Παρασκευή 3 Ιουνίου 2016

Δασεία και...ψιλή...




άγος - ανοσιούργημα
άγος- σέβας/ευλάβεια )<άγιος)

έξω- εκτός
έξω - θα έχω (μέλλων του ρ. έχω < έξις)

ώρα-διάστημα χρόνου/ εποχή κλπ
ώρα- φροντίδα (<ολιγωρία)

είργω- εμποδίζω την Είσοδο
είργω-εμποδίζω την Έξοδο (<ειρκτή)

όρος (το)- βουνό
όρος (ο)-προυπόθεση/σύνορο/άρθρο κλπ


............................
τα πρώτα είναι με ψιλή τα δεύτερα με δασεία

Μακρυά νυχτώνουμε... και μάς κάνουν να νυχτώνουμε!!! Ντροπή!! (Που τα καταργήσαμε!)

Lamprini T.


Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης... και ο Χριστός θα βρίσκει

Ο Χριστός θα βρίσκει οργωμένο χωράφι
Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
- Γέροντα, σήμερα ο Διάβολος οργώνει όλη τη γη και τα φέρνει όλα άνω κάτω. τι θα γίνει;
- Μην ανησυχείς, βρε λεβέντη. Ο Χριστός θα βρίσκει έτοιμο οργωμένο χωράφι και θα σπέρνει χωρίς κόπο.


Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

................................

... και ωραία ζωγραφιά!

Lamprini T. 





Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;....

ΠΗΓΗ!! http://foroline.gr/archives/9139

«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;»

«Απαντούν»:Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς και άλλοι διανοούμενοι
«Ποία είναι η ωραιοτέρα λέξις της ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.
Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός»,

 ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία»,

 ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία»

και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά».

 Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος»,

και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη «νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή.

Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη»,

ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη «χίμαιρα»,

ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως»

και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα».

Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την «αρμονία»,

ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα»

και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».


Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη»,

 ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις» «ΖΩΗ»!

Η γιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά»

και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:
Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός»,

ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα»

και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την «ανατολή»

και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Του Ελευθερίου Γ. Σκιαδά.- πηγη: http://kikiri-kou.blogspot.com/2014/10/blog-post_33.html

.............................

Εγώ;  "Αγάπη"... κάπου το έχω ξαναγράψει μού φαίνεται!!

Lamprini T.



δύο περί ποιήσεως, Lamprini T.

Η ποίηση... ΑΛΛΑΖΕΙ τον κόσμο...

Λαμπρινή... 


(ε , να γράψω κι εγώ κάτι (περί ποιήσεως...)!)...



Ποίηση

Ποίηση είναι να τρέχεις ελεύθερος στα λειβάδια...

της σκέψης... 


Λαμπρινή... (συνέχεια του προηγούμενου...- περί ποιήσεως...- )..


Nα τρέχεις...

Lamprini T. 




Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Μια φορά κανείς πεθαίνει. Fréderic Mistral,

ΠΗΓΗ!!! http://patosvathos.blogspot.gr/2016/06/blog-post_2.html


Σάς το βάζω όπως είναι!  Σίγουρα το έχω ξανακούσει το "ρεφραίν": Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν'η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

ΚΑΙ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!!! 


Ευχαριστώ την φίλη που το ανήρτησε... Να θυμώμαστε, βρε παιδιά, τα ωραία!!! 
.................................


Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, θεία είν'η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

Fréderic Mistral, "Ο ελληνικός ύμνος" - Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς

Αρχική | Τέχνες - Επιστήμες | Ποίηση | Fréderic Mistral, "Ο ελληνικός ύμνος" - Μετάφραση: Κωστής Παλαμάς
image


Ο Fréderic Mistral (1830-1914) ήταν γάλλος φιλέλληνας ποιητής, που στην κυριολεξία λάτρεψε την Ελλάδα και τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.
Θαύμασε και εξύμνησε ιδιαίτερα τον αγώνα της ανεξαρτησίας των Ελλήνων από τους Οθωμανούς, όπως φαίνεται άλλωστε και στο παρακάτω ποίημά του.
Ας σημειωθεί εδώ, ότι πέθανε ανήμερα στις 25 Μαρτίου, ημερομηνία ορόσημο για την αγαπημένη του Ελλάδα.


