ΝΙΚΟΛΑ ( Στον εγγονό μου ), Γιάννης Μαλαμούσης,

Γιάννης Μαλαμούσης

ΠΗΓΗ : 12 ώρες · 

ΝΙΚΟΛΑ ( Στον εγγονό μου )

Πέρασαν κιόλας τέσσερα χρόνια

που ήρθες στον κόσμο ετούτο

σαν σήμερα μέρα Μαγιού Νικόλα

Δυο λόγια μόνο θα σου πω για να γνωρίσεις

την αγαπημένη και παράξενη πατρίδα μας

που ήρθες για να ζήσεις

Μην ξαφνιαστείς όταν θα δεις

την ιστορία της

να χάνεται στα άδυτα του μύθου

Σαν έφτιανε που λες ο Δημιουργός τη Γη

τη χώρισε σοφά σε θάλασσα και στεριά

Μα του περίσσεψαν λίγα βράχια

Διάλεξε τότε την ομορφότερη πλευρά

του πλανήτη

τα ευλόγησε και τα τοποθέτησε με τη σειρά

απόστασε λίγο κι έγειρε να ξεκουραστεί

Δίπλα του απόθεσε τη σοφία τη χάρη

την τεχνική

χωρίς ν' αφήσει και τη λογική

σαν ξημέρωσε έφυγε και τα ξέχασε όλα εκεί

Εκείνα βλάστησαν έγιναν ποιητές ήρωες Θεοί

έγιναν αστέρια φεγγάρια ήλιοι

το φως ποτέ να μην της λείπει

και η νύχτα να είναι μικρή και μαγική

Αυτά τα λίγα έχω να σου πω

μην σε κουράζω άλλο

κάποια άλλη φορά

ίσως σου πω ακόμα πιο πολλά

Γιάννης Μαλαμούσης

................

Πολύ καλό και τρυφερό...

Μπράβο...

Lamprini T.

Y.Γ Η φώτο είναι δική μου επιλογή...

Η ΠΑΛΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ.

Tzoutzi Mantzourani

ΠΗΓΗ : 9 ώρες · 

Η ΠΑΛΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ.

Στεκόταν στην άκρη του δρόμου, αλλά, όχι ακριβώς στην άκρη, έτσι που αν περνούσε κάποιο αυτοκίνητο, μπορεί και να την χτυπούσε.

Ακριβώς από πίσω της, βρίσκονταν οι τενεκέδες των σκουπιδιών.

Ήταν λοιπόν για πέταμα, δεν ήταν δύσκολο να το καταλάβει κάποιος.

Είχε πιά ολοκληρώσει την αποστολή της. Τα σημάδια του χρόνου, ήταν εμφανή πάνω της.

Ήταν γερασμένη, κουρασμένη, ταλαιπωρημένη.

Το δέρμα της είχε χάσει πιά την γυαλάδα του, σε κάποια σημεία, οι ραγάδες της ήταν τόσο έντονες που έμοιαζαν με ουλές από παλιές μαχαιριές.

Χαρακιές της ζωής!

Καθεμιά από αυτές, και μια ιστορία!

Παρόλα αυτά, ήταν κλεισμένη με προσοχή, και κράταγε ακόμα πάνω της μια αξιοπρέπεια και μια αρχοντιά, πού μαρτυρούσαν την ευγενική της καταγωγή.

Και κρατούσε καλά κρυμμένα μέσα της τα μυστικά της.

Πέρασα την διασταύρωση με βιασύνη αλλά πρόλαβα να την δω, καθώς περίμενε εκεί, μπροστά στα σκουπίδια, σαν να ήταν στη στάση του λεωφορείου και περίμενε να ανέβει, έτοιμη για τον επόμενο σταθμό, τον επόμενο προορισμό.

Θέλησα για μια στιγμή να σταματήσω, να την ρωτήσω πού πήγαινε, αν μπορούσα να την πάρω μαζί μου.

Αλλά, ο βιαστικός οδηγός του αυτοκινήτου που ακολουθούσε κορνάριζε ανυπόμονα και έτσι συνέχισα τον δρόμο μου. "Στην επιστροφή" σκέφτηκα. "Αν ακόμα είναι εκεί"...

Αργά το βράδυ, γυρίζοντας σπίτι, σταμάτησα. Παρκάρισα το αυτοκίνητο στη γωνία, λίγο πιο πέρα, για να μην τρομάξω τις γάτες πού, είχαν χωθεί στους τενεκέδες και έψαχναν με μανία τον "επιούσιο".

Ήταν ακόμα εκεί!

Λες και με περίμενε.

Πλησίασα, την άνοιξα με προσοχή. Κάποιος είχε σκεφτεί να ρίξει μέσα τα σκουπίδια του σπιτιού του.

Εκείνη, είχε δεχτεί το χαστούκι με αξιοπρέπεια.

Δεν έχει σημασία που παλιότερα έκρυβε μέσα της μόνο μεταξωτά και κασμήρια.

Έβγαλα προσεκτικά τα σκουπίδια από μέσα.

Την άδειασα, την τίναξα από τα βρώμικα χαρτιά και τα ζουμιά των σκουπιδιών, σαν να περιποιόμουνα έναν πληγωμένο στρατιώτη μετά την μάχη.

Δεν είχε ζωή πιά, ήταν σίγουρο αυτό, το έβλεπες καθαρά.

Όμως της άξιζε ένα τέλος με αξιοπρέπεια.

Οι κάδοι των σκουπιδιών, εκεί στην διασταύρωση της λεωφόρου Σουνίου, ήταν το τελευταίο της ταξίδι.

.................

Τι ευαισθησία!!!

Εξαιρετικό...

Lamprini T.

Υ.Γ. Η φώτο δικής μου... επιλογής