Κυρα – Αργύρω...

Κυρα – Αργύρω...
– Που λες, κυρα – Αργύρω, εγώ δεν είχα δουλειά. Με συμβούλεψε, η πεθερά μου, να περάσω θάλασσα. Το έκανα. Πήρα το καράβι, για να πάω στην Αίγινα.
Ανέβηκα στον Άγιο Νεκτάριο,

Άγιος Νεκτάριος

και τον παρακάλεσα να μού δώσει δουλειά. Δεν πέρασε μία ώρα, και έλαβα ένα τηλεφώνημα. Ο Άγιος Νεκτάριος, μού έδωσε δουλειά. Η δουλειά ήτανε... στον Άγιο Νεκτάριο. Στο Λαύριο, όμως.
Από τότε, δεν έχω μείνει χωρίς εργασία, κυρα – Αργύρω.

από το βιβλίο μου: Οι ιστορίες τους...
Λαμπρινή Χ. Τζούρκα

μία μικρή ιστορία από το βιβλίο μου...

Σήμερα σάς (απόψε) έχω μία μικρή ιστορία από το βιβλίο μου... πάντα συνοδευμένη με τις εικόνες που έχω επιλέξει...
λοιπόν...

Η γιαγιά...
Περπατάς ήσυχα στην πόλη. Κάποια στιγμή, κοιτάς κάτω, και βλέπεις στο πεζοδρόμιο κάτι κλαδιά.
Σηκώνεις το βλέμμα σου, και τι βλέπεις απάνω στην εληά;
Την γιαγιά με το πριόνι στο χέρι, με τόνα της πόδι στο κλαδί της εληάς και τάλλο στην κορφή της σκάλας...
– Θέλετε βοήθεια; Καταφέρνεις να πεις, αντί να ουρλιάξεις: «Βοήθεια!!»
– Αχ, παιδάκι μου, ένα κλαρί,
ένα κλαρί θέλω να κόψω με το πριόνι, και δεν μπορώ.
– Θέλει προσοχή, εκεί που ανεβήκατε, έλεος!
– Αχ! «Νάταν τα νειάτα δύο φορές!» λέει με παράπονο, η γιαγιά.
Και έτσι, όπως το πάτε, σκέφτομαι και εγώ, «τα γερατειά καμμία», κυρία μου, μα καμμία!…

Λαμπρινή Χ. Τζούρκα
Οι ιστορίες τους... 

η γιαγιά... 

Lamprini T.