Παρμένο από το μπλογκ του Σπύρου Μακρυγιάννη, (Κλικ στο όνομά ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗ και θα μεταφερθείτε στο φεις του ποιητού... ) του νέου φίλου δηλαδή: Drmakspy, αυτό το όμορφο ποίημα για την μητέρα του ποιητή:
ΦΟΡΟΥΝ ΣΤ'ΑΥΤΙ ΕΝΑ ΔΙΠΛΟ ΚΕΡΑΣΙ
Κι όσοι έφυγαν ξαφνικά, μας επισκέπτονται
στα όνειρά μας,
είναι ο οικείος τους χώρος,
μερικοί μαζεύουν, στην άμμο των ενυπνίων, κοχύλια, φορούν στ' αυτί ένα διπλό κεράσι κάποιοι κοιμούνται πλάι μας να μας ονειρευτούν κι εκείνοι, άλλοι τραγουδούν στο δρόμο,όπως ο Καλούμπας του κυρ-Αλέξανδρου, προς παραμυθίαν όσων έπληξεν η νεροποντή. Πάντοτε,όμως, υπάρχει, της παρουσίας τους η ασυνέχεια- μια λύση του διαρκούς, πότε βιάζονται,πότε βγάζουν ένα λευκό μαντήλι,για να σκουπίσουν το αχυράκι που μπήκε στο μάτι τους. ................................... (Κλικ στο όνομα..και θα βρείτε το προφίλ του στο φεις...) Μας επισκέπτονται ναι... και για χρόνια... να το ξέρεις... Lamprini T.
(κλικ στο όνομα... και θα επισκεφθείτε το μπλογκ του... )...
«Οίνωψ Πόντος» - ΒΟΛΟΣ 4383
Το ποίημα που μου έγραψε ο ποιητής μας...εδώ.. μαζύ με το σχολιό του...
Επειδή δεν το καταλαβαίνει κανείς αν απλά το ακούσει, το ποίημα είναι γραμμένο με ακροστοιχίδα από στροφή σε στροφή... Α-Λ-Μ-Π-Α-Τ-Ρ-Ο-Σ...
Έτσι για να δικαιώσω ακόμα περισσότερο την ύψιστη τιμή της επιλογής σου... Και πάλι ευχαριστώ...
Σαν άλμπατρος
Άνοιξα τα φτερά μου και πέταξα ψηλά
πάνω από θάλασσες πλατιές που είχα μπροστά μου
δεν μ’ ένοιαζε αν φύσαγε βοριά μήτε νοτιά
να κυνηγήσω έτρεξα εγώ τα όνειρά μου.
Λίγο μόνο ξαπόσταινα σε κύματος αφρό
κι έπειτα πάλι από ψηλά έψαχνα το καράβι
πορεία ζωής που χάραζε στο αλμυρό νερό,
για κόσμους νέους μέσα μου τον πόθο που ανάβει.
Με πέταγμα ακούραστο, μ’ ορμή νεανική
κάποτε πια εντόπισα της ζήσης μου το πλοίο
κι έμοιαζε ετούτη η ρότα του μονάχη, ερημική
ρότα που γύρευε αντί ενός, ρότα να ‘ναι για δύο.
Πιστά το ακολούθαγα γυρόφερνα στα ξάρτια
έπαιζα με τα όνειρα που είχε για πανιά του
τιμόνι είχε το θέλω μου και τα μπορώ κατάρτια
κι αμέριμνα αρμένιζε σε πέλαγα δικά του.
Αν κάποτε συνάνταγε θάλασσα αγριεμένη
για λίγο μάζευα κι εγώ μαζί του τα πανιά
να μην τα βρει η θύελλα που ερχόταν μανιασμένη
και ναυαγήσουν τα όνειρα, βυθού σε μια γωνιά.
Το θέλω μου δεν άκουγε πάντα τις προσταγές μου
και τα μπορώ μου λύγιζαν άλλο πολύ άλλο λίγο
δοκίμαζε λες ο Θεός κι εμέ, τις αντοχές μου
απ’ την πορεία που χάραζα πόσο μακριά θα φύγω.
Ράγισαν πια τα ύφαλα μετά από τόσα χρόνια
και οι φτερούγες μου μαδούν κι εκείνες γερασμένες
αντέξαμε σε πειρατών παγίδες και κανόνια
και εμπειρίες πια πολλές στις στοίβες φορτωμένες.
Ο χρόνος αδυσώπητα για όλους μας περνάει
για μένα που ψηλά πετώ γύρω από το σκαρί μου
για το σκαρί που στο στερνό λιμάνι θε να πάει
όχι όμως και για το παιδί που έχω στην ψυχή μου…
Στην τελευταία ανάσα μου, τότε θα με αφήσει
όταν απάνω στο σκαρί θα σπάσουν τα φτερά μου
ελεύθερο σαν άλμπατρος τα σύννεφα θα σκίσει
στους κόσμους κείνους που έπλαθε μέσα στα όνειρά μου
Ποιητική και μουσική βραδιά «Οίνωψ Πόντος»
Από την ποιητική σκηνή Volos Poetry Slam
POETRY AFISA
Στα πλαίσια του θεματικού έτους αφιερωμένου στη
θάλασσα από την Μαγνήτων Κιβωτό η ποιητική σκηνή Volos Poetry Slam
συνεισφέρει μια προσέγγιση με όχημα την ποίηση και την μουσική με θέμα
«ΟΙΝΩΨ ΠΟΝΤΟΣ» την Πέμπτη 25 Ιουνίου στις 9 το βράδυ στο Τελωνείο Βόλου .
Η
ομώνυμη αναφορά γίνεται στην Οδύσσεια και γέννησε διαφορετικές γνώμες
για την ερμηνεία της. Η ποιητική σκηνή Volos Poetry Slam την προσεγγίζει
ως την θάλασσα που κοχλάζει όπως ο μούστος από τις δυνάμεις που
ζυμώνονται μέσα της. Απέραντη ενέργεια που ορίζει τη ζωή και το θάνατο ,
χαρίζει έμπνευση για κάθε είδους δημιουργία , ανοίγει δρόμους και
κλείνει δρόμους , άλλοτε φέρνει κοντά και άλλοτε χωρίζει τους ανθρώπους,
μήτρα που δίνει τη ζωή και υγρός τάφος, γεννά , θανατώνει , αναγεννά.
Αλλά και σύμβολο ενότητας όπου το μέρος του ανθρώπινου ψυχισμού συναντά
το όλον, μήτρα που το έμβρυο μέσα της αναπτύσσεται , μητέρα και ερωμένη.
Γράφουν
και απαγγέλουν: Μάρω Αισώπου, Ελένη Αμυγδαλίτση, Κατερίνα Ζούζουλα,
Ελένη Καραβασίλη, Σπύρος Μακρυγιάννη, Ποιητής εκ Πηλίου, Έλλη Σαμαλίδου,
Teuta Sadiku, Sirona Medicus, Έλενα Ψαραλίδου . Μελοποιούν και
τραγουδούν η Έλλη Σαμαλίδου και η Κασσιανή Αμυγδαλίτση στο ηλεκτρικό
πιάνο.
H εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στην πρασιά του Τελωνείου Βόλου
σε έναν ειδυλλιακό χώρο δίπλα στη θάλασσα, ενώ πριν και μετά την
εκδήλωση θα είναι επισκέψιμο το μουσείο του Τελωνειακής Ιστορίας Βόλου,
που βρίσκεται στον ίδιο χώρο.
Την εκδήλωση συνδιοργανώνουν ο
πολιτιστικός φορέας της Μητρόπολης Δημητριάδος «Μαγνήτων Κιβωτός», η
ποιητική σκηνή Volos Poetry Slam και το Τελωνείο Βόλου.
Ίσως, η φιλία μοιάζει με τον κεραυνοβόλο έρωτα, που σε χτυπάει κατακέφαλα και αμέσως καταλαβαίνεις πως κάποιος σου ταιριάζει. ...................................................... Ίσως... Ίσως χρειαστεί να περάσει χρόνος... ίσως... Lamprini T.
Εις τον Θεόκριτο παραπονιούνταν
μιά μέρα ο νέος ποιητής Ευμένης·
«Τώρα δυό χρόνια πέρασαν που γράφω κ' ένα ειδύλιο έκαμα μονάχα. Το μόνον άρτιόν μου έργον είναι. Αλλοίμονον, είν' υψηλή το βλέπω, πολύ υψηλή της Ποιήσεως η σκάλα· και απ' το σκαλί το πρώτο εδώ που είμαι ποτέ δεν θ' αναιβώ ο δυστυχισμένος». Ειπ' ο Θεόκριτος· «Αυτά τα λόγια ανάρμοστα και βλασφημίες είναι. Κι αν είσαι στο σκαλί το πρώτο, πρέπει νάσαι υπερήφανος κ' ευτυχισμένος. Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι· τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα. Κι αυτό ακόμη το σκαλί το πρώτο πολύ από τον κοινό τον κόσμο απέχει. Εις το σκαλί για να πατήσεις τούτο πρέπει με το δικαίωμά σου νάσαι πολίτης εις των ιδεών την πόλι. Και δύσκολο στην πόλι εκείνην είναι και σπάνιο να σε πολιτογραφήσουν. Στην αγορά της βρίσκεις Νομοθέτας που δεν γελά κανένας τυχοδιώκτης. Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι· τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα».
Tα βράδια,
που τα τριαντάφυλλα ανοίγουν ήρεμα,
σα χαμόγελα παιδιών,σαν άστρα
θα'θελα να ερχόσουν, για λίγο, πλάι μου, ν'ακούσουμε όπως παλιά, τα νυχτερινά του Σοπέν, να μου μιλήσεις για το μακρινό σου ταξίδι μ' ένα ζευγάρι φτερά, να σου περιγράψω τη μοναξιά μου, όταν μιλώ στους τοίχους κι εκείνοι σωπαίνουν. .............................................................
Από το φέις... και το σχόλιό μου... εκεί... :
"ω, αυτή η μοναξιά, φίλε... ξέρουν γι' αυτήν όσοι την έχουν ζήσει... Θαυμάσιο είναι..." Lamprini T.
Γιάννης Τσίγκρας(κλικ εδώ... στο όνομα.. θα δείτε το προφίλ του στο φεις... )...
ΤΟ ΚΑΡΟΥΖΕΛ
Τα χρόνια πέρασαν, σαν τα κορίτσια που βλέπαμε
κρατημένα απ'το χέρι,
να μοιράζουν
το "Προς την Νίκην" ή,αργότερα, το "Ριζοσπάστη",
κι αν σκάψεις βαθύτερα
στη μνήμη του ποιητή, βρίσκεις ένα καρουζέλ,να γυρίζει
μοναχικό,
όπως οι ιππότες με τ'όνειρο
στην άκρη του κονταριού τους.
Τα χρόνια πέρασαν,
μακρινά τραγούδια στο απόβροχο.