Ο ελληνικός ύμνος
(Βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας 1904) 
Μετάφραση Κωστής Παλαμάς 

Με την αυγή και η θάλασσα μενεξεδένια 
λάμπει, και με το φως τα πάντα ξανανιώνουν. 
Να η άνοιξη γυρίζει, να το χελιδόνι 
στον Παρθενώνα ξαναχτίζει τη φωλιά του! 
Πανίερη Αθηνά, τίναξε το πουλί σου 
στ' αμπέλια μας απάνω τα σαρακωμένα. 
ΚιΑΝ πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Αγάλια αγάλια αποχρυσώνεται το κύμα, 
να η άνοιξη γυρίζει, μεσ' στα κορφοβούνια 
του Προμηθέα τα σπλάχνα σκίζοντας ένα όρνιο 
μεγάλο, ασάλευτο ξανοίγεται μακριάθε 
για να διώξεις το μαύρο γύπα που σε τρώει, 
αρμάτωσέ μας, νέε νησιώτη, το καράβι. 
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν'η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Τ ανάκρασμα τ΄ακούτε της αρχαίας Πυθείας; 
"Νίκη στων ημιθέων τ' αγγόνια!" Από τη ' Ιδη 
ως της Νικαίας τ' ακρογιάλια ξανανθίζουν 
αιώνιες οι ελιές. Με τ' άρματα στα χέρια 
εμπρός! Τα ύψη των βουνών ας τ' ανεβούμε, 
τους Σαλαμίνικους αντίλαλους ξυπνώντας! 
ΑΝπρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Κ' έλα, ετοιμάστε τα λευκά φορέματά σας, 
αρραβωνιαστικές, για να στεφανωθήτε 
στο γυρισμό τους ακριβούς σας μεσ' στο λόγγο 
γι' αυτούς που σας γλυτώσανε κόφτε τη δάφνη. 
Αγνάντια στη σκυφτή και ντροπιασμένη Ευρώπη, 
ας πιούμε ξεχειλη τη δόξα παλληκάρια. 
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Ό,τι έγινε μπορεί να ξαναγίνει, αδέρφια! 
Στων πυρωμένων τούτων βράχων την λαμπάδα 
με σάρκα θεία μπόρεσ' ο άνθρωπος να νοιώση 
το φωτερώτερο κι απ' όλα τα όνειρά του. 
Κι η χριστιανή ψυχή βωβή εκεί πέρα θα είναι; 
Κ' εμείς ενός κορμιού ξερόκλαδα εκεί πέρα; 
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν' η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Το Μαραθώνιο πεζοδρόμο ακολουθώντας 
κι αν πέσουμε, το χρέος μας έχουμε κάμει! 
Και με το αίμα του προγόνου μας Λεωνίδα 
το αίμα μας , θριαμβων αίμα, ταιριασμένο, 
θα πορφυρώσει τον καρπό τον κοραλλένιο 
και το σταφύλι το κρεμάμενο στο κλήμα. 
Κι αν πρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είναι η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει. 

Της ιστορίας μάς φέγγουν τρεις χιλιάδες χρόνια, 
Ορθοί! Και πρόβαλε από τώρα το παλάτι 
στον τόπο εκεί που λύθηκαν τα κακά μάγια, 
κι ο φοίνικας ξαναγεννιέται από τη στάχτη. 
Στις αμμουδιές της Μέκκας διώξε το ήλιε, 
το μισοφέγγαρο μακριά απ΄τον ουρανό μας... 
ΑΝπρέπει να πεθάνουμε για την Ελλάδα, 
θεία είν΄η δάφνη! Μια φορά κανείς πεθαίνει.

μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών

Γ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Η ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ)

Η Ευαγγελική Περικοπή της Θείας Λειτουργίας.(Ματθ. στ’ 22-33)
Είπεν ο Κύριος. 22. Ο λύχνος του σώματος εστίν ο οφθαλμός• εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται• 23. εάν δε ο οφθαλμός σου πονηρός η, όλον το σώμά σου σκοτεινόν έσται• ει ουν το φως το εν σοι σκότος εστί, το σκότος πόσον; 24. Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν• ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει, ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει, ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά. 25. Δια τούτο λέγω υμίν, μη μεριμνάτε τη ψυχή υμών τι φάγητε και τι πίητε, μηδέ τω σώματι υμών τι ενδύσησθε• ουχί η ψυχή πλείον εστί της τροφής και το σώμα του ενδύματος; 26. εμβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν ουδέ θερίζουσιν ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας, και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά• ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών; 27. τις δε εξ υμών μεριμνών δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα; 28. και περί ενδύματος τι μεριμνάτε; καταμάθετε τα κρίνα του αγρού πως αυξάνει• ου κοπιά ουδέ νήθει• 29. λέγω δε υμίν ότι ουδέ Σολομών εν πάση τή δόξη αυτού περιεβάλετο ως εν τούτων. 30. Ει δε τον χόρτον του αγρού, σήμερον όντα και αύριον εις κλίβανον βαλλόμενον, ο Θεός ούτως αμφιέννυσιν, ου πολλώ μάλλον υμάς, ολιγόπιστοι; 31. μη ουν μεριμνήσητε λέγοντες, τι φάγωμεν ή τι πίωμεν ή τι περιβαλώμεθα; 32. πάντα γαρ ταύτα τα έθνη επιζητεί• οίδε γαρ ο πατήρ υμών ο ουράνιος ότι χρήζετε τούτων απάντων. 33. ζητείτε δε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν.
______________________________________________________________
Το βασικό μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, είναι η πίστη στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή, ο Θεός προνοεί για όλη την κτίση και βεβαίως πάνω από όλα για τον άνθρωπο.
Η λέξη πρόνοια προέρχεται από το ρήμα προνοώ, που σημαίνει προβλέπω, ενδιαφέρομαι για κάτι η για κάποιον. Με την θεία Πρόνοια χαρακτηρίζουμε το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για τον κόσμο που Αυτός δημιούργησε και για τον άνθρωπο που είναι το τελειότερο δημιούργημά Του.
Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα αναφέρονται μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως ότι ο Θεός φροντίζει για τα πετεινά του ουρανού που δεν σπέρνουν ούτε θερίζουν ούτε συγκεντρώνουν αγαθά σε αποθήκες και ο Θεός τα συντηρεί, και για τα κρίνα του αγρού τα οποία δεν κοπιάζουν, δεν γνέθουν και όμως διακρίνονται από μια τέτοια ομορφιά που δεν μπορεί να συγκριθή όλος ο στολισμός του Σολομώντος της Παλαιάς Διαθήκης που φημιζόταν για τα στολίδια.
Από αυτόν τον λόγο φαίνεται ότι ο Θεός ενεργεί σε όλη την κτίση, τίποτε δεν γίνεται μηχανικά και τυχαία. Ο Θεός δεν κατοικεί στους ουρανούς και από εκεί διευθύνει τον κόσμο, αλλά είναι δημιουργός, προνοητής, συντηρητής του κόσμου. Και αφού ενδιαφέρεται για τα πουλιά και τα χόρτα πολύ περισσότερο ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο που έχει ψυχή και σώμα.
Πως φαίνεται αυτό το προσωπικό ενδιαφέρον του Θεού για μας; Πρώτα από το ότι δημιούργησε τον άνθρωπο και από το ότι ύστερα, μετά την πτώση του, ενηνθρώπησε και τον αναδημιούργησε. Αυτό το βλέπουμε και στην προσωπική μας ζωή. Γεννηθήκαμε και ήλθαμε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. Αυτό δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός η αποτέλεσμα της αγάπης των γονέων μας, αλλά ενέργεια του Θεού, δια των γονέων μας. Έπειτα, ο Θεός μας παρακολουθεί και επεμβαίνει πολλές φορές ευεργετικά για την θεραπεία μας, γιατί μας αγαπά. Όποιος καταλάβει την αγάπη του Θεού πραγματικά συντρίβεται από βαθειά κατάνυξη και συγκίνηση. Το ότι βαπτισθήκαμε ορθόδοξοι και παραμένουμε μέσα στην Εκκλησία και μπορούμε να λειτουργούμαστε και να κοινωνούμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού είναι μια μεγάλη δωρεά του Θεού σε μας.
Πόσες φορές σε κινδύνους δεν αισθανθήκαμε την επέμβαση της θείας Προνοίας, μέσα από διάφορα περιστατικά, αλλά και από την βοήθεια ανθρώπων του Θεού, που Εκείνος τους έστειλε για να μας συμπαρασταθούν!
Βεβαίως, ο Θεός προνοεί για τον καθένα μας και θέλει την σωτηρία μας, αλλά δεν μπορεί να παραβιάση την ελευθερία που Εκείνος μας έδωσε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, όπως σε όλα τα θέματα, έτσι και σε αυτό, απαιτείται η δική μας ελευθερία. Πρέπει να συγκινηθούμε από την αγάπη του Θεού και να ανταποκριθούμε στην Πρόνοιά Του.
Επομένως, η πίστη στην Πρόνοια του Θεού αποβάλλει την ολιγοπιστία, από την οποία υποφέρουν πολλοί άνθρωποι στην εποχή μας, καθώς επίσης αποβάλλει και το άγχος που διακατέχει πολλούς Χριστιανούς ως προς την συσσώρευση υλικών αγαθών. Όποιος διακατέχεται από την ολιγοπιστία και το άγχος δεν πιστεύει στην Πρόνοια του Θεού και γι’ αυτό δεν μπορεί να λέγεται και να είναι Χριστιανός. Πρέπει να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Θεός προνοεί και ενδιαφέρεται για μας. 




