Πέμπτη 30 Απριλίου 2020

κι "αν παρήλθον... οι χρόνοι... Σε ηγάπων..."





κι "αν παρήλθον... οι χρόνοι... Σε ηγάπων..."

Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι
Μουσική/Στίχοι: Πλατσαίος Νίκος/Δροσίνης Γεώργιος
Έτος: 1934

Αν παρήλθον οι χρόνοι εκείνοι
των ερώτων φαιδρά εποχή
δεν παρήλθον και όμως οι πόνοι
των βελών σου αγνώμων ψυχή
Σε ηγάπων, σε είχον θεά μου
κι η ψυχή μου επέτα προς σε
ήσουν συ το γλυκό όνειρο μου
αι στιγμαί της ζωής μου χρυσαί
Πού τοσάκις εμπρός της σελήνης
με ορκίσθης αγάπη σκληρά
ήσαν ψεύδη και συ με ηπάτας
με τα λόγια σου αυτά τα γλυκά

https://www.youtube.com/watch?v=dI4sU_rA1jA

Γ. Δροσίνης
ποιητής...

............

Χωρίς σχόλιο... (έχει γραφτεί στην αρχή... )

Lamprini T.




ΕΙΡΗΝΗ-Τ.ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ-Γ.ΡΙΤΣΟΣ





ΕΙΡΗΝΗ-Τ.ΠΑΠΑΣΤΕΦΑΝΟΥ-Γ.ΡΙΤΣΟΣ-ΑΛ.ΚΑΓΙΑΛΟΓΛΟΥ-ΧΟΡΩΔΙΑ ΤΡΙΚΑΛΩΝ

Διαβάζει ο ποιητής... Γιάννης Ρίτσος... 


"Ειρήνη"
Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Τερψιχόρη Παπαστεφάνου
Απαγγελία: Γιάννης Ρίτσος
Ερμηνεία: Χορωδία Τρικάλων

Τ' όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ' όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ' τα δέντρα,
είναι η ειρήνη.

Όταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου
και μες στους λάκκους που 'σκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα
και στις καρδιές που 'καψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της μπουμπούκια η ελπίδα
κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως παράπονο
ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,
είναι η ειρήνη.

Ειρήνη είναι ένα ποτήρι ζεστό γάλα κ' ένα βιβλίο μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Τότε που οι φυλακές επισκευάζονται να γίνουν βιβλιοθήκες,
τότε που ένα τραγούδι ανεβαίνει από κατώφλι σε κατώφλι τη νύχτα
τότε που τ' ανοιξιάτικο φεγγάρι βγαίνει απ' το σύγνεφο
όπως βγαίνει απ' το κουρείο της συνοικίας φρεσκοξυρισμένος ο εργάτης το Σαββατόβραδο
είναι η ειρήνη.

Τότε που η μέρα που πέρασε
δεν είναι μια μέρα που χάθηκε
μα είναι η ρίζα που ανεβάζει τα φύλλα της χαράς μέσα στο βράδυ
κ' είναι μια κερδισμένη μέρα κ' ένας δίκαιος ύπνος
Όταν λες: αδελφέ μου — όταν λέμε: αύριο θα χτίσουμε
όταν χτίζουμε και τραγουδάμε
είναι η ειρήνη.

Τότε που ο θάνατος πιάνει λίγο τόπο στην καρδιά
κ' οι καμινάδες δείχνουν με σίγουρα δάχτυλα την ευτυχία,
τότε που το μεγάλο γαρύφαλλο του δειλινού
το ίδιο μπορεί να το μυρίσει ο ποιητής κι ο προλετάριος
είναι η ειρήνη.

Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.

Πάνω στις ράγες των στίχων μου
το τραίνο που προχωρεί στο μέλλον
φορτωμένο στάρι και τριαντάφυλλα
είναι η ειρήνη.

Αδέρφια μου,
μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει
όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του.
Δόστε τα χέρια, αδέρφια μου,


αυτό 'ναι η ειρήνη.


............

Αυτά είναι...

Lamprini T.