave our lives anyway, even if we wish to retain them forever.

I learned, after all, it is difficult to draw a line between being gentle, do not hurt people, and learn to fight for things I believe. "

William Shakespeare

Lamprini T.