Λεμεσου Μαρια... Ελλάδα μου!

Λεμεσου Μαρια

(κλικ στο όνομα, και θα βρεθείτε στο προφίλ της Μαρίας Λεμεσού... στο φέις )... 

20 ώρες 

Ελλάδα μου!!! 

Ελλάδα μου!
Απόψε θυμήθηκα τα λόγια του δασκάλου μου
"Αγαπώ σημαίνει οφείλω"
Ελλάδα μου σ'αγαπώ και σου οφείλω
Ήρθα εδώ πριν έντεκα χρόνια,για να γίνω ηθοποιός Που αλλού να πάω;Αλήθεια ακόμα κι'αν μπορούσα δεν ξέρω αν θα πήγαινα αλλού Εδώ γεννήθηκε το Θέατρο Που αλλού να πάω;Λίγο το δύσκολο του χαρακτήρα μου λίγο οι συνθήκες,καριέρα δεν έκανα emoticon smile(= :) ) Κάποια στιγμή έφτασα να αναρωτιέμαι τι με κρατά εδώ Ποια είναι αυτή η αόρατη κλωστή Αυτή η μυστική φωνή που μου λέει Μείνε!Παρ'όλ'αυτά Μείνε!
Κι'απόψε κατάλαβα...
Αυτή η χώρα με έκανε καλύτερο άνθρωπο και θα με κάνει ακόμα καλύτερο Το νιώθω!Αυτοί οι άνθρωποι που το πρωί τσακώνονται,το μεσημέρι φιλιώνουν και το βράδυ αγαπιούνται μ'έκαναν καλύτερο άνθρωπο ή πιο κοντά στον εαυτό μου...
Αυτοί οι άνθρωποι που φωνάζουν το καλημέρα,το καληνύχτα και το άντε γαμήσου
Οι Ζορμπάδες μου!Που εκεί που πάνε να λυγίσουν σηκώνουν τα χέρια ,"ζειμπέκικο αμπτάλικο για το κακό και τ'άδικο"
΄Τώρα καταλαβαίνω Απόψε Και σας το ομολογώ Γιατί οι αδελφοί μου Κύπριοι θέλησαν κάποτε με κάθε θυσία να ενωθούν με την Ελλάδα Για να γίνουν ένα μ'αυτή τη γαλάζια ανοιχτωσιά που εμάς μας λείπει Όχι!όχι γιατί μας λείπει καρδιά ή ψυχή μα ίσως τόσα χρόνια κατατρεγμένοι από παντού,φτιάξαμε βράχια γύρω μας για να προστατευθούμε,είναι κι'αυτός ένας τρόπος...Μα το ζηλεύουμε στο βάθος το Ώπα του Έλληνα Το Ώπα παντός καιρού... νομίζω και οι ξένοι γι'αυτό το ρεζιλεύουνε που λέει και το άσμα emoticon smile (=:) χαμόγελο) 
Ελλάδα μου,μου έμαθες σαν αγαπώ να μη ζητώ μα να οφείλω Μου έμαθες τι είναι αλληλεγγύη Κι'αύριο που θα πέσω σε καμιά ,ένεκα κακοτεχνίας λακκούβα σου,κάποιος θα με σηκώσει,είμαι πια σίγουρη emoticon smile
Ελλάδα μου δεν έχεις ανάγκη την Ευρώπη η Ευρώπη έχει ανάγκη λίγη Ελλάδα,λίγο γαλάζιο κι'ένα κλωνί ελιάς για τις "πληγές της"...
Σε ευχαριστώ!

..........................................................................

Από τα ωραία του φεις, να βρίσκεις θησαυρούς!!!
Ιδού το σχόλιό μου... και... ελπίζω να συγκινηθήκατε κι εσείς!!! Μπράβο, Μαρία μου!!!

"Μαρία μου.. εχεις ΕΛΛΑΔΑ μεσα σου... Τι ψυχη!!
Συγκινηθηκα... Εννοειται...κοινοποιηση... emoticon heart "= καρδούλα!!!! <3

Lamprini T. 