ΔΩΡΟ ΑΠ " ΤΗΝ ΦΪΛΗ

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!!!!!!!!!

Lamprini T. 

Εδώ η ανάρτηση της... : http://patosvathos.blogspot.gr/2016/06/blog-post_45.html


Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

Το Δισκοπότηρο της Αγάπης, Γιώτα Σπανού - Στρατή

ΠΗΓΗ!!! http://astoriani.blogspot.gr/2016/05/blog-post_24.html

ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ KΑΡΔΙΑΣ...

31 Μαΐ 2016

Το Δισκοπότηρο της Αγάπης

(Δημιουργία μου, "Το δισκοπότηρο της Αγάπης", αφιερωμένη στη "Φρεζια" για το υπέροχο δώρο της, όπως και η ακόλουθη...)


(Άλλη μία, για να το απολαύσετε κι εσείς)

Το δισκοπότηρο της Αγάπης:

Κρινόλευκα τα δάχτυλα. Η Τέχνη ρόδα ανθίζει.
Καράτια εικοσιτέσσερα λεπτής δημιουργίας.
Πράσινος κήπος, η καρδιά γοργοχτυπάει στου Μάη
το ώριο καταμεσήμερο, το χρόνο να προφτάσει...

Τούτα τα λεπτεπίλεπτα ρόδα εξαίσιας τέχνης,
ποτέ τους δεν θα μαραθούν, δεν θα φυλλοροήσουν.
Σε γιορτινή εκδήλωση
θα λάμψουν, θα μυρίσουν σεπτό φιλίας δώρισμα,
φτερούγισμα γαλάζιο.

Κι είν' του Βορρά ο άνεμος νέα πνοή στα ξένα.
Δέσιμο ακατάλυτο
στης θάλασσας το κύμα και στου ουρανού το σκέπασμα...

Κλείνω τα μάτια σε νωπή του νόστου λειτουργία.
Διάπλατη ανοίγω αγκαλιά
σφιχτά να σε τυλίξει,
να γίνουν ένα οι καρδιές
κι οι ροδανθώνες, ένας!
************************

Φρέζια μου, πάντα με την Αγάπη.

