Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ... και τριανταφυλλιά...

ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ  (κλικ στον τίτλο και θα πάτε στην πηγή, στο facebook)

Eγώ το βρήκα εδώ, σε ένα φιλικό μου μπλογκ: 
  http://filotimo2015.blogspot.gr/2015/03/blog-post_11.html

Μια μέρα, είπε, οι τσουκνίδες ρώτησαν την τριανταφυλλιά:
«Κυρα-τριανταφυλλιά, δε μας μαθαίνεις κι εμάς το μυστικό; Πως φτιάχνεις το τριαντάφυλλο;»
Κι η τριανταφυλλιά αποκρίθηκε:
«Πολύ απλό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες· αλάκερο το χειμώνα δουλεύω με υπομονή, μ’ εμπιστοσύνη, με αγάπη το χώμα, κι ένα μονάχα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο. Με δέρνουν οι βροχές, με συρομαδούν οι ανέμοι, με πλακώνουν τα χιόνια, μα εγώ μονάχα ένα έχω στο νου μου, το τριαντάφυλλο.

Αυτό ’ναι το μυστικό μου, αδερφές μου τσουκνίδες.»

Νίκος Καζαντζάκης, ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ,

Νίκος Καζαντζάκης

......................................................................................................


Τι να πεις;  Υπομονή και εμπιστοσύνη!  Και μεγάλη επικέντρωση στον στόχο, για να μην σε πειράζει η "βροχή!".  Τέλειο!!!!


Lamprini

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ

Πηγή: κλικ στο όνομα: ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ

ΑΝΝΑ ΑΧΜΑΤΟΒΑ (1889 -5 ΜΑΡΤΙΟΥ 1966)

ΟΤΑΝ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ

Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει,
Αλλάζουν τα πορτραίτα του.
Τα μάτια κοιτάζουν αλλιώτικα, και τα χείλη
Με άλλο χαμόγελο χαμογελούν.
Το πρόσεξα αυτό, επιστρέφοντας
Από την κηδεία ενός ποιητή.
Και από τότε το έλεγξα πολλές φορές
Και πάντα η υποψία μου επιβεβαιώνονταν.
Μετάφραση από τα ρωσικά Δημήτρης Β. Τριανταφυλλίδης

Πηγή..κι εδώ... φεις...  https://www.facebook.com/259632517402397/photos/np.35802570.100002841383086/957766550922320/?type=1&permPage=1

...................................................................................

Tα πάντα αλλάζουν... τότε... Γιατί κανείς δεν είναι εκεί...

Lamprini

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ.... ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

ΠΗΓΗ: κλικ στο ονομα...  από το φεις...

ΜΑΤΣΗ ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ (4 ΜΑΡΤΙΟΥ 1851 – 1911)

Aλέξανδρος Παπαδιαμάντης...

ΠΡΟΣ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

Μάννα μου, ἐγώ 'μαι τ' ἄμοιρο, τὸ σκοτεινὸ τρυγόνι,
ὅπου τὸ δέρνει ὁ ἄνεμος, βροχὴ ποὺ τὸ πληγώνει.
Τὸ δόλιο! ὅπου κι' ἂν στραφῇ κι' ἀπ' ὅπου κι' ἂν περάσῃ
δὲ βρίσκει πέτρα νὰ σταθῇ, κλωνάρι νὰ πλαγιάσῃ.
Ἐγὼ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ' ἀποδαρμένη
μέσα σὲ πέλαγο ἀνοιχτό, σὲ θάλασσ' ἀφρισμένη,
παλεύω μὲ τὰ κύματα χωρὶς πανί, τιμόνι
κι' ἄλλη δὲν ἔχω ἄγκουρα πλὴν τὴν εὐχή σου μόνη.
Στὴν ἀγκαλιά σου τὴ γλυκειά, μαννούλα μου, ν' ἀράξω,
μὲς στὸ βαθὺ τὸ πέλαγο αὐτὸ πριχοὺ βουλιάξω.
Μαννούλα μου, ἤθελα νὰ πάω, νὰ φύγω, νὰ μισέψω
τοῦ ριζικοῦ μου ἀπὸ μακρυὰ τὴ θύρα ν' ἀγναντέψω.
Στὸ θλιβερὸ βασίλειο τῆς Μοίρας νὰ πατήσω,
κι' ἐκεῖ νὰ βρῶ τὴ μοῖρα μου καὶ νὰ τὴν ἐρωτήσω.
Νὰ τῆς εἰπῶ: εἶναι πολλά, σκληρὰ τὰ βάσανά μου,
ὡσὰν τὸ δίχτυ ποὺ σφαλνᾶ θάλασσα, φύκια κι' ἄμμο•
εἶναι κι' ἡ τύχη μου σκληρή, σὰν τὴν ψυχὴ τὴ μαύρη,
π' ἀρνήθηκε τὴν Παναγιὰ κι' ὁπὄλεος δὲν θαὔρει.
Κι' ἐκείνη μ' ἀποκρίθηκε κι' ἐκείνη ἀπελογήθη:
«Ἦτον ἀνήλιαστη, ἄτυχε, ἡ μέρα ποὺ γεννήθης•
ἄλλοι ἐπῆραν τὸν ἀνθὸ καὶ σὺ τὴ ρίζα πῆρες•
ὅντας σὲ ἔπλασ' ὁ Θεὸς δὲν εἶχε ἄλλες μοῖρες».

..................................................................................

Υπέροχος!!  

Lamprini

Γιατί... λογοτεχνία... ;

Τώρα πού να εξηγώ...!  Εν τούτοις,  θα είμαι σύντομη... Πώς θα βάλω στην "άκρη" κάποια λογοτεχνικά κείμενα;... Μόνον με ένα μπλογκ.   Και ιδού, δημιουργήθηκε.  Και είναι με επιλογές... γιατί, θα επιλέγω κείμενα που μού αρέσουν... Αυτά... Τα υπόλοιπα.. θα τα πουν οι λογοτέχνες... απανταχού της γης!

Λόγος... επιλογές... 

Lamprini...

Υ.Γ.  Οι φώτο μου...