Y.Γ.  Η φώτο είναι δική μου επιλογή... Δεν μπορώ να αφήσω την ανάρτηση άνευ φωτογραφίας.... 

Mπομπ Μάρλεϋ... και... Λες ότι αγαπάς την βροχή

Λες ότι αγαπάς την βροχή, αλλά κρύβεσαι κάτω από την ομπρέλλα, όταν βρέχει.

Λες ότι αγαπάς τονήλιο, αλλά αναζητάς την σκιά, όταν έχει λιακάδα.

Λες ότι αγαπάς τον άνεμο, αλλά του κλείνεις το παράθυρο, όταν φυσάει.

Γι' αυτό, λοιπόν, τρομάζω κάθε φορά που λες πως μ' αγαπάς.

Μπομπ Μάρλεϋ

........................................................

Κι εγώ τρόμαξα... όταν είδα που κατέληξε... 

Lamprini T. 

Άγγελος Σικελιανός... κι Ένα χτυποκάρδι

ΠΗΓΗ!!  https://www.facebook.com/189803617894577/photos/a.189819244559681.1073741828.189803617894577/407795579428712/?type=1&theater

Ένα χτυποκάρδι είν' όλη η ύπαρξή μου για σένα.

Τίποτ' άλλο...

Άγγελος Σικελιανός

.................................

ναι

Lamprini T.

Η Ελένη η παραδουλεύτρα… και το μωρό...

ΠΗΓΗ!!! http://tamenoblog.blogspot.gr/2015/07/blog-post_8.html

Τετάρτη, 8 Ιουλίου 2015

Η Ελένη η παραδουλεύτρα…

Ζούσε στο όμορφο Καρπενήσι. Από τα παιδικά της χρόνια τη

 συνόδευε η φτώχεια. Υπανδρεύθη έναν άνδρα σκληρό και αγροίκο. 

Και μετά τον γάμο της εξακολούθησε να ξενοδουλεύη, για να επιβιώσουν,

 γιατί τα έσοδα του συζύγου δεν επαρκούσαν ούτε για το δικό του ποτήρι.
Τα πόδια της κοντόσωμης γυναίκας είχαν στραβώσει από την δουλειά. 

Έμοιαζαν με τις κουτσούρες του αμπελιού. Έτσι τα είχε χαρακτηρίσει 

ο μακαριστός πατέρας μου, προσθέτοντας πως αυτή η γυναίκα πρέπει

να είναι πολύ τυραννισμένη. Τα βάσανα της ζωής και οι πόνοι της και 

οι σωματικές της κακώσεις την έκαναν να ταχθή στην 

Παναγιά την Προυσιώτισσα, να Τη διακονή κάθε δεκαπενταύγουστο.

 Εκεί τη γνώρισα και μου εκμυστηρεύθηκε το μεγάλο θαύμα της ζωής της:
– Δούλευα, Γέροντά μου, από νύχτα σε νύχτα και το βράδυ με το 

παραμικρό έτρωγα ξύλο από τον σχωρεμένο τον άνδρα μου.

 Με χτυπούσε στη γη, όπως τα παιδιά το τόπι στο γήπεδο.
Μια περίοδο δούλευα παραδουλεύτρα σ’ ένα γιατρό. Ήταν 

καλοπληρωτής, αλλά κι αυτός σκληρός και δύστροπος σαν

 τον άνδρα μου. Δεν μου επέτρεπε καμμιά κουβέντα να κάνω απ’ 

όσα άκουγα και έβλεπα στο ιατρείο του.
Κάποτε πήρα τα σκουπίδια να τα πετάξω. Φορτώθηκα τον κάδο 

στην πλάτη και προχωρούσα μέσα στο παγερό απόβραδο για τον

 σκουπιδότοπο. Όπως βάδιζα, άκουγα ένα σιγανό κλαυθμύρισμα. 