***********************************************
Μόνο 
που οι χαρές δεν σταματούν εδώ!!!!

(....και τούτη η ανθοδέσμη "Το κίτρινο ρόδο" είναι αφιερωμένη στον Ιντερνετικό ΑΚΡΑΤ (Αριστείδη, τον... δίκαιο, συμπληρώνω)
και
στους  "σχολιαστές" της σελίδας του, στο "ΜΠΟΡΓΚΙΝΙ" του!
Γίνεται να μην είναι "μετάληψη αγάπης" 
στην Ιντερνετική επι-κοινωνία μας;;;;

ΦΙΛΕ "ΜΠΛΟΓΚΕΡ  "ΑΚΡΑΤ"
σε Ευχαριστώ Θερμά.


(Ιδού και η δική του αξιολόγηση)

29 Μαΐου 2016

ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ.... "ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ"

Έδρα Παγκόσμιος, τόπος ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ...
 Άγνωστο πως ένα κύμα ίσως θαλασσινό 
μου ήφερε μια υπέροχη ποιητική συλλογή.


Μαζί με τον ήχο των κυμάτων ήλθε και μια Ελληνική φωνή . 
Μια Ελληνική φωνή ανθρώπινη πανανθρώπινη δηλαδίς. 
Στα γνωστά λημέρια τωνBLOG είναι η ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ.

Μόνο και μόνο ότι είναι συνμπλοκερ θα αρκούσε για να γράψω καλά λόγια.

Δεν είναι όμως αυτό. 

Είναι ότι τα ποιήματά της είναι ΠΟΙΗΜΑΤΑ. 
Τα παίρνεις τα βράδυα στο κρεβάτι σου και κοιμάτε κανείς αναπαμένος. Πληγωμένος καμιά φορά από τα ξένα

"Δύστροπη Μάνα, γη της Επαγγελίας!
Κάθε που τεμαχίζω το κορμί σου, ανατριχίλα...."

Τες πάντων ήλθε στα χέρια μου αυτή η ποιητική συλλογή...

 Ήμουν χάλια μήνες τώρα δεν την έπιανα... Την έπιασα και καθάρισαν ούλα!

ΈΦΥΓΑΝ. 

Γιατί γράφουμε ούλοι ποιήματα αλλά ΠΟΙΗΤΑΔΕΣ είναι λίγοι...

Ο φάκελος που ήλθε η ποιητική συλλογή στις αντάρες των προσωπικών καταστάσεων εχάθη..
 Διευθύνσεις να στείλω στον αποστολέα αυτό που έταξα και ΈΧΩ
 δεν υπάρχουν πλέον. 
Ανταριασμένες εποχές περνά καθένας στην ζήση αυτή...

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑ ΠΟΥ ΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης και... Το πρώτο σκαλί



Το πρώτο σκαλί

Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω
κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα.
Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι.
Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω,
πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα·
και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι
ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος».
Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια
ανάρμοστα και βλασφημίες είναι.
Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει
νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα.
Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο
πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει.
Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο
πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι
πολίτης εις των ιδεών την πόλι.
Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι
και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν.
Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας
που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης.
Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι·
τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης 

Ζωγραφικη :
Γράββαλος Παναγιώτης-Πορτραίτο Κ. Καβάφη, 1987


....................................

Εδώ που έφθασες!!! Μπράβο!!!!!!!!!!!!

Lamprini T.


Τρίτη 31 Μαΐου 2016

ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ.... ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ μέσω...ακρατ...


ΠΗΓΗ!! https://akrat.blogspot.gr/2016/05/blog-post.html


29 Μαΐου 2016

ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ.... ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ

Έδρα Παγκόσμιος, τόπος ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ... Άγνωστο πως ένα κύμα ίσως θαλασσινό μου ήφερε μια υπέροχη ποιητική συλλογή.


Μαζί με τον ήχο των κυμάτων ήλθε και μια Ελληνική φωνή . Μια Ελληνική φωνή ανθρώπινη πανανθρώπινη δηλαδίς. Στα γνωστά λημέρια των blog είναι η ΑΣΤΟΡΙΑΝΗ.
Μόνο και μόνο ότι είναι συνμπλοκερ θα αρκούσε για να γράψω καλά λόγια.

Δεν είναι όμως αυτό. Είναι ότι τα ποιήματά της είναι ΠΟΙΗΜΑΤΑ. Τα παίρνεις τα βράδυα στο κρεβάτι σου και κοιμάτε κανείς αναπαμένος. Πληγωμένος καμιά φορά από τα ξένα

"Δύστροπη Μάνα, γη της Επαγγελίας!
Κάθε που τεμαχίζω το κορμί σου, ανατριχίλα...."

Τες πάντων ήλθα στα χέρια μου αυτή η ποιητική συλλογή... Ήμουν χάλια μήνες τώρα δεν την έπιανα... Την έπιασα και καθάρισαν ούλα ΈΦΥΓΑΝ. Γιατί γράφουμε ούλοι ποιήματα αλλά ΠΟΙΗΤΑΔΕΣ είναι λίγοι...

Ο φάκελος που ήλθε η ποιητική συλλογή στις αντάρες των προσωπικών καταστάσεων εχάθη.. Διευθύνσεις να στείλω στον αποστολέα αυτό που έταξα και ΈΧΩ δεν υπάρχουν πλέον. Ανταριασμένες εποχές περνά καθένας στην ζήση αυτή...

ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑ ΠΟΥ ΧΕΙ ΤΕΤΟΙΟΝ ΠΟΙΗΤΗ

....................

Θαυμάσια ανάρτηση για την ποίηση της φίλης Αστοριανής , Γιώτας Σπανού - Στρατή

καλές επιτυχίες!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Lamprini T. 



Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Νικήτας Μόρφου Ανδρούλλα και... Η κυρά Μαρία με τρεμάμενο χέρι

17 ώρες 



Η κυρά Μαρία με τρεμάμενο χέρι κτύπησε το κουδούνι της πόρτας ,όταν ζούσε αυτή στο 
σπίτι αυτό δεν είχαν κουδούνι απλά κτυπούσαν με την ανάποδη του χεριού την ξύλινη 
πόρτα και ο επισκέπτης φώναζε το όνομα της .

Τώρα τα πράγματα άλλαξαν ,άλλος είναι ο (νοικοκύρης) και άλλος έχει τα κλειδιά και του 
καθενός η πόρτα ανοίγει καθώς ορίζει αυτός.


Αφού πέρασε μέσα στο σπίτι και αφού ξεπεράστηκε η πρώτη αμηχανία και από τις δυο 
πλευρές, η κυρά Μαρία ζήτησε να περάσει στο μέσα δωμάτιο με την ελπίδα να έβλεπε κάτι 
αγαπημένο από εκείνα τα χρόνια.

Και να εκεί η ξύλινη ντουλάπα άδεια και ορθάνοιχτη άπλωσε το τρεμάμενο χέρι από τη
 συγκίνηση και άρχισε να διαβάζει τα ονόματα που ήταν γραμμένα στο εσωτερικό της 
πόρτας Μιχάλης 5/8/ 1943,Ελένη 72/1945,Σταυρούλα 3/9 1953 Νικόλας και Χρυσούλλα 8 
/9 1955 τα δίδυμα της ,τα μάτια πια δεν έβλεπαν από τα δάκρυα που έτρεχαν ποτάμι στο 
τέλος Γιαννάκης 2/6/1959 .θανών 5/6/1959 .

Χάιδεψε όλα τα ονόματα ένα ένα αφήνοντας πάνω τα δάκρυα της και γύρισε να βγει έξω ,η
 γυναίκα που έμενε στο σπίτι της άπλωσε το χέρι και την αγκάλιασε και άνοιξε την άλλη 
πόρτα της ντουλάπας,Αχμέτ 6/12/1976, Αϊσέ 5/4/ 1979 ,Μουράτ,4/7/1981.Μπορείς αν 
θέλεις μπορείς να πάρεις την ντουλάπα της είπε η κατά πολύ νεώτερη της τουρκοκύπρια 
,εγώ θα φύγω από το σπίτι θα φύγω από την Κύπρο.Εδώ μέσα έζησα και όμορφες στιγμές 
αλλά θέλω κάτι δικό μου και όχι δανεικές αναμνήσεις ,εδώ δυο διαφορετικές γενιές με άλλη 
κουλτούρα φτιάξαμε τις αναμνήσεις μας καιρός ο καθένας να ζήσει με τις δικές του!

.............................

Eκπληκτικό!!!!!!!!!!

Lamprini T.