Γύριζα δεξιά, ζερβά∙ δεν έβλεπα κανέναν. Άρχισα να σκιάζομαι,

 να σταυροκοπιέμαι, – πειρασμός λέγω – θα είναι. Κανείς δεν

 φαίνεται στον δρόμο και το μωρουδίστικο κλάμα με συνοδεύει. 

Έφθασα στον σκουπιδότοπο, άνοιξα το καπάκι του κάδου και 

βλέπω ένα μωρό στα αίματα να κλαίη. «Παναγιά μου, τι να

 κάνω; Στον γιατρό δεν πρέπει να κάνω λόγο, αφού αυτός 

το πέταξε. Στον σύζυγό μου πού να το δείξω; Θα με σφάξη

 σαν λαμπριάτικο αρνί ∙ άσε και τι θα βάλη στον λογισμό του». 

Το πήρα στην ποδιά μου. Ήταν ζεστό. Κλαυθμύριζε. «Ζωντανό 

πλάσμα του Θεού δεν πάει η καρδιά μου να το πετάξω. Θα το 

πάρω στο σπίτι μου κι ο Θεός βοηθός». Το φίλησα. Τα αίματα 

τρέχανε από το κεφαλάκι του. Φαίνεται πως το χτύπησε το

 καπάκι του κάδου. Το ‘σφιγξα στην αγκαλιά μου για να το

 ζεστάνω, και τράβηξα για το σπίτι μου. Τον κάδο στην πλάτη

 και το παιδί στην αγκαλιά. Το ‘σφιγξα, Γέροντά μου, όπως

 σου ‘πα, όσο μπορούσα περισσότερο, για να το ζεστάνω.
Στο σπίτι δεν βρήκα κανέναν. Είπα μέσα μου: «Ο Θεός είναι

 μαζί μου». Το έπλυνα από τα αίματα το τύλιξα στα κουρέλια

 μου, σε μια παλιά πουκαμίσα, το θήλασα (ήμουνα μωρομάννα)

 και το έβαλα στη σκάφη που ζύμωνα το ψωμί να κουρνιάση

 το πουλί μου. Το σταύρωσα και είπα: «Παναγιά μου, 

Προυσιώτισσα, χαρίτωσέ το να μη κλάψη». Έγινε, Γέροντά 

μου, το θαύμα της Προυσιώτισσας. Ποτέ δεν έκλαψε! Το τάιζα

 κρυφά και το κοίμιζα κάτω από το κρεβάτι μας. Όταν ερχόταν

 ο άνδρας μου, έτρεμα από φόβο. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν

 ρολόι, μη κλάψη και πού θα σταθώ.
Πέρασε ο καιρός και άρχισε να μπουσουλά. Οπότε ένα μεσημέρι,

 την ώρα που τρώγαμε ξετρύπωσε το μωρό και ήρθε κάτω από το

 τραπέζι. Μόλις το είδε ο άνδρας μου, γυάλισαν τα μάτια του σαν του λιονταριού.

– Τι είναι αυτό;- μου λέγει.
Τότε έκαμα τον σταυρό μου και του είπα το μυστικό. Συγκινήθηκε και 

το δέχτηκε σαν να ήταν δικό του. Το παιδί αυτό σήμερα είναι 

νυμφευμένο και εργάζεται στο Καρπενήσι. Από το παιδί αυτό έχω 

ένα ποτήρι νερό∙ από τα δικά μου τίποτες.
Έκλαιγε η κυρά – Ελένη, οσάκις έκανε λόγο γι’ αυτό το γεγονός. 

Το διηγείτο τόσο ζωντανά, που ένιωθα πως κι εγώ πως βρισκόμουν

 μαζί της την ώρα που μετέφερε τον κάδο και σκιαζόμουνα το κλάμα

 του μωρού, άνοιγα τον κάδο και κατάπληκτος έπιανα το πεταμένο

 βρέφος στην αγκαλιά μου. Το ‘κρυβα στον αποκρέβατο με την 

ευχή ψάρι να γίνη, να μη κλάψη και βάλη σε ζάλη λογισμών

 τον γερο-σαμαρά. Και συγκινούμουνα την εμφάνισή του στο

 φτωχό τραπέζι της Ελένης.
Την ρώτησα πολλές φορές:
– Νοιάστηκες να μάθης ποιοι ήταν οι γονείς του;
Και μου απαντούσε:
– Σε τι θα ωφελούσε αυτό; Εγώ το έχω δικό μου, το πονώ περισσότερο

 από τα δικά μου παιδιά. Αυτό μ’ έκανε να συμβουλεύω τις

 παραδουλεύτρες των γιατρών: «Προσέχετε τι έχουν οι κάδοι 

που μεταφέρετε στα σκουπίδια». Μπορεί να έχω αμαρτία που 

το ‘λεγα, αλλ’ εγώ το σύστηνα.
Το διηγούμαι και το γράφω, για να μείνη η μάννα Ελένη στην

 ιστορία και το θαύμα της Παναγίας γνωστό, που κράτησε

 δύο χρόνια περίπου τον κλαυθμυρισμό του, για να μη 

προδώση την Ελένη. Όλα τα οικονομεί ο 

Θεός, όταν σ’ Αυτόν ακουμπάμε.
orthognosia.blogspot.gr

................................................ 

Άφωνη.. ήταν.. να ζήσει! ... 

Lamprini T. 

Αθανασίου Μπλατζούκα... μαρτυρία...

ΠΗΓΗ!!!  http://tamenoblog.blogspot.gr/2015/07/60.html

Η συγκλονιστική συνάντηση του 

«Τούρκου» στρατηγού με την Ελληνίδα

 μάνα του, μετά από 60 χρόνια

 

Αθανασίου Μπλατζούκα – φοιτητή Θεολογίας ΑΠΘ
~Την εβδομάδα της διακαινισίμου του 2013 έτυχε να συμμετάσχω

 σε μια εκδρομή στην Τουρκία. Ο οδηγός του λεωφορείου,

 Πόντιος στην καταγωγή, ήταν εύθυμος και με τα πολλά πιάσαμε 

κουβέντα.
Λόγω της καταγωγής του γνώριζε, όπως ο ίδιος είπε, άπταιστα

 Τουρκικά από τους παππούδες του. Ο συγκεκριμένος οδηγός

 έκανε συχνά εκδρομές στην Τουρκία και είχε πολλές

 εμπειρίες. Καθώς ήρθε η κουβέντα στους κρυπτοχριστιανούς

 και στον ξεριζωμό του 1922, διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία.
«Το 1982 ήμουν νεαρός οδηγός και μόλις είχα μπει στη δουλειά.

 Μου είχαν αναθέσει μια εκδρομή στα Τουρκικά παράλια, με 

προορισμό τη Σμύρνη. Ανάμεσα στους επιβάτες του λεωφορείου 

ήταν και μια γιαγιά 82 ετών, η οποία ήταν ξεκομμένη από τους 

υπόλοιπους επιβάτες. Αν και είχε προχωρημένη ηλικία,

 ήταν «κοτσονάτη», σοβαρή μεν αλλά δραστήρια.
Φτάσαμε λοιπόν το βράδυ στη Σμύρνη και αποβιβασθήκαμε.

 Ξαφνικά με πλησίασε και μου ζήτησε να την πάω σε μια συνοικία

 κοντά στο Κορδελιό, γιατί εκεί βρισκόταν το σπίτι της

 που είχε εγκαταλείψει το 1922 με τη Μικρασιατική καταστροφή.

 Ντράπηκα να της πω όχι, γιατί ήμουν και μικρότερος

 της στην ηλικία αλλά και επειδή τη σεβόμουν.
Κάλεσα ένα ταξί να μας πάει. Πήρα όμως μαζί μου ένα καλό

 παιδί, τον ξεναγό μας, Πομάκο στην καταγωγή, γιατί γνώριζε

 καλύτερα τα μέρη αλλά και την γλώσσα. Όταν φθάσαμε στο

 Κορδελιό, η κυρά- Δέσποινα, έτσι ήταν το όνομα της, άρχισε 

να αναγνωρίζει την περιοχή και να μας καθοδηγεί: «εδώ ήταν

 ο φούρνος,

 εδώ ήταν το μπακάλικο του κυρ- Γιώργου», και ξαφνικά μας 

είπε να σταματήσουμε: «εδώ ήταν το σπίτι μου…».
Το σπίτι της κυρά- Δέσποινας φαινόταν εγκαταλελειμμένο, το 

διπλανό όμως σπίτι φαινόταν κατοικήσιμο. Κατέβηκα λοιπόν

 πρώτος εγώ από το αυτοκίνητο και αποφάσισα να χτυπήσω 

την πόρτα του κατοικημένου σπιτιού.
Όταν άνοιξε η πόρτα, βγήκε μια κυρία ηλικιωμένη, στα χρόνια 

της κυρά- Δέσποινας. Η κυρά- Δέσποινα μόλις την είδε, κατέβασε

 το παράθυρο και την αποκάλεσε με το όνομα της:

 «Αϊσέ». Η Τουρκάλα έμεινε σύξηλη: «Δέσποινα, εσύ είσαι;» της 

είπε.
Προτού την καταστροφή της Σμύρνης οι δυο γυναίκες ήταν

 γειτόνισσες. Μόλις η Τουρκάλα συνήλθε, άρχισε να γίνεται 

επιθετική και να μας διώχνει, αν και οι Τούρκοι στη φιλοξενία

 είναι

 τυπικοί, αυτή με πολύ δυσκολία μας έβαλε στο σπίτι της και

 μας προσέφερε ένα τσάϊ. Όταν κάθισε μαζί μας η κυρά- Δέσποινα 

της είπε: «Αϊσε», όταν έφυγα από εδώ, στην καταστροφή άφησα

 ένα μωρό οχτώ μηνών πίσω. Ξέρεις τι απέγινε;». 

Τότε ήταν που η Αϊσέ έγινε έξαλλη και ήθελε να μας διώξει λέγοντας: 

«Δεν ξέρω για τι λες. Να γυρίσετε στη Θεσσαλονίκη

 και να μην ξανάρθετε. Να φύγετε, όπου να’ναι θα έρθει ο γιός μου».
Και ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ένας άνδρας, ο οποίος είχε 

στρατιωτική ενδυμασία και από την περιβολή του φαινόταν ότι ήταν 

υψηλόβαθμος στρατιωτικός. Ο Πομάκος ξεναγός που 

είχα μαζί μου, μου εξήγησε μυστικά ότι ο άνδρας που είχε μπει μέσα 

στο σπίτι, ήταν υψηλόβαθμος στρατιωτικός του

 Τουρκικού στρατού.
Μόλις η κυρά- Δέσποινα είδε τον υποτιθέμενο γιο της Αϊσέ, άρχισε να

 τρέμει και χλώμιασε. Εκείνος μας ρώτησε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε. 

Εγώ όπως σας είπα γνώριζα Τουρκικά, πήρα τον

 λόγο και του εξήγησα ότι είμαστε από την Ελλάδα και ότι φέραμε την

 κυρά- Δέσποινα να δει το σπίτι που είχε εγκαταλείψει

 στη Μικρασιατική καταστροφή.
Εκείνος αφού μας κοίταξε όλους, μας είπε να περιμένουμε λίγο και χάθηκε

 σε κάποιο δωμάτιο. Λίγο αργότερα βγήκε κρατώντας έναν φάκελο. 

Μου τον έδωσε και μου είπε να τον δώσω στην

 κυρά- Δέσποινα, στον γυρισμό, όταν φτάνουμε στα σύνορα. Μας

 χαιρέτησε όλους, μα η ματιά του έμεινε στην κυρά- Δέσποινα…

Φύγαμε και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Η κυρά- Δέσποινα ήταν αμίλητη 

και είχε χάσει τη ζωντάνια της, όπως φάνηκε στο υπόλοιπο της εκδρομής.

 Η έκπληξή μας ήταν στον γυρισμό, όταν ανοίξαμε τον φάκελο και της

 τον δώσαμε. Μέσα στον φάκελο υπήρχε ένας χρυσός σταυρός και ένα

 γράμμα που έγραφε στα Τουρκικά: «αυτός είναι ο σταυρός της βαφτίσεως.

 Ξέρω ότι είμαι Έλληνας και είμαι γιος σου. Τώρα είμαι Μουσουλμάνος

 και στρατηγός. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Μην ξαναέρθεις…»
Φθάσαμε τελικά στη Θεσσαλονίκη, και δεν ξαναείδα την κυρά- Δέσποινα.

 Αργότερα, έμαθα ότι πέθανε μερικούς μήνες μετά το ταξίδι στη Σμύρνη…»
Ο οδηγός τελείωσε την ιστορία συγκινημένος και μας είπε ότι ο «χαμένος» 

γιος της κυρά- Δέσποινας ήταν ο τρίτος στην τάξη στρατηγός στην

 Τουρκία ονόματι Αρκάν. Οι Τούρκοι γνώριζαν την καταγωγή του, 

αλλά τον κρατούσαν λόγω των ικανοτήτων του.
Αυτή είναι μια από τις πάμπολλες ιστορίες που συνέβησαν στα

 χρόνια του ξεριζωμού των Ρωμηών από τη Μικρά Ασία.
…Τα αδέλφια μας προσμονούν την ώρα της Ανάστασης του Γένους μας,

 και εμείς από την πλευρά μας καλούμαστε να πράξουμε όσα έλεγε

 ο Άγιος Ιωάννης Γ΄ Δούκας Βατάτζης: «Ουδέποτε παυσόμεθα 

μαχόμενοι και πολεμούντες τοίς κατέχουσι την Κωνσταντινούπολιν»,

 αλλά και κάθε χώμα ρωμαίϊκο…
*από το περιοδικό «ΡΩΜΝΙΟΣ» Τεύχος 15 (Ιανουάριος – Μάρτιος 2014)

..........................................

Τι να πεις;  Μην σου τύχει!

Τουλάχιστον, τον είδε! 

Lamprini T. 

Σεφέρης... και μας σκοτώνουν!...

ΠΗΓΗ!!  http://gianayparxw2015.blogspot.gr/2015/07/blog-post_8.html

Στο μεταξύ, μας σκοτώνουν με μικρές δόσεις, πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα. Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας, σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ΉΜΑΣΤΑΝ.

 Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ, Μέρες, Γ΄

......................................................

Πολυαγαπημένος... και... καλά που το βρήκα!!... <3 Kάτι ξέρει!!

Lamprini T.

Γιάννης Τσίγκρας.... και... ΟΝΟΜΑ,ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ ΣΕ ΚΗΠΟΥΣ

ΠΗΓΗ: Γιάννης Τσίγκρας

7 ώρες · Βόλος

ΟΝΟΜΑ,ΤΥΛΙΓΜΕΝΟ ΣΕ ΚΗΠΟΥΣ
Ναι όταν θα περιμένω τον αρχάγγελο,
θα'ναι(θα πρέπει να'ναι)νύχτα,
κάτω θ'ακούγονται οι φωνές των παιδιών,
"σας πήραμε,σας πήραμε,φλουρί κωνσταντινάτο",
ανάμεσά τους,θα ξεχωρίζω και τη δική μου φωνή,
βλέπετε,ο χρόνος, εκείνη τη στιγμή, γυρίζει πίσω,
κι ο κόσμος μικραίνει,γίνεται ένα όνομα,τυλιγμένο σε κήπους,
κι ο χρόνος ελαφραίνει όσο ένα πούπουλο,
"έτοιμος;" θα ρωτήσει,
θα του ζητήσω να περιμένει,
να δω, για τελευταία φορά,απ'το παράθυρο, τον Αλντεμπαράν.

Αλντεμπαράν... 

...........................................................

Yπέροχο.... η τελευταία λέξη;... Α.... κι εγώ την έψαξα... 

Lamprini T. 

Ήχοι της θάλασσας... June Polis

Ήχοι του ανέμου

και ήχοι της θάλασσας

με κάνει ευτυχισμένη

απλώς... 

June Polis

.........................................................................

Tι άλλο θες για νάσαι ευτυχισμένος;   Μπορείς και με αυτά να γίνεις, εκτός των άλλων... 

Lamprini T. 

Jim Morrison... και φίλος...

ΠΗΓΗ:   Διαφορα

Φίλοι... 

 Φίλος είναι κάποιος που σου δίνει πλήρη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου. 
Jim Morrison,  Αμερικανός τραγουδιστής

....................................................

Μπορεί ο Τζίμ Μόρρισον νάναι τραγουδιστής, αλλά αυτά που λέει ανήκουν σε αυτό το μπλογκ.  Το θέμα φιλία, μεγάλο!!!! Κι ενδιαφέρει όλους.  Η ελευθερία είναι το ζήτούμενο και στην φιλία!!!

Lamprini T.

Υ.Γ. Τι όμορφη ζωγραφιά!

Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ.... δεν ξέρουν τι ψάχνουν οι άνθρωποι...

ΠΗΓΗ!  http://newsking.gr/?p=2271

Υπέροχη φώτο με τον μικρό πρίγκηπα... 

 Οι άνθρωποι στριμώχνονται μέσα στις ταχείες, μα, μήτε που ξέρουν καθόλου

τι ψάχνουν να βρουν.

Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ,
..............................................................................................

Από τον Μικρό Πρίγκηπα...
Σε αυτήν την πηγή, θα βρούμε και άλλα ωραία.
Ευχή:  Να βρουν αυτό που ψάχνουν, και ας μην το ξέρουν ακόμα...

Lamprini T.

Λευτέρης Παπαδόπουλος... και υπερασπίσου το παιδί...

ΠΗΓΗ:  https://www.facebook.com/faltso.psixis/photos/a.566474916725905.1073741825.223021417737925/972618659444860/?type=1&theater

Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει Ελπίδα...

Λευτέρης Παπαδόπουλος

...................................................................

Κλικ στην πηγή να το βρείτε.  Θαυμάσια η φώτο για ένα υπέροχο στίχο από το τραγούδι του Λ. Παπαδόπουλου.

Lamprini T. 

Αλκυόνη Παπαδάκη... και κύκνοι...

Φυλάξου αγάπη μου...

Φυλάξου από 'κείνους που σκοτώνουν τους κύκνους τη νύχτα 

για να στολίζουν με τα φτερά τους την ημέρα...

Αλκυόνη Παπαδάκη...

...........................................................

Θαυμάσια σκέψη και υπέροχη παρουσίαση από το ηλιοστάλαχτο γοητευτάκι (έχει σελίδα στο φεις, αν θέλετε να το βρείτε...)... 

Lamprini T. 

Γιάννης Τσίγκρας... και Ολιγάρκεια....

Γιάννης Τσίγκρας
12 Ιουνίου στις 4:27 μ.μ.
·

αρκεί... ένα ουράνιο τόξο... 

ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ
Γέρασα πια,δε μου μιλούν οι θεωρίες
και τα μεγάλα όνειρα,τα γεμάτα δημοκόπους λογισμούς,
τα γεμάτα "στάσεις του Νίκα",
μου αρκεί μια ήρεμη βροχή,
ένα ουράνιο τόξο που ανθίζει στην άκρη του ορίζοντα,
ένα πούπουλο αγγελικό,κι ο κυρ-Αλέξαντρος να ψάλλει
τον Πολυέλεο στα εννιάμερα της Παναγιάς

...........................................................

Από την Παναγία στον Παπαδιαμάντη ("κυρ- Αλέξαντρος") και σε πόσους άλλους.  Η γνώση του Γιάννη είναι μεγάλη, κι η τέχνη του επίσης!!!

Lamprini T.

Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ... όλος "ο Μικρός Πρίγκηπας" του...

ΠΗΓΗ:   http://www.lifo.gr/team/sansimera/58761

Le petit Prince... 

Ο μικρός Πρίγκηπας... 

σε σχέδιο του ίδιου του συγγραφέα...

Ο μικρός πρίγκηπας, όλο το βιβλίο με ένα κλικ στην πηγή...  για σας...

Αντουάν ντε Σαιντ - Εξυπερύ,

..............................................

Xρειάζεται να τον διαβάσεις ξανά και ξανά... για να καταλάβεις τι θέλει να πει...

Υπέροχος Μικρός Πρίγκηπας!

Lamprini T.

Κωνσταντίνος Καβάφης... και... βάρβαροι

ΠΗΓΗ! Τέχνη και Πολιτισμός

— Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι;

Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα.

— Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ’ οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Τι νόμους πια θα κάμουν οι Συγκλητικοί;
Οι βάρβαροι σαν έλθουν θα νομοθετήσουν.

—Γιατί ο αυτοκράτωρ μας τόσο πρωί σηκώθη,
και κάθεται στης πόλεως την πιο μεγάλη πύλη
στον θρόνο επάνω, επίσημος, φορώντας την κορώνα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα.
Κι ο αυτοκράτωρ περιμένει να δεχθεί
τον αρχηγό τους. Μάλιστα ετοίμασε
για να τον δώσει μια περγαμηνή. Εκεί
τον έγραψε τίτλους πολλούς κι ονόματα.

— Γιατί οι δυο μας ύπατοι κ’ οι πραίτορες εβγήκαν
σήμερα με τες κόκκινες, τες κεντημένες τόγες·
γιατί βραχιόλια φόρεσαν με τόσους αμεθύστους,
και δαχτυλίδια με λαμπρά, γυαλιστερά σμαράγδια·
γιατί να πιάσουν σήμερα πολύτιμα μπαστούνια
μ’ ασήμια και μαλάματα έκτακτα σκαλιγμένα;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
και τέτοια πράγματα θαμπώνουν τους βαρβάρους.

—Γιατί κ’ οι άξιοι ρήτορες δεν έρχονται σαν πάντα
να βγάλουνε τους λόγους τους, να πούνε τα δικά τους;

Γιατί οι βάρβαροι θα φθάσουν σήμερα·
κι αυτοί βαρυούντ’ ευφράδειες και δημηγορίες.

— Γιατί ν’ αρχίσει μονομιάς αυτή η ανησυχία
κ’ η σύγχυσις. (Τα πρόσωπα τι σοβαρά που εγίναν).
Γιατί αδειάζουν γρήγορα οι δρόμοι κ’ η πλατέες,
κι όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι;

Γιατί ενύχτωσε κ’ οι βάρβαροι δεν ήλθαν.
Και μερικοί έφθασαν απ’ τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.

__

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Κωνσταντίνος Καβαφης
(Από τα Ποιήματα 1897-1933, Ίκαρος 1984)

Πίνακας ζωγραφικής : Θεόφιλος
Θεόφιλος Χατζημιχαήλ ή Θεόφιλος Κεφαλάς ή Κεφάλας, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα (Βαρειά Λέσβου, 1870; – Βαρειά Λέσβου, 24 Μαρτίου; 1934), γνωστός απλά και ως Θεόφιλος, ήταν μείζων λαϊκός ζωγράφος της νεοελληνικής τέχνης. Κυρίαρχο στοιχείο του έργου του είναι η ελληνικότητά του και η εικονογράφηση της ελληνικής λαϊκής παράδοσης και ιστορίας.

........................................................................

Το κάναμε στο σχολείο, το αναλύσαμε κλπ.  Από τα ομορφότερα μαθήματα, τα Νέα Ελληνικά!

Lamprini T.

Αλκυόνη Παπαδάκη και... νοσταλγία...

Η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής..

Αλ. Παπαδάκη... 

....................................................................

Πολλά σκεφτόμαστε, όταν βρέχει... 

Lamprini